Wij.

1

Tineke

Half zeven. Mijn wekker gaat af. Langzaam open ik mijn ogen en dan stamp ik met veel tegenzin het lekker warme donsdeken van me af. Een koude rilling gaat door mijn lichaam heen. Ik wacht even tot ik het wat warmer heb en sta dan rustig op. Ik slenter met gespleten ogen naar de badkamer door het licht die ik in de gang heb aangestoken. Ik laat het water van de douche al stromen zodat als ik er in ga straks, het water al voorverwarmd is. Ik doe mijn pyjama en al de rest uit, en ga dan onder het zalige, warme water staan. Ik geniet van de stralen die op mijn lichaam terecht komen en wanneer ze mij raken, spatten ze uiteen en veranderen ze in druppels. Een warme douche op zo een koude dag als vandaag, doet echt deugd en kan wonderen verrichten! Na mij helemaal gewassen te hebben draai ik de kraan dicht. Ik draai een handdoek om me heen en stap uit de douche. Nadat ik mij heb afgedroogd, doe ik ondergoed aan en mijn uniform. Mijn politie-uniform. Ik ben hoofdinspecteur bij de lokale politie van Dilbeek. Al 4 jaar lang werk ik samen met Koen, een fantastische man! Hij is inspecteur en samen zijn we een heel hecht team. Ook al mijn collega's zijn echt toffe mensen! Soms lijkt iedereen wel te vergeten dat we ook nog collega's zijn. We komen gewoon zo goed met elkaar overeen waardoor het lijkt alsof we elkaar al heel ons leven kennen, ook al ken ik hen nog maar 4 jaar. Ik zou mij geen beter korps kunnen en willen wensen. Echt niet.
Nadat ik mijn uniform aanheb, doe ik zoals ik meestal doe voor het werk, mijn haar in een dot. Ik doe dan nog wat mascara, een beetje lichtkleurige lippenstift en wat oogschaduw. Wanneer ik helemaal klaar ben in de badkamer, doe ik alles terug op zijn plaats en ga ik al heel wat fitter dan daarstraks naar beneden. Zoals ik dagelijks doe, warm ik als eerste wat water op voor mijn thee. Wanneer dat gebeurd is, neem ik het brood. Daarna wandel ik naar de koelkast en neem de boter uit, samen met de choco die in de kast naast de koelkast staat. Met het brood, de boter, de choco, een mes en lepel en mijn kopje thee in mijn handen, wandel ik zo voorzichtig mogelijk naar de tafel toe om daar alles op te plaatsen. Ik ga zitten. Alleen. Alleen aan de tafel, een tafel voor 4. Een tijd geleden had ik nog een vriend, we waren gelukkig samen totdat ik erachter kwam dat hij me al een maand lang bedroog. Ik heb toen gezegd dat hij zijn spullen mocht inpakken, weggaan en nooit meer terugkomen. Hij deed direct wat ik hem had gecommandeerd en dus een goed uur later was hij weg. Naar waar? Dat weet ik niet.. Waarschijnlijk naar de vrouw waarmee hij me bedroog. Ik ben toen in een zware periode gesukkeld.. die 2 jaar lang had ik gedacht dat hij de man was waarmee ik zou trouwen en kinderen zou krijgen. Maar ik had het dus serieus mis. Ik was kapot van verdriet maar Koen was er steeds voor me, hij wist hoe het voelde, een paar maand eerder had zijn vriendin hem in de steek gelaten. Zomaar. Maar vermoedelijk had ze iemand anders. Ik heb echt heel veel aan Koen zijn steun gehad en door hem, heb ik Stan kunnen loslaten. Een hele tijd heb ik nog van hem gehouden. Maar ook dankzij Koen, heb ik dan ingezien dat Stan gewoon een klootzak is. En zo.. Nu zit ik hier te wachten op de man van mijn leven die ik vroeg of laat zal vinden.
Op mijn gemak eet ik rustig mijn boterham verder. Als ik klaar ben met eten, ruim ik alles op en tegendan is het tijd om stilletjes aan te vertrekken naar kantoor. Ik neem al mijn spullen en ga in mijn auto zitten. Wanneer ik de motor start, gaat de radio ook onmiddellijk aan. Eindelijk geen radiozender, maar mijn afspeellijst. Het liedje die begint te spelen herken ik uit duizenden. Het is zo wat 'ons' liedje, van Koen en ik. 'History'' van One Direction. Hoe we erop zijn gekomen? Ongeveer drie jaar geleden zaten we in de anonieme wagen, we waren op patrouille. De radio stond aan, en de intro van dat liedje begon te spelen. Op het moment dat ze begonnen zingen, zongen Koen en ik ook mee. Nu ja, we wisten niet van elkaar dat we dat liedje beide kenden. We hebben ons ziek gelachen op dat moment. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan dat liedje met Koen. Zoveel herinneringen die ik niet wil kwijt geraken, nooit niet.
Na 5 minuten rijden, rijd ik de parking van het commissariaat op. Ik parkeer op mijn vaste plaats, naast Koen zijn auto. Ik gris mijn spullen van de passagierszetel en stap uit. Op een rustig tempo stap ik het kantoor binnen. Wanneer ik bij de bureaus aankom, zit er nog niemand. Dan ga ik maar verder naar de vergaderzaal. Ik wandel binnen en een gezellige sfeer hangt in de lucht. "Goedemorgen!" Zeg ik enthousiast. Floor antwoordt onmiddellijk enthousiast terug, net als de rest. Ik ga naar Koen toe die koffie aan het zetten is. "Hey!" "Dag, Tineke!" Antwoordt hij terug en geeft me een kus op mijn wang. "Raad eens welk liedje ik heb beluisterd in de auto?" Met een grijns kijk ik hem aan. Hij doet alsof hij hard moet nadenken en krijgt plots een grote glimlach op zijn gelaat. Hij neemt me vast, begint te zingen en draait in het rond met mij in zijn armen. " You and me got a whole lot of history! We could be the greatest team that the world has ever seen! You and me got a whole lot of history! So don't let it go, we can make some more, we can live forever!" Zingt hij luidkeels. Ik kom niet meer bij van het lachen terwijl hij nog steeds staat de dansen met mij in zijn armen. Na eventjes laat hij me los en probeer ik te bekomen van het lachen. "Weet je dat jij eigenlijk mooi kan zingen?" Vraag ik. Hij kijkt me doodserieus aan en begint over een ander onderwerp. "Wat moeten wij vandaag doen? Papierwerk of patrouille?" Ik lach omdat hij zo subtiel mogelijk mijn vraag probeert te ontwijken. "De chef zei gisteren dat wij vandaag papierwerk moesten doen." Meteen verlaat een grote zucht Koen zijn mond. "Papierwerk is saa-haai.." vervolgt hij. "Het hoort bij onze job he! En ik denk dat we best ook zullen beginnen want de rest is al aan het werk." Zeg ik. Alweer zucht hij. "Koen, komaan zeg!" Lach ik. Ik neem zijn arm en trek hem mee naar onze bureau. Hij laat zich neerploffen en verroert niet. Ik klasseer pv's en begin ondertussen 'ons' liedje te neuriën. Uit mijn ooghoek zie ik hoe zijn mondhoeken omhoog gaan en een grote glimlach op zijn gezicht krijgt. Ik schud al lachend met mijn hoofd. Typisch Koen. Als het niet naar zijn zin is, doen alsof hij kwaad is. Maar ik weet hoe ik hem laat lachen. Hoe ik die schattige glimlach op zijn gezicht krijg. De glimlach die mij steeds een raar maar goed gevoel in mijn buik laat krijgen.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Hey, iedereen! :) dit is mijn eerste verhaal, dus tips zijn altijd welkom! Hopelijk vinden jullie dit eerste hoofdstuk wat goed? Laat even weten wat je er van vindt :)
Je kan me ook volgen op instagram: @dbpfanficslover ;)