Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Ένας φόνος~

Μου άνοιξε τη πόρτα, κακόκεφος. Πρέπει να ήταν αρκετά κουρασμένος, όμως προσπαθούσε να μην το δείχνει. Από τη πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι κάτι τον απασχολούσε.
-Έλα, Μέλπω, πέρασε. Έχω νέα.
-Τι έγινε;
Κατευθύνθηκε προς το γραφείο του και πήρε κάτι, σαν χαρτί μου φάνηκε.
-Διάβασε.
Ήταν ένα σημείωμα, ή μάλλον ένα απειλητικό σημείωμα γραμμένο και τυπωμένο στον υπολογιστή. Το άφησα να πέσει από τα χέρια μου, καθώς δεν μου είχε μείνει δύναμη να το κρατήσω.
-Χριστέ μου. Θα μας σκοτώσει, είναι τρελός!
-Προσκολλημένος στον στόχο του θα έλεγα. Τέλος πάντων, άλλο είναι το ζήτημα. Μέλπω, εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ, πόσο μάλλον τώρα. Θα προχωρήσω κι ότι γίνει. Πρέπει όμως να αποφασίσεις εσύ τι θα κάνεις.
-Είμαι μαζί σας...
-Δεν φοβάσαι;
-Όχι., απάντησα, ψέματα βέβαια.
-Σίγουρα;
-Ναι.
-Ωραία, τότε έλα να σου δείξω τις καταθέσεις.

Ο Νίκος Παυλόπουλος, παράλληλα με τη Φωτεινή είχε πάρει τις καταθέσεις των ενοίκων. Όλων, σχεδόν. Η Χρυσούλα και ο Τάσος, αρνήθηκαν, δυστυχώς να του μιλήσουν.
-Ξέρετε τι σκέφτομαι για την Κορίνα; Μπορεί να έβαλε τον γύψο, έτσι, στα ψέματα, στο χέρι της, για να μην την υποψιαστούμε. Είναι έξυπνο...
-Μπορεί. Έχεις φαντασία Μέλπω. Λοιπόν... μόλις τις δεις όλες, πες μου για να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα...
-Που είναι ποιο;
-Θα πάμε να μιλήσουμε στον διευθυντή, του γυμνασίου, όπου δίδασκε ο Στάθης.
-Άρα πρέπει να πάρω και τη δημοσιογραφική ταυτότητα μαζί μου.
-Ναι.

Ήταν περίπου δύο και μισή το μεσημέρι, όταν φτάσαμε στο γυμνάσιο. Οδηγηθήκαμε στο γραφείο της διευθύντριας, η οποία μας υποδέχτηκε παραξενεμένη.
-Καλησπέρα. Καθίστε αν θέλετε.
-Ευχαριστούμε.
-Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;
-Ονομάζομαι Νίκος Παυλόπουλος και εργαζόμουν, στο παρελθόν, ως ντετέκτιβ. Από 'δω η Μελπομένη Νικολάου, δημοσιογράφος.
Της έδειξα στα γρήγορα την ταυτότητα.
-Θα θέλαμε να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις σχετικά με ένα πρόσφατο γεγονός, που έχει σοκάρει τους πάντες.
-Δηλαδή;
-Πρόκειται για την δολοφονία του συνταξιούχου εκπαιδευτικού, Στάθη Ευσταθίου. Έχετε ακούσει κάτι για αυτό;
-Ναι, από τις ειδήσεις, νομίζω! Κρίμα, πολύ κρίμα. Πραγματικά ξαφνιάστηκα με την όλη υπόθεση. Ήταν τόσο αποτρόπαιο! Λυπάμαι για τον κύριο Ευσταθίου.
-Μπορούμε να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις περί αυτού; Ξέρετε, γνωρίζουμε ότι δίδασκε εδώ.
-Ναι, μπορείτε. Αν και όταν ήρθα σε αυτό το σχολείο, ο κύριος Ευσταθίου είχε ήδη φύγει. Πιστεύω μάλιστα, ότι θα ήταν καλύτερο να απευθυνθείτε στον προηγούμενο διευθυντή. Αυτός, θα ξέρει καλύτερα. Εγώ είμαι εδώ τέσσερα χρόνια μόνο.
-Μάλιστα. Γνωρίζετε που μπορούμε να τον βρούμε;
-Ναι. Ήταν παλιός φίλος του πατέρα μου, μπορώ να σας δώσω όνομα και διεύθυνση. Ελπίζω μόνο να μην την έχει αλλάξει...
Η διεύθυνση ήταν στο Χαλάνδρι, σχετικά μακριά από εδώ.
Πήραμε το αυτοκίνητο και μετά από σαράντα λεπτά, είχαμε φτάσει έξω από μια μοντέρνα πολυκατοικία.
Έψαξα στα κουδούνια για το όνομα "Ανδρέας Ηλιόπουλος" και δεν άργησα να το βρω.
Πριν προλάβω όμως να το πατήσω, μια κυρία άνοιξε την εξώπορτα και μπήκαμε μέσα.
Το διαμέρισμα του, βρισκόταν στον πρώτο όροφο.
Μας άνοιξε ένας ηλικιωμένος άντρας, ίσως λίγο μεγαλύτερος από τον Στάθη. Ήταν φαλακρός και φορούσε στρογγυλά γυαλιά μυωπίας.
-Παρακαλώ;
-Γεια σας. Είστε ο Ανδρέας Ηλιόπουλος;
-Ναι, εγώ είμαι. Θέλετε κάτι;
-Χαίρετε κύριε. Ήρθαμε για να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις.
-Περί τίνος πρόκειται;
-Χρειαζόμαστε κάποιες πληροφορίες που μπορείτε να μας δώσετε, για ένα πολύ σοβαρό θέμα.
-Ποιό θέμα;
-Πρόκειται για τη πρόσφατη δολοφονία του Στάθη Ευσταθίου. Δεν ξέρω αν το έχετε ακουστά.