Nooit meer het zelfde

Hoofdstuk 1

Zodra ik mijn tas op het bed zet, barst ik in huilen uit. Zwarte, scherpe, zoute tranen rollen langs mijn wangen. Hoe kan dit? Ik zak langzaam naar de grond. Ik begin te trillen. Het is niet eerlijk. Het leven is niet eerlijk. Uit mijn ooghoek zie ik een schaar in mijn etui. "Nee Nicole, niet doen." Zoals gewoonlijk luister ik niet. Ik sta zo snel op als ik kan, zonder enig succes. Ik rijk naar de schaar met mijn hand, maar verder kom ik niet. Ik val op de grond, hard op mijn hoofd. "Zo snel kom je niet van mij af!" Roep ik. Ik zie de schaar nog wazig, maar voor dat ik het weet ligt het in mijn handen. Mijn alledaagse bezigheid. Mooie schaar. Mijn gedachte is nog niet weg of ik steek hem ik mijn pols. Hard, hij moet er in. Langzaam haal ik hem eruit. Ik hoorde het scherpe bloed meegaan met de schaar. Mijn rechterhand tast naar mijn linkerpols. Ik voel bloed. Sappig, sterk bloed. Het is niet veel beter, maar het is heerlijk. Die pijn, die helse pijn, het lijkt niets te voelen. Met de scherpste kant van de schaar snijd ik een paar lijnen. Daar, precies op mijn ader. Dat ik maar mag sterven. Tegenwoordig lijk ik toch niets te voelen. Tegen niemand niet. Tot vandaag. Asha, mijn zogenaamde beste vriendin.. Pff, waar moet ik beginnen. Lig ik hier als een zombie op de grond, net zoals 2 uur geleden. Ik bijt in mijn wang. Doe ik altijd wanneer ik ergens niet tegen kan, ik heb waarschijnlijk tig wondjes in mijn wang. Goed, Asha dus. Ik was vorige week dus ongesteld. Kennelijk is dat een heel drama, aangezien ik de eerste ben. Ongesteld, no big deal. Maar als ik iemand vertrouw, ondanks dat diegene me al vaker heeft veraden, vertrouw ik diegene écht. En vertrouwen betekent niet doorvertellen dus. Moeilijk, he Asha. Eerst al tegen Marc zeggen dat ik op hem ben en daarna aan lopen kakken met chocolade. "Ik hou van je en ik beloof dat ik nooit meer iets door vertel!!" Fuck off. Dit keer ben ik niet om te kopen. Over van dat ongesteldheid is niet het enige hoor. Verre van dat.. Ik heb dus niet zo'n perfect leven. Ik word vaak geslagen, maar mishandeling wil ik het niet noemen. Ik denk elke dag aan zelfmoord en ik snij ook, maar ben ik al dood? Nee. Ja, ik ben onzeker, maar dan hoef je het toch niet door te lullen! Aan mijn beste vriend nog wel. Het is geen geheim dat Asha iedere 'jongens' vriend van mij af wil pikken. Maar mijn beste vriend? Mijn zielsverwand? Zo laag is zelfs Asha niet. Dacht ik. Ik had Asha foto's gestuurd van mijn dagboek. Ergste beslissing ooit. En 3 keer raden naar wie mijn lieftallige beste vriendin het door heeft gestuurd! Ik had liever iemand anders gehad, Cristy ofzo. Maar Leon is mijn alles. Mijn glimlach, mijn verdriet, ik vertel hem alles. Behalve dit ding dan. Ik was bang dat hij mij dan 'aanstellerig' zou vinden. Zo word ik trouwens genoemd.

"Wie is Nicole nou weer?" "Je weet wel, die aansteller." "Oh ja! Dat zelfmoordmeisje, wat een slet." Ik heb het er met Leon over gehad. Niet dat zelfmoord deel natuurlijk, maar dat slet verhaal. Hij zei dat ik perfect ben en dat zij gewoon jaloers zijn. Hij is zo lief, maar overdrijven is ook een vak. Ik, perfect? Haha, nooit. Kijk dan, ik lig hier, nog stééds. Mijn haar door de war, bloederige strepen, shirt verkreukeld. Maar goed, back to normal. Asha heeft het dus verteld. Ik kwam naar school, ik wist in de ochtend van niets. Ik gedroeg mij normaal, maar al gauw keken mensen maar raar aan. Ik vroeg aan Leon: "Hey Le (*ley), heb ik iets raars ofzo? Waarom kijk iedereen mij aan?" Leon's gezicht werd wit. "Ehh, nee hoor Nic. Je ziet er leuk uit." Leon liep snel weg, waarna Asha hem achterna liep. Toen leon de hoek omliep, maar dat weet ik niet zeker, zag ik traan. Ik bedoel.. Ik halicuneerde vast, maar een traan? Wat is daar mee? Ik liep acher hem aan. Hij zat op een bankje. Met Asha. Fijn. Ik wilde er bij gaan zitten, alleen ik zag dat het ongemakkelijk ging worden. Asha aaide Le op zijn rug, en 1 minuut later stonden ze te knuffelen. Asha keek me gemeen aan. Waarom? Ik had niet door dat Marc tegen mij praatte, maar toen ik het woord 'verteld' hoorde, leek het alsof een ruwe hand mij omdraaide. Marc keek me ernstig aan. "Sorry, wat zei je Marc?" "We weten het." "Wat weten jullie?" "Alles." Een flits ging door mijn hoofd. Alles..? Ik stond op, met mijn rug tegen het hek. Mijn hoofd hing, maar schuin keek ik naar links. Alles, wat betekend dat? Leon's blik kruiste die van mij, tegelijkertijd met die van Asha. "Wat!!" Ik had er geen erg in, maar ik schreewde. "Vuile bitch! Dit meen je niet! Hoer!" Mijn adem ging sneller, ik had mijn ogen dicht geknepen. Toch kwamen er tranen uit. Ik voelde Marc's hand op mijn schouder. Er stonden 3 mensen om me heen. 3... Ik denk het. Zoizo Romy, mijn beste vriendin. Het was alsof een hand mij naar beneden duwde. Ik huilde nog steeds. Mijn adem was verschrikkelijk zwaar, net zoals een paar minuten geleden. Het enige wat ik nog hoorde, was: "Geef haar ruimte!!" "Leg een jas onder haar hoofd!!" Ondanks dat ik mijn ogen dicht had.. Ik zag mezelf.. Ik zag dat iedereen om me heen kwam staan of zitten. Hoe kan dit? Ik zie, met mijn ogen dicht. Ik zie mezelf. Maar al snel werd het zwart. Voor dat ik er erg in had, zat ik in de personeelskamer. Mevrouw Janet zat voor mij. Ik hyperventileerde nog steeds. Waarom ik..? Ze stelde me vragen, al wist ik amper wat de vragen waren. Ze zorgde dat ik kalm werd en gek genoeg hielp het. Ze moest even weg en ze zei dat ik wel wat water mocht pakken. De andere waren bezig met musical, maar ik was niet zó dom dat ik zag dat er veel expres naar de wc gingen. Ik pakte water. Ineens vloog Romy mij om de hals. "Ik was zo bang.. Ik had je vast.. Je zakte weg.." Ze huilde. "Ik weet het, het is goed, het kómt goed." Ineens stond Sem naast me. Te huilen. Sem is mijn vriendje. Sem.. Ik kan het nog steeds niet geloven, zijn gezicht. Beangstigend. "Hee! Wat moet dat daar! Weg wezen!" Ik schrok. Het bekertje water dat ik in mijn hand had, viel met een klap op de grond. Het was de stem van mevrouw Janet. Huilend liep Romy weg. Wat gebeurd er met me? Het enige wat ik dacht was, ik doe ze pijn, ze huilen door mij. Maar ook, waar is Leon? Die beste vriend van mij, heeft hij verdriet? Na een paar uur mocht ik naar de klas. Iedereen keek me aan. Ik lachte, maar van binnen ging ik dood.