Cruel h.s.

Κεφάλαιο 1ο.

Άργησα λίγο but...

Η ώρα ήταν δύο,μετά τα μεσάνυχτα κι εγω δεν κοιμόμουν,αντιθέτως,ήμουν χαμμένη μέσα στον κόσμο των βιβλίων.Ναι,μπορείτε να πείτε πως είμαι εκείνο το κορίτσι που προτιμά να διαβάσει δεκάδες λογοτεχνικά βιβλία παρά να διασκεδάσει σε κάποιο club.
Και σε μια στιγμή,μπαμ.
Τι στο διάολο;.Βήματα ακούγονται απο το πρώτο όροφο.Σκατά.Με δραστικές κινήσεις,ακολουθώ τις ταινίες τρόμου και κρύβομαι στην ντουλάπα μου.
Οι γονείς μου;.
Ο Τζός;.
Ανακουφίζομαι οταν πλέον δεν ακούω βήματα.
Πυροβολισμός. Και η ανάσα μου κόβεται,το σώμα μου τρέμει.
Ουρλιαχτά. Μαμά;.
Κάποια δεύτερα μετά,αλλοί 2 πυροβολισμοί.Πλέον κλαίω,κλαίω τόσο πολύ κρυμμένη μέσα σε μια ντουλάπα,χωρίς συναισθήματα.
Εντάξει Άλισον,μπορείς να το κάνεις σκέφτομαι και ανοίγω τη καταραμμένη ντουλάπα,μέγα λάθος.
Πράσινο.
Το πρώτο χρώμα μετά την μαυρίλα της ντουλάπας είναι αυτό.
Πράσινο  ψυχρό,απόμακρο.
Το πρόσωπο του άντρα με τα πράσινα μάτια,καλύπτεται απο μια μαύρη κουκούλα.
Είμαι πλέον σίγουρη οτι είναι ο δολοφόνος,οταν βλέπω στο χαίρι του ενα όπλο.
Μαλάκα.Ηλίθιε μαλάκα.
"Φέρε τους πίσω.." λέω μέσα απο τα δόντια μου.
"Ο,έλα τώρα Άλι,δεν ζούμε σε παραμύθι." απάνταει με εμφανή ειρωνεία.Φυσικά.Μπάσταρδε.
Νίωθω μια τεράστια επιθυμία να τον χτυπήσω.Να τον πονέσω.
Πριν καν προλάβω να αντιδράσω δύο αντρές με την ίδια ενδυμασία όπως του δολοφόνου που έχω μπροστά μου,με ακινητοποιούν...και ύστερα όλα μαύρα..ή μάλλον πράσινα.
           
                             -

Ξυπνάω με εμφανή δυσφορία,αφού το σώμα μου πονάει παντού.
Δεν μου παίρνει πολύ να συνειδητοποιήσω οτι δεν είμαι σπίτι μου και σκηνές της χθεσινής νύχτας βομβαρδίζουν τον εγκέφαλο μου.
Σε λίγο, η πόρτα ανοίγει και ένας τύπος,φανέρα ενοχλημένος απο κάτι το οποίο δεν μπορώ να προσδιορίσω,στρέφεται σε εμένα κράτωντας ένα δίσκο με κάποιου είδους παραμορφωμένο φαγητό.Υπέροχα!. Με πλησιάζει και χαμογελάει αχνά ενώ του ρίχνω ένας βλέμμα γεμάτο μίσος και αηδία.Αφήνει το δίσκο και κάνει να φύγει όμως η φωνή μου τον σταματάει.
"Γιατί;" ίσα που ακούγομαι.
"Άκουσε με,Άλισον.." -γιατί ξέρουν όλοι το γαμημένο όνομα μου;-
Συνεχίζει λέγοντας "Δεν ξέρω γιατι είσαι εδω,ξέρω μόνο οτι ένας απο τους οποίους σε άρπαξαν εχθές το βράδυ ήμουν εγω.Παρ'όλα αυτά δεν έχω κάμια γαμημένη ιδέα γιάτι βρίσκεσαι εδώ." Λεει με μπερδμένη φωνή λες και συγκρούονται οι σκέψεις του.
"Ποίος ξέρει;" συνεχίζω.
"O Χάρρυ." στο άκουσμα του ονοματός του,ταράχτηκε.
"Kάνε μια χάρη στον εαυτό σου Άλισον και μην τον αφήσεις να έχει επιρροή πάνω σου.Δεν έχει συναισθήματα,δεν νοιάζεται,έχει σκοτώσει ένα σωρό αθώους ανθρώπους,είναι τρελός" Την τελευταία λέξη την ψιθυρίζει,σαν να θέλει μόνο αυτός να την ακούσει.
Χειροκρότημα.
Γυρίζουμε προς την πόρτα και στέκεται εκεί.
Αυτή τη φορά χωρίς κουκούλα.
Μαλάκα.
Τόσο σκληρά χαρακτηριστικά.
"Εντάξει Λίαμ,τέλος το σόου,με συγκίνησε αρκετά η ερμηνεία σου"ειρωνεύται ξανά.
"Ξέρεις τους κανόνες φίλε,θα πρέπει να σε σκοτώσω τώρα".
"Τι; οχι,γιατί να το κάνεις αυτό;" λέω έντονα.
Ο Λίαμ χαζογελάει και ο Χάρρυ λογικά θα μας σκοτώσει και τους δύο.
"Βούλωσε το γαμημένο στοματάκι σου Άλι!"
Δεν συνεχίζω να μιλάω.
Εξάλλου γιατί να προσπαθήσω να υπερασπιστώ,ένας απο τους ηλίθιους συνεργούς του Χάρρυ;
Τρείς ώρες μετά βρίσκομαι στο παγωμένο δωμάτιο και το εξερευνώ.Φωτογραφίες του Χάρρυ να χαμογελά,σε ένα τοπίο που μοιάζει όμορφο και για μια στιγμή φαίνεται φυσιολογικός.
Η πόρτα ανοίγει και ξαφνιάζομαι.
Ήλπιζα να δω τον Λίαμ,όμως φαίνεται πως έλειψα περισσότερο στον Χάρρυ.Τι ειρώνεια.

Μικρό,πολύ μικρό όμως είναι και το πρώτο κεφάλαιο.
Ελπίζω να το διαβάσετε και να στηρίξετε το βιβλίο που έχω αγαπήσει.
Θα υπάρξουν τεράστιες ανατρόπες και πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια.❤

-Dimitra,xo