Bir beyaz güvercin misali, uçtu gitti avuçlarımdan. Bir daha gelmemek üzere hem de. Çünkü yaraları tamamen sarılmıştı, tamamen mutluydu artık. Hazırdı. Gitmeye, yeni kalpler keşfetmeye, yeni sevgiler tatmaya hazırdı. Mutlu olamıyordu benimle artık. Gülemiyordu eskisi gibi saçmalayışlarıma. Sevemiyordu. Belki de deniyordu ama bir şey hep engel oluyordu. Rahat olamıyordu artık yanımda. Onun gitme isteği, benim sevgimi öyle bir bastırıyordu ki; gitme bile diyemiyordum.
Sadece, yine, gidişini izliyorum. Yine ardından el sallıyorum küçüğüme. Ellere veriyorum onu, başka kokulara sarıyorum, kendi ellerimle başkalarının dudaklarına değdiriyorum dudaklarını.
Ama gitme diyemiyorum ki. Çünkü küçüğüm, artık mutlu olamıyor benimle.
Sanki günlerce çalışmışsın bu gidişe. Söylediğin her kelimeyi dakikalarca düşünmüşsün, en çok acıtanlarını seçmişsin sanki. Gidiyorsun ve bir açıklaman bile var. Bir nedenin var gitmek için, işte bu çok koyuyor.
Bir yağmur damlası değiyor cama. Bir tane daha, bir tane daha ve bir tane daha… Bak küçüğüm, gökyüzü ağlıyor gidişine. Bana eşlik ediyor. Sessizce, bırakıyor gözyaşlarını. Gürleyemiyor gök. Bir gürlese, şimşekler çakacak, yıldırımlar düşecek, fırtına çıkacak, seller akacak… Gidişini kaldıramıyoruz ikimizde. Bağıra çağıra ağlasam belki, belki bir ihtimal dinecek bu içimdekiler.
Sen özlemezsin, biliyorum, peki ya ben özlersem? Ne yapacağım? Nasıl dayanacağım?
Küçüğüm, ya canını acıtırlarsa? Ya ağlatırlarsa seni? Ya sevmezlerse seni? Ya bırakırlarsa seni? Ne yapacaksın sen? Nasıl dayanacaksın? Nasıl yaşayacaksın?
…
