เปลือกตาที่ทาบทับปิด ค่อยๆ เปิด กระพริบปริบหลายทีเพื่อให้ชินกับสภาพแวดล้อมโดยรอบที่มีเพียงแสงสว่างอันน้อยนิดเล็ดรอดเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก ชายหนุ่มกระแอมไอเพียงนิดเพราะฝุ่นที่ลอยคละคลุ้งโดยรอบก่อนจะค่อยๆ ดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากพื้นคอนกรีตเย็นเฉียบ
ที่นี่... ที่ไหน...
คิดขึ้นมาพร้อมกับเรียวคิ้วที่ขมวดมุ่น สายตาสอดส่ายไปทั่วบริเวณที่เขาเพิ่งสังเกตว่าถูกล้อมรอบด้วยกรงเหล็ก ก่อนสายตาจะมาหยุดอยู่ตรงข้อเท้าที่มีโซ่ล่ามเอาไว้กับผนัง ชายหนุ่มไม่ได้โวยวายแต่อย่างใด ภายในใจมีเพียงแค่ความสับสนวุ่นวายเพียงเท่านั้น
นัยน์ตาสีมรกตจับจ้องไปยังฝ่ามือขาวของตนที่เปรอะคราบดิน เรื่อยมายังลำตัวที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเท่านั้น
ไม่... ไม่ใช่... บนตัวเขายังมีอย่างอื่นอีก
มือเลื่อนไปลูบคลำลำคอที่มีอะไรบางอย่างสวมใส่... สร้อยคอ?
ไม่... ไม่ใช่... นี่มัน... ปลอกคอต่างหาก
สัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงการมีเจ้าของ สิ่งที่บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เร่ร่อนไปมา และโซ่ที่พันธนาการขาของเขาในตอนนี้ก็บอกว่าเขากำลังถูกจองจำ
สิ่งที่สัมผัสได้ตอนนี้พอจะเดาได้ว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน แต่สองสิ่งที่ไม่รู้ คือ...
