Red Velvet!

17. Το παρελθόν της Μελίνας!

Μελίνα!

Την κοιτούσα παγωμένη και σαστισμένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως όλο αυτό είναι αληθινό. Πως εκείνη στεκόταν μπροστά μου μετά από τόσα χρόνια. Με τόσο θράσος, ώστε να μπορεί να μου μιλήσει ξανά.

Τα χέρια μου έτρεμαν αρκετά και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Παραπατούσα, μέχρι την στιγμή που το σώμα μου ακούμπησε δειλά στον τοίχο πίσω μου. Η τσάντα μου κατέληξε στο πάτωμα. Είχε γλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά μου.

"Μην τολμήσεις να με πλησιάσεις!" Σήκωσα το χέρι μου και της είπα, αμέσως μόλις την είδα να έρχεται προς το μέρος μου.

Προσπαθούσα να την κρατήσω μακριά μου. Όσο πιο πολύ γινόταν. Δεν ήθελα να με πλησιάσει ξανά. Δεν ήθελα να υπάρχει.

"Με συγχωρείς κορίτσι... Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα το έκανα!" Είπε με το δάκρυ να κυλάει αργά στο πρόσωπό της.

"Ποτέ σου δεν με αγάπησες, έτσι;" είπα καθώς στεκόμουν στο ύψος μου και δεν λύγιζα στην εικόνα της ή στα ψεύτικα δάκρυά της.

Είχα μάθει να ζω χωρίς αυτήν. Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που έπαψα να την αναζητώ και να την σκέφτομαι.

"Όταν ήμουν μικρή σε ονειρευόμουν συχνά. Όταν έπεφτε η νύχτα πλησίαζα την πόρτα και σε παρακαλούσα να γυρίσεις. "Της είπα αμέσως μόλις εκείνη έσκυψε το κεφάλι της ένοχη και μετανιωμένη, τόσο σίγουρη για την απάντησή της.

"Όμως είχες δίκιο σε ένα πράγμα!" συνέχισα δίχως να το περιμένει. Αμέσως σκούπισα δάκρυ μου για να πάρω μια αναπνοή.

"Δεν σε χρειάζομαι στην ζωή μου. Δεν σημαίνεις τίποτα απόλυτος για εμένα." Της είπα αρκετά δυνατή. " Εμένα, η μοναδική μου οικογένεια είναι ο αδερφός μου." Πρόσθεσα κοιτάζοντας τον Μιχάλη.

"Θέλω να φύγεις αμέσως από εδώ! Να ξεχάσεις οτι υπάρχω..." Της είπα χωρίς να το μετανιώνω. Χωρίς να ξεχνάω ούτε μια στιγμή από την παιδική μου ζωή.

"Μην ανησυχείς κορίτσι μου... Θα εξαφανιστώ ξανά από την ζωή σου." Είπε με χαμηλή φωνή.

Μα πριν το κάνει, γύρισε και με κοίταξε. Με πλησίασε αργά και προσεχτικά. Κατέβασε το βλέμμα της στην αλυσίδα μου. Τότε έσφιξε τα βλέφαρά της και τα χείλη της από απελπισία. Μια απελπισία που μόνο ένας δυνατός και ανεκπλήρωτος έρωτας μπορούσε να αφήσει πίσω του.

"Πρόσεχε πολύ τον Ιβανόβ! Δεν πρέπει να τον εμπιστευτείς ποτέ!" Είπε εκείνη σαν μια μητρική συμβουλή.