AYNADAKİ BEN
Nasıl bir çıkmazdı, bu nasıl deyip hıçkıra, hıçkıra ağlayan cananın, karşısındaki bu kız, deli gibi ona kahkahalarla gülüyordu. Bu onun yansıması olamazdı kimsin sennnnn dedi.
Çirkin bir kahkaha daha atan aynadaki canan, senim aptal, aciz zavallı dedi.
Artık kaybolmuştu kendinde. Bedeni orda, dili sustu, sonra bir de o çılgın gibi güldü, güldü.
Neden ya, ne işin var senin orda.
O sürekli hakaret vari tavırla, konuşup, alay ediyordu canan la, kızım ya, bırak şu küçük masum kız ayaklarını seninle neler yaptık.
Hatırlamak istemiyorum, gittttt gittt başımdan. Nafile yakarışlar boşuna çabalamalar.
Sevgi Hanım, baştan beri canana gözü gibi bakan adı gibi, sevgi kokan bir anneydi. Okulda arkadaşlarının gözü önünde ona ettiği o hakaretlere, aynadaki canan delice, çılgınca gülüyordu.
Gözlerinden akan boyalarla, daha bir korkunçmu? Olmuştu acaba diye kendine soruyor, konuşuyor, salyaları boyasıyla karışıp yüzünde garip bir komiklik ve çirkin karışımı bir ifade bırakıyordu. Ağlarken gülmeyide öğrenmişti. 11.sınıf onun için bir ergen patlaması olmuştu.
Yazıkkkkk.... Yazık beee beni nasıl esir alırsın ha deyip, tüm gücüyle aynaya öyle bir yumruk, attıkiii. Ordaki canan binbir parçaya bölünmüş, hala kıs, kıs ona gülüyordu.....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYAT KİMİ SEÇER
ChickLitİşte yapayalnız kalmak, çaresiz bağırmak, ağlamak boğuluyorum sandım. Yerler yarılıyor ben içine girip girip çıkıyordum. Bir ulaştığında gibi büyüyüyüp yeşerip hep, soluveriyordum. Ablam canım, ölüm haberi ah gurbet, zalım gurbet" annesinin ruhu ç...
