And the Rose said to Me 「polish translation」

Prolog

A róża powiedziała do mnie...

– Prolog –

Mój przyjaciel przybył do mnie w mżawy, sobotni poranek. Przyszedł bez parasola do mego mieszkania na ulicy Lindley i przerwał mi pisanie artykułu, który przygotowywałem dla cotygodniowej prasy.
Muszę ci coś powiedzieć, oznajmił mi z zarzutem w głosie. Nie widziałem go przez sześć osobliwych lat.

— Siadaj — powiedziałem mu od razu i sięgnąłem po świeżo zrobioną herbatę, gdy on osunął się na fotelu, a jego oczy przepełnione były boleścią. — Jak się masz? Nie dostałem od ciebie żadnych wiadomości od...

— ... dwóch lat.

— Nie. Obawiam się, że od sześciu.

— Tak dużo? — Otworzył szeroko oczy, a woda deszczowa spłynęła po jego twarzy niczym farba po zniszczonym płótnie.

Podałem mu chusteczkę, by mógł się poprawić i ułożyłem między nami porcelanowe kubki. Postarzał się niewiarygodnie w czasie, kiedy się nie widzieliśmy; a jego oczy były pełne niezmiernego smutku. Chaosu, który nie mógł być miarowy i naprawiony przez same słowa. W rzeczywistości dla mnie wyglądało to tak, jakby on nie do końca był tu ze mną i jakby jego dusza została gdzie na zewnątrz, zawieszona w czasie na nieznanej drodze, której koniec widział tylko on sam. Naprawdę różnił się od przyjaciela, którego kiedyś znałem.

— Ostatnim razem, kiedy mnie odwiedziłeś — zacząłem — załatwiłeś sobie pracę w tej posesji niedaleko Kwitnących Wzgórz... Jak się nazywała?

— Blooming Daisies — wymruczał automatycznie.

— Dokładnie. Dalej tam pracujesz?

— Nie, zrezygnowałem miesiąc temu i od tego momentu nie pracuję.

— Naprawdę? Co sprawiło, że przestałeś?

Spojrzał na mnie, jakby błagając spojrzeniem o znalezienie sposobu, aby zaczął. Zamiast odpowiedzieć na moje pytanie, spojrzał przelotnie na porozwalaną stertę kartek na moim biurku i słabo na nie wskazał.

— Wciąż piszesz?

— Och... jedynie małe rubryki dla gazet, nic wielkiego.

Kiwnął głową. Kilka kropel wody cicho spadło na jego kolana. Zrobiło mi się go żal, po czym przywołałam go z powrotem na ziemię.

— Kyungsoo — powiedziałem, a dźwięk jego własnego imienia przerywającego ciszę sprawił, że chłopak podskoczył na fotelu. — Co ci się stało?

Jego twarz zmizerniała.

— Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać — odpowiedział. Kiedyś nigdy nie widziałem go tak pokonanego.

— Teraz?

— Muszę wkrótce iść — wyszeptał potulnie. — Nie teraz, ale za niedługo. To dlatego tu przyszedłem.

— Gdzie zmierzasz?

Pokręcił głową.

— Pozwolisz mi opowiedzieć ci, co się stało, zanim pójdę? — spytał.

Ta prośba słyszalna w jego głosie to było dla mnie zbyt dużo, aby odrzucić jego propozycję, więc pozwoliłem mu mówić, a był to mój największy błąd. Dałem mu mówić, a on zaczął swoją opowieść – makabryczną opowieść, której nigdy nie będę w stanie zapomnieć. Bóg wie, że byłbym szczęśliwszy, gdyby on tamtego dnia nic mi nie powiedział. Bóg wie, że powinienem zamknąć te drzwi nieszczęścia i dziwnych zdarzeń, kiedy wciąż miałem na to szansę; powinienem być złym przyjacielem i dać mu wyjść na deszcz bez skończenia herbaty. Teraz ludzie, o których mi opowiedział, dotarli do mojej duszy, ich niepokojąco tragiczne wspomnienia zawładnęły moim umysłem, dokładnie tak, jak zniszczyły jego. I nie zostało mi już nic, jak opisać to jego własnymi słowami. Aby zapomnieć.

Lub przestrzec, być może.

W mżawy, sobotni poranek przyszedł mój przyjaciel, by opowiedzieć mi historię. Opowiedział mi o posiadłości Blooming Daisies i osobach, które tam mieszkały, na wzgórzu, odizolowane od całego świata. Opowiedział mi o siódemce rodzeństwa, każdy z nich był piękniejszy od kogokolwiek, kogo w swoim życiu spotkał. Żyli oni w świecie tajemnic. Żyli w mgle jego słów w żywych kolorach, jaskrawych i złamanych; i w upojnych zapachach, które ich makabryczna rzeczywistość mi prezentowała. Zatraciłem się i zacząłem czuć ich ból tak, jakby był to mój własny.

Kyungsoo, wiedziałeś to?

Wiedziałeś, kiedy wyszedłeś zgarbiony i opuściłeś moje mieszkanie, że to ja będę odtąd żył twoim pobytem w Blooming Daisies? Że będę siedział tutaj, aby napisać desperackie słowa, kiedy to deszcz pada na zewnątrz, a świat idzie dalej, nieświadomy twego odejścia?

Lub może to był powód twojego uśmiechu pełnego skruchy, gdy wychodziłeś? Mój drogi przyjacielu Kyungsoo...

Jesteś okrutny w swej niewinności.

*

W mżawy, sobotni poranek przyszedł mój przyjaciel, by opowiedzieć mi historię.

Przyszedł, by opowiedzieć mi historię.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Witam Was w moim nowym tłumaczeniu. Od razu mówię, że rozdziały nie będą pojawiać się często, gdy są dość długie. Tak czy siak, serdecznie zapraszam.