Mafia Heirs #1-Broken Vows

Chapter 1

"Sigurado kang okay ka lang na iwan dito, Ate?" Stone asked her sister while he is pushing her wheeled chair. Silver nodded at him weakly.

Kailangan niya ding mainitan ng araw lalo pa at mas lalo lang siyang namumutla kung palagi lang siyang nasa kanyang silid.

"What I mean is, paano kung may mga kalaban na susubukan kang saktan dito? I am sure Dad and Mom will be insane again," Stone reason her out. Ngumiti lamang si Silver nang kimi. Alam niya kung bakit mas lalong nag-aalala sa kanya ang mga magulang.

Hindi na siya nagagalit kapag nangyayari ang bagay na iyon. Wala nang dahilan upang magalit pa siya at kaawaan ang sarili niya dahil tanging ang pamilya niya nalang ang mayroon siya.

"I am okay here just positioned some men where I am so, everyone's mind could be ease." Sagot niya sa kapatid. Stone was fifteen years old while Silver and Steel was twenty-four. Hindi pa rin nagbabago ang pag-aalaga sa kanya ng nakakabatang kapatid kahit pa ito ang bunso sa kanilang dalawa. Kahit pa sabihing mas bata si Stone kaysa sa kanilang dalawa ni Steel. Stone has his own maturity and pace.

Ang kinalabasan tuloy tila siya ang nagmumukhang bunso. Stone doesn't mind as long as her sister is safe and healthy.

"Fine but I'll get you here after one hour. Sasamahan ka namin kay Uncle Karlos, right?" Ani ng binata sa kapatid. Silver sighed and nodded.

Wala din naman siyang pagpipilian kundi sundin ang mga ito. Alam niyang mahal na mahal siya ng kanyang pamilya kaya kahit na anong mangyari sabay-sabay nilang sinasamahan ang dalaga kahit sa mismong ospital pa.

They will spare their time to their Princess. No one can beat her family's support, care and love for her. She was blessed to have this family even though she knew when she's gone they will be devastated.

Lumapit sa kanya ang kapatid at inayos ang blanket na nakabalot sa kanya dahil palagi siyang nilalamig. "Ayan, okay na, Ate," Stone said smiling at his sister. Silver giggled and pinched her brother's cheeks.

"I am happy to be your sister, be a good man, Stone. Don't let Mom and Dad worry about you." The woman said to her brother. Nangunot naman ang noo ng binata at napakagat ng labi.

"Don't talked to me as if you are saying goodbye, Ate. Tama na yong paglalayas mo noon dahil sa paghihigpit ng pamilya sa'yo. Don't leave again." Stone said seriously at his sister. Napilpilan naman si Silver at tumango nalang. She doesn't have anything to say.

Maging siya ay pinagsisihan ang bagay na iyon dahil kung hindi nangyari iyon. Wala siya sa wheeled chair na ito ngayon. She nodded at her brother. "I promise." Aniya sa kapatid upang mawala ang kaseryosohan sa mukha nito.

Tanging nais niya lang ay makitang masaya at nakangiti ang mga mahal niya sa buhay. "I mean it Ate, don't ever say that again. Mas nag-aalala si Mommy at Daddy sa'yo kaysa sa akin. Alam mo 'yan," muling natahimik si Silver sa sinabi ng kapatid.

She knew it is true. She sighed and nodded at Stone. Unti-unti namang bumalik ang ngiti sa labi ng binata. No one could resist Silver's innocent face and smile. Yon nga lang, ang ngiti sa labi ng babae ay hindi abot sa tenga nito.

Maputla din ang babae kahit pa alagang-alaga ito ng lahat. "Okay, babalikan kita dito mamaya." Paalam ni Stone na siyang ikinatango lang ng babae. Nang umalis si Stone sa tabi niya ay unti-unting nagkarerahan ang kanyang mga luha sa pagbabagsakan.

She knew what the reason of these tears is. Maraming rason kung bakit siya umiiyak at hindi niya kayang itago ito. Lumalabas at lumalabas ito kapag siya ay nag-iisa. Kahit na hindi pwede, kahit pa pinipigilan niya ang sarili niya.

Naroon at naroon ang mga luha, nag-aantay lang kung kailan siya bibigay. As much as she wanted to let out everything, she can't. Maraming bagay ang mas lalong ipinagbawal sa kanya ngayon at hindi na maaring muling mangyari ang kinakatakutan nilang lahat lalong-lalo na ng babae.