Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Και τελικά;~

...είδα το πορσελάνινο βάζο που μόλις είχα ρίξει, να γίνεται χίλια κομμάτια. Σκίστηκε η καρδιά μου. Η αλήθεια ήταν πως είχα μπει στον πειρασμό να το πάρω μαζί μου φεύγοντας, αλλά μάλλον τώρα δεν είχα χρόνο για αυτά.
-Χαμένε! Έλα γρήγορα εδώ., ψιθυροφώναξα κι ο Νάσος με πλησίασε.
-Τι κάνουμε τώρα; Που θα κρυφτούμε;, ρώτησε.
-Στη ντουλάπα γρήγορα., απάντησα κι άνοιξα την πόρτα.
Όμως δυστυχώς δεν μας χωρούσε και τους δυο. Πρόλαβα όπως όπως να μπω πρώτη στη ντουλάπα.
-Νασούλη, εσύ στο μπαλκόνι!, είπα.
Έκλεισα τις πόρτες και στριμώχθηκα μέσα στα ρούχα. Ουφ να τι παθαίνεις άμα είσαι εκατό κιλά. Ούτε να χωρέσεις στη ντουλάπα την ώρα που κάνεις διάρρηξη δεν μπορείς!
Ξαφνικά άκουσα τη στριγγλιά της Χρυσούλας.
-Τάσο! Μας ληστέψανε. Παναγία μου, κάποιος μπήκε μέσα στο σπίτι!
-Να πάρουμε την αστυνομία.
-Περίμενε γαϊδούρι, περίμενε. Τα λεφτά είναι στη θέση τους όπως και τα κοσμήματα μου. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, έτσι; Εκείνο το κάθαρμα ήταν!
-Λες; Θα τον φτιάξω εγώ!
-Περίμενε, άντρα. Αμέσως "Θα τον φτιάξω εγώ". Κάτσε, μην βιάζεσαι.
-Θα πάρουμε τελικά την αστυνομία;
-Και τι να τους πούμε ρε μπαγλαμά; Ότι συνεργαζόμασταν μαζί του; Ή ότι μπήκε στο σπίτι μας για να ψάξει μήπως έχουμε ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του; Όχι. Πρέπει, να του μιλήσεις, να τον καθησυχάσεις. Δεν πρέπει να καταλάβει ότι θέλουμε να τον καρφώσουμε στην αστυνομία.
-Και τώρα;
-Τώρα δεν θα κάνουμε τίποτα. Απλά θα πέσουμε για ύπνο. Ε κι από αύριο έχει ο Θεός.

Παρακολουθούσα από το άνοιγμα της πόρτας τη Χρυσούλα να θρηνεί για το βάζο της και να μαζεύει τα σπασμένα.
Ο Τάσος τρέμοντας από τον φόβο του πλύθηκε, φόρεσε τις ρίγε πιτζάμες και ξάπλωσε στο κρεβάτι, δίπλα της.
Περίμενα μέχρι να ακούσω το ροχαλητό του.
Ύστερα άνοιξα διστακτικά τα φύλλα τις ντουλάπας και κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι.
Άνοιξα τη πόρτα με προσοχή.
Ο Νάσος μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο και πέσαμε καλοί κακού στα τέσσερα.
Είδα με τρόμο την Χρυσούλα ν' αλλάζει θέση στο κρεβάτι της.
Μπουσούλησα ως τη πόρτα κι ύστερα σηκώθηκα, με τον Νάσο από πίσω μου.
Φύγαμε, όσο μπορούσαμε πιο αθόρυβα.
Κρατώντας πάντα τις δύο φωτογραφίες στο χέρι μου, άνοιξα τη πόρτα και μπήκαμε στο διαμέρισμα μου, χωρίς να πούμε λέξη.
Έβαλα τις φωτογραφίες, σε έναν φάκελο κι αυτόν κάτω από το κρεβάτι μου. Ύστερα αποκοιμήθηκα...
--------
Το άλλο πρωί βρισκόμουν στο διαμέρισμα του Νίκου Παυλόπουλου.
-Μέλπω; Τι έπαθες; Φαίνεσαι ταραγμένη.
-Και είμαι. Γιατί είχατε δίκιο. Αυτός είναι ο δολοφόνος!, απάντησα και του έδειξα τον φάκελο.
Κοίταξε ανέκφραστος τις φωτογραφίες.
-Δεν έχετε να πείτε τίποτα;
-Τι να πω; Το ήξερα. Στο είχα πει...
-...αλλά εγώ δεν σας άκουσα. Κατάλαβα. Χριστέ μου, είναι τρομερό, είναι... απίστευτο!
-Είδες;
-...
-Ένα πράγμα μόνο με κάνει να απορώ. Πως κατάλαβες ότι οι φωτογραφίες αυτές είναι στο σπίτι της Χρυσούλας και του Τάσου;
-Ε, εντάξει, αυτό δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο. Από μικρή το έκανα.
-Ποιο;
-Αυτό το κόλπο. Αν θες να κρύψεις κάτι, κρυψ' το στα πράγματα αυτού που ψάχνει. Ποτέ δεν θα σκεφτεί να το αναζητήσει εκεί!, απάντησα να ύφος.
-Έξυπνο.
-Η Ρουσλάνα και ο Τάσος ήταν εραστές. Προφανώς κάποια στιγμή που βρισκόταν στο σπίτι του, εκείνη βρήκε την ευκαιρία να κρύψει τις φωτογραφίες στο άλμπουμ.
-Έτσι είναι. Αλλά δεν μου άρεσε καθόλου που τις έκλεψες! Τι θα πούμε τώρα στην αστυνομία;
-Ε... κάτι θα βρούμε...
-Όπως καταλαβαίνεις σε λίγο θα αποκαλυφθεί ο ένοχος. Ή μάλλον θα τον αποκαλύψουμε εμείς.
Ξεροκατάπια.
-Ναι.
-Κουράγιο Μέλπω..., απάντησε χαμογελαστός. Κι ας ήξερε πως δεν ήταν τόσο εύκολο...

Ένα bonus κεφάλαιο επειδή δεν δημοσίευσα για δύο μέρες...😀