Weer een nieuwe dag. Dacht Aniël. Ze stond op en liep rustig en stilletjes naar de spiegel aan de witte wand. Ze sprak de woorden uit: "Fortuna et fidem". Uit de spiegel begon licht te schijnen. Het was niet één kleur maar het leek wit met een regenboog kleurige vloed er om heen.
Aniël liep door de spiegel heen en ze kwam te recht in het bos. Ze voelde hoe het gras onder haar voeten energie aan haar gaf. Ze concentreerde zich en spreide haar armen. Ze zweefde een stukje omhoog en het zelfde licht verlied haar. Snel zakte ze weer op de grond. Ze pakte haar tas die ze tegen een boom heeft laten staan en ze verliet het bos.
Op school aan gekomen leek ze een dood normaal meisje. Hoofd omhoog Aniël en vergeet niet dat je nu een mens bent. Laat niks merken. Helemaal niks.
"Hey Daisy" riep iemand achter mij. Okey dat plan is nu al mislukt. Snel keek ik achter me met een van mijn geoefende glimlachen. "Ja wat is er?" zei ik zo normaal mogelijk. "Weet jij waar we straks les hebben?".
Dat mensen is Ivan. Hij is een van de weinige mensen uit mijn klas die tegen mij praat. Of zal ik beter zeggen uit mijn school.
"Ja DA17.". De school van mij is best wel...tja hoe moet ik dat zeggen....enorm. Ik ben naar deze school gegaan omdat ik dan mischien het minst op zal vallen tussen al deze leerlingen. Één kleine kleine mug valt toch ook niet op tussen de zwerm vliegen. Zo is het nou ook bij mensen.
We liepen samen naar het lokaal en onderweg kwamen we jammer genoeg Dave tegen. "Ivan waarom loop je samen met zo'n nobody als zij?" zei Dave. Ik durfde niet omhoog te kijken. Dave liep naar mij toe en stond nu voor mij. "Durf je niet naar me te kijken?" Dave duwde me tegen de muur. Ik schrok en keek naar mijn elleboog. Het zat onder het bloed. "Owh deed dat pijn engeltje?" Ivan liep naar Dave toe en duwde hem aan de kant. "Laat haar toch eens met rust!" Riep Ivan naar Dave. Ik kroop ineen en wist niet wat ik moest doen. "Waarom zou ik? En wat zou jou dat boeien als ik dat niet deed?" zei Dave lachend. "Ik wil gewoon dat je haar met rust laat is dat zoveel gevraagd van jou?". "Vind je Daisy mischien een beetje leuk?" zei Dave uiteindelijk. Ivan keek met een rood gezicht naar Dave. Toen liep hij weg. Dave draaide zich weer terug naar mij toe. Zijn ogen zagen er donker uit. Ik keek snel weg naar de grond. Ik voelde hoe Dave zijn vuist recht in mijn gezicht terecht kwam. Ik slaakte mijn gil en voelde hoe het bloed langs mijn lippen glipte. Mijn oog voelde opgezwollen. "Graag gedaan prinssesje". Dave liep weg. Ik hoorde de bel en pakte mijn tas. Ik liep nog een stukje voordat het wazig werd voor mijn ogen. Houd vol Aniël. Je kunt het. Maar voordat ik het wist viel ik neer op de koude school vloer.
