Βρώμικα Παιχνίδια

κεφάλαιο 9

Μετά από έναν βαθύ ύπνο ξυπνάω στην αγκαλιά του Άγγελου. Κατευθείαν μου έρχονται εικόνες που δεν περίμενα ποτέ να δω και το κενό μέσα μου μεγαλώνει ασταμάτητα. Ξέρω τι έγινε χθες το βράδυ και ξέρω πως ήταν επιλογή μου, αλλά ήταν λάθος. Ένα μεγάλο λάθος. Προχωρησα με τον Άγγελο για να "ξεχάσω" τον ιαν και την Κατερίνα και εκμεταλλεύτηκα τα συναισθήματα του. Δεν ξέρω αν το ηθελα.. λένε πως το λάθος είναι ο μόνος τρόπος να μάθεις το σωστό. Τι σωστό να υπάρχει σε αυτή τη "τραγωδία;"

"Καλημέρα όμορφη." η βραχνη φωνή του Άγγελου με βγάζει από στις σκέψεις μου. Προσπαθώ να δείξω πως όλα είναι καλά, εκτός από τα σκατα που γίνονται μέσα μου.

"Καλημέρα." λέω και χαμογελάω όσο μπορώ αληθινά. "Πως είσαι;" μου λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Σε άλλες περιστάσεις θα με ηρεμουσε αλλά όχι σε αυτή. "Εντάξει ειμαι..εσύ;" "αυτή τη στιγμή που σε έχω στην αγκαλιά μου ειμαι υπέροχα." λέει και με φιλάει στο κούτελο.

Πως έγιναν τόσο σκατα τα πράγματα θεε μου;

"Αυτή τη στιγμή όμως θα πρέπει να σηκωθώ για να πάω στην τουαλέτα." λέω ήρεμα και σηκώνομαι με το σεντόνι τυλιγμένο γύρω μου. "Και εγώ θα πάω να μας φτιάξω πρωινό." μου απαντάει και εγώ του γνεφω.

Ανοίγω την βρύση και περιμένω το κρύο νερό να πέσει πάνω μου. Όταν οι σταγόνες κάνουν την εμφάνιση τους, εμφανίζονται και τα δάκρυα μου. Πόσο εύκολο είναι τελικά σε μια στιγμή να καταστραφουν όλα. Πόσο εύκολο είναι οι άνθρωποι γύρω σου να αποδειχτούν ότι είναι σαπισμενες κούκλες που σου χαμογελάνε ψεύτικα. Υποτίθεται πως είναι οι δικοι σου άνθρωποι μέχρι να καταλάβεις πως ο ζητιάνος στην γωνία μεγαλύτερη αγάπη έχει από αυτους να σου προσφέρει. Η εικόνα του Ιαν και της Κατερίνας στο κεφάλι μου παίζει συνέχεια σαν ταινία μικρού μήκους. Άραγε θα το μάθαινα ποτέ αν δεν έμπαινα σε εκείνο δωμάτιο; με σκέφτηκαν εμένα όταν πηδιοντουσαν; φυσικά και όχι! Ποιος από τους δύο να σκεφτεί ότι με αυτές τις πράξεις τους κατεστεψαν εμένα και όχι τους εαυτούς τους; Ποιος να σκεφτεί πως στην μέση υπηρχα εγώ υποτίθεται; Πως είναι δυνατόν το "αγόρι" μου να πηδιέται με την αδερφή μου; λιγη ανθρωπιά σε αυτές τις ζωντανές σάρκες δεν υπάρχει; αλλά τι λεω..αν υπήρχε δεν θα είχε γίνει τίποτα από όλα αυτα..

Δεν με πονάει περισσότερο που ο Ιαν πήγε με αλλη αλλά που πήγε με την κοπέλα που ειναι αδερφή μου..αυτό δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ.

Το κρύο νερό έχει χάσει πλέον την γλυκα του και απλα παγώνει το σώμα μου χωρίς να μου δίνει την αίσθηση χαλάρωσης. Μακάρι οι σταγόνες να τρυπώναν μέσα μου, να μου έκοβε όλο το κορμί μου και να περναγε μέσα από την καρδιά μου ώστε να σταματήσει. Έτσι θα σταμάταγαν και τα προβλήματα μου. Βασικά όχι..δεν αξίζει να κανω τέτοιες σκέψεις για τέτοιους φθηνους ανθρώπους. Είναι δύσκολο αυτό ναι, είναι κάτι που με έκανε να γονατισω αλλά θα με δουν και οι δύο τους να σηκώνομαι χωρίς αυτους στην ζωή μου παρόλο που η καρδιά μου τους χρειάζεται. Όχι καρδιά..αυτή σε πάτησαν, δεν τους χρειάζεσαι. Δεν χρειάζομαι κανέναν τους.