Lise Belaları//PCY+OSH

Lise Belaları//10

"T-Teşekkürler Sehun." Kekeleyerek söylerken dudaklarımı birbirine bastırdım. Salak neden kekeliyorsun demeyin, eğer Oh Sehun'un elleri belinizde oyalanıyorsa sakin falan olamazsınız!

"Bundan sonra ne Chanyeol nede diğerleri, hiç kimse sana zarar veremez. Artık benimle dolaşacaksın, HyeRin'de olabilir. Baekhyun falan yok." Sinirle söylediği cümlelere çatık kaşları da eklendiğinde korkunç bir görüntü oluşturmuyor diyemezdim. Onaylar anlamda mırıldanırken hafifçe geriye çekildim.

"Benim eve gitmem gerekiyor. Malum üstüm.." Elim ile üstüme koyduğu ceketi aldım ve üzerimi gösterdim.

"Pekâlâ, ben bırakırım seni, olmaz mı?" Ellerini kenardan aldığı peçete ile boya pasta ve bulaşan başka temizlerken bana baktı.

"Olmaz, annemin beni bu halde görmesi yeterli zaten. Yapmam gereken de bir ödev var." Tek kaşını kaldırarak bana baktı. "Chanyeol ile olan ödevim. Chanyeol'la bu saatten sonra o ödevi yapabileceğimi zannetmiyorum."

"Tamam o zaman." Çalan zil ile matematik sınıfına ilerkerken ters istikâmet olan Bay Choi'nin odasına ilerledim. Bana birkaç soru sorduktan sonra eve gitmeme nihayet izin vermişti.

Sınıfa girdiğimde millet beni izliyor ve aralarında konuşmaya başlıyordu. Al işte! Tekrar o his bedenimi sararken boyalı saçlarımı topuz yaptım ve çanta ile gerekli kitapları alarak sınıftan çıktım.

Koridorda ayakkabılarımın sinir gıcırtısı ve sesli nefes alışlarım yankılanırken gelen boğuk, kalın ses ile adımlarımı hızlandırdım.

"Sehun yine kurtardı seni." Yürümeye hızla devam ederken hala konuşmaya çalısıyordu. "Sana söyleyeyim kırmızı sana çok yakışıyor." O saçmalamaya devam erken merdivenlerden sırayla inmeye başladım. Arkamdan hala geldiğini hissediyordum.

"Dursana!" Son adımı da atıp merdivenleri inmeyi bitirdim. Adımlarım çıkışa doğru ilerlerken kolumdan çekilmem ile sert bedene çarpmam bir oldu. Kendimi hızla geri çekerken kafamı yere eğdim.

"Beni duymuyor musun?" Sesli bir nefes veriş ve çıkan ambalaj seslerinden sonra anlımda hissettiğim nane kokulu peçete ile kafamı kaldırdım. Yüzümdeki lekeleri siliyordu. Yüzümü buruşturarak kafamı çevirdim.

"Sabit dur." Çenemden tutarak ona bakmamı sağlarken bir yandan da yüzümü özen ile temizliyordu.

"Çok garip birisin Chanyeol. Bunları yapanda sensin, temizleyende." İçimden geçen cümleleri sözlere aktarırken yüz hatlarını geziyordu gözlerim. Halen daha yaralar duruyordu. Hafifçe gözlerini işinden alarak bana çevirdi. Eli çenemin altını yavaşça okşarken tebessüm etti.

"Bilmem. Belki unutmanı istemiyorumdur." Tebessümü genişleyen beyazlarını göz önüne serdi. Çalan öğretmenler zili ile geriye çekildi. Bana öylece bakarken bir adım atmam gerektiğini düşündüm.

"Belki de seni hatırlamak istemiyorumdur." Cümleler dudaklarımdan istem dışı çıkarken yüzündeki gülümsemenin soluşunu izledim.

Sakince arkamı dönerek çıkışa ilerledim. Bir nevi söylediklerimin arkasındaydım. Fakat neden şu an içim acıyor? Elim ile sildiği yerlere dokunurken ofladım.

O.. o çok değişikti. Bana istediğini yapıyor, yakınlaşıyor, kalbimin düzenini bozuyor fakat bir süre sonra hepsini alt üst ediyordu. Ama sonra bir şekilde sarıyordu tabii.

Sehun ise hep iyiydi. Ne kadar olduğu gibi değil de, farklı bir imaj çizse de gerçekten ama gerçekten iyi biriydi. Her zaman yanımda olup moralimi düzelten, beni üzmeyen ve sevgi ile yaklaşan biriydi.