Abandoned|| Book 2 -Sequel to Orphan

Κεφάλαιο 17ο

Ο Tom τραγουδούσε τους πρώτους στίχους του τραγουδιού ενώ εγώ έπαιζα με το promise ring στο δάχτυλο μου. Η μόνη φορά που το είχα βγάλει ποτέ ήταν μετά τον 'χωρισμό' μου. Ωστόσο, το φορούσα όλη την διάρκεια της διαμονής μου εδώ πέρα, γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι είχε τελειώσει.

Τώρα ίσως να μην έχει τελειώσει.

Είπε ότι θα πετούσε μέχρι εγώ, και δεν θα το έκανε αυτό για κανέναν μόνο και μόνο για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Θα πρέπει να ήταν κάτι πιο ιδιαίτερο!

Ήξερα ότι ήταν ξεχωριστή και ότι ακόμα με αγαπούσε. Και εγώ την αγαπούσα ακόμα. Απλά χρειαζόταν να μιλήσουμε για αυτά που έγιναν ως όριμοι ενήλικες. Ήξερα ότι ήταν όλα δικό μου λάθος, οπότε αυτή έπρεπε απλώς να ακούσει. Ήταν μια πολύ καλή ακροατής, οπότε για να είναι ειλικρινής δεν νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα, εκτός και αν φερόταν πολύ ξεροκέφαλα!

"Nathan είναι η σειρά σου να τραγουδήσεις!". Ο Siva μου πέταξε ένα μαξιλάρι και εγώ του το πέταξα πίσω.

"Εντάξει!". Κατευθύνθηκα προς το μικρόφωνο. Ο Jay μου έδωσε ένα ζευγάρι μεγάλα ακουστικά και μου έδειξε προς ένα μεγάλο κόκκινο σημάδι στο πάτωμα της αίθουσας ηχογράφησης.

"Μπες στο τετράγωνο σου και ξεκίνα να τραγουδάς!"

Στριφογύρισα τα μάτια μου και έκανα ένα γρήγορο ζέσταμα, τραγουδώντας μερικές σκάλες και κάτι άλλες φωνητικές ασκήσεις.

"Τελειώνεις μήπως;;" ρώτησε ο Max.

"Ναι, ναι! Ορίστε μπορείς να πατήσεις το κουμπί της ηχογράφησης.". Του είπα βαριεστημένα και αυτός μου έκανε σήμα με τον αντίχειρα του. Ένα μικρό κόκκινο φως άναψε στο μικρόφωνο, υποδεικνύοντας ότι ηχογραφούσε και εγώ ξεκίνησα να τραγουδάω τα κομμάτια που μου είπαν.

"She can't sing,

She can't dance,

But who cares?

She walks like Rihanna,

She can't sing,

She can't dance,

But who cares?

She walks like Rihanna...". Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσει ο Max να σταματήσει την ηχογράφηση αυτού του κομματιού και να αρχίσει να ξανά ηχογραφεί και τότε ξεκίνησα να τραγουδάω το επόμενο μέρος.

"You can feel that beat when she's in the room, you can feel your HEA-r...t-". Η φωνή νου ξαφνικά έγινε πάρα πολύ τσιριχτή και μετά κατέβηκε ασυνήθιστα χαμηλά. Στην πραγματικότητα πόνεσε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να τραγουδάω τα λόγια μου ξανά. "You can feel that beAT when she's in the ROOm, you can FEel yOur HE-". Τα παράτησα ξανά, γιατί ήταν πραγματικά πολύ οδυνηρό.