"ปัง!"
มือหนาโยนโทรศัพท์เครื่องหรูกระแทกโต๊ะเครื่องแป้งอย่างอารมณ์ร้อน ดวงตากลมโตจ้องกระจกบานโตตรงหน้าฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อคมแม้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์จนดูดีแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังไม่พอใจ
เสียงเคาะประตูเรียกความสนใจร่างสูง ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้ม แต่ก็ต้องเจื่อนไปเพราะไม่ใช่อย่างที่หวัง
"คุณจองกุก รออีกสักครู่นะคะ ตามโคดี้ของคุณจองกุกให้อยู่ค่ะ"
ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อคนที่โผล่หน้าเข้ามากลับเป็นสตาฟคนหนึ่ง ไม่ใช่โคดี้'ส่วนตัว'ที่เขาขอไว้เป็นพิเศษ
แน่ละสิ 'จอน จองกุก' เป็นถึงนายแบบระดับแถวหน้าวงการบันเทิงในตอนนี้ ย่อมขอมีโคดี้ส่วนตัวได้เป็นธรรมดา
และก็เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าหากเขาจะชี้ใครในทีมงานให้มาเป็นโคดี้ของเขาก็ได้ ในเมื่อรายได้ส่วนมากของบริษัทก็เกิดจากฝีมือเขาล้วนๆ
.....
'โคดี้สักคน มาเติมลิปให้นายแบบตรงนี้หน่อย!'
เสียงผู้จัดการตะโกนเรียกทีมงานกลางกองถ่าย
"ผมจัดการให้ฮะ!"
นายแบบร่างสูงที่นอนอยู่กลางฉากเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
ทีมงานมีโคดี้ใหม่เป็นผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ??
ร่างเล็กวิ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กระเป๋าเครื่องสำอางค์คาดอยู่รอบเอวบาง มือป้อมจับปลายพู่กันจุมขวดลิปสติกในมือ ก่อนจะบรรจงแตะลงบนริมฝีปากหยักอย่างแผ่วเบา
"คะ...คุณจองกุก อ้าปากนิดนึงสิฮะ"
"..."
"คุณจองกุก..."
"ฮะ..."
ราวกับถูกมนสะกดไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าสวยตรงหน้าได้แม้แต่วินาทีเดียว ร่างเล็กอรชนรที่นั่งอยู่ข้างๆช่างน่ารัก เนื้อตัวดูนุ่มนิ่ม ใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิงรับกันดีกับผมบลอนด์ประกายเทาอ่อนๆเหมือนนางฟ้า ยิ่งสายตาจากดวงตาเรียวที่จ้องปากเขา บวกกับริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูนั่นอีก มันช่างน่า...
