Waar is de tijd heen

Proloog

Wat gebeurt er als je wakker wordt in een auto die overwoekerd is met planten. Planten die om je benen heen krullen en zich hechten aan je huid. Blaadjes zo groen als gif en hout zo bruin als het zand onder het gras. Wat gebeurt er als je om je heen kijkt, maar niemand ziet. De auto waar je in zit, is leeg. Achtergelaten met de deuren wijd open en de sleutels nog ingestoken. Wrijf anders even in je ogen, en neem de situatie goed in je op. Vertel je jezelf om rustig te blijven.

Ik leg mijn hoofd op de hoofdsteun achter me en sluit mijn ogen. De lucht die ik inadem is enorm zuurstofrijk, het zit zo vol zuurstof dat ik vanzelf mijn ogen weer open. Mijn voeten woel ik los uit rommel en planten. Mijn vingers strek ik uit en ik trek de planten van mijn huid af. Met een verstijfd lichaam kruip ik naar rechts, de achterbank van de auto af en ik laat mezelf in het gras vallen. Ik voel het vocht van het gras in mijn kleren trekken en ik draai me op mijn rug. Metershoge bomen maken mijn uitzicht compleet. Ik draai mijn hoofd een beetje en kijk naar het bos om me heen. De bomen die hier staan zijn immens. Ze zijn zo ongelofelijk groots, zo onaangeraakt. Ik krijg het idee dat er iets niet helemaal goed is gegaan, maar eigenlijk toch ook wel. Ik rek me uit, voor zover ik kan want mijn lichaam is zo stijf als een hark. Nadat ik even mijn benen bewogen heb ga ik recht op zitten, na een tijdje sta ik zelfs op. Mijn benen zijn wankel maar ik kan blijven staan, leunend tegen de auto. De auto, vol met roestplekken, gaten en planten, is leeg. Ooit zaten er meer mensen in dan alleen ik. Zoals ik het me herinner, zat mijn vader aan het stuur en zat mijn moeder ernaast, mijn hondje op de stoel rechts naast me en links van mij lag een tas. Het enige wat daar nog waar van is, is die tas. Ik loop om de auto heen en sleep de tas de auto uit. Mijn vingers klemmen om de rits van de tas en als vanzelf gaat het open. Van de broodjes die we er in hadden gelegd om op te eten tijdens de lunch, is niets meer over. Ze zijn vergaan. Jaren geleden. Ik ga zitten met mijn benen bungelend uit de auto, mezelf afvragend wat er in hemelsnaam gebeurd is en waarom ik hier nog ben. Waar de mensheid heen is, en nog belangrijker, waar de tijd heen is.