Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας παύει να πιστεύει, παύει να κάνει όνειρα και να μοχθεί για ένα καλύτερο αύριο. Απλά κάθεται σε μια αναπαυτική καρέκλα μέσα στο σπίτι της μιζέριας του κοιτάζοντας τη φλόγα στο τζάκι να καίει τις ελπίδες του για μια ζωή που δεν κατάφερε να ζήσει, περιμένοντας κάτι καλό να συμβεί.
Σπαταλάει τη μία μέρα μετά την άλλη αδημονώντας για ένα καλύτερο αύριο... Θα φτασει όμως η στιγμή που θα έχει σπαταλήσει και την τελευταία μέρα του περιμένοντας για ένα αύριο που δε θα έρθει ποτέ και η ζωή του θα τελειώσει έτσι... έχοντας κάνει τι; Απολύτως τίποτα! Δεν πάλεψε για τίποτα κι έτσι δεν είχε τίποτα να χάσει.
Όμως αλήθεια αυτό είναι ζωη; Να κυκλοφορείς σαν σκια; Μαζεμένος σε μια γωνία τρέμοντας και μόνο στην ιδέα να νιώσεις, να ζήσεις για λίγο αληθινά! Λίγο πέρα από τα όριά σου...
