Zamanın birinde rizede yaşiyan fakir bi adam varmiş adamun adi temel geçimini hayvanciluk ve seraciluk yaparak sağlıyormuş bu adamın fadime diye nemrut nursuz suratsuz bi karisi varmiş bu adam ne etsa fadimeye yaranamıyormuş fadime şükür etceğine her gün kocasinun başinun etini yiyimiş yok sen beni iyi bakamayisun yok ben senlan niye evlendum yok anam bağa o çulsuzlan evlenma demişidi diye her gün söyleniyimiş aynı lafları duymaktan bunalan temelun da bi gün kafasi atmiş fadimeye demiş korum senunda ananunda amina öyle atlamiş uçağa doğri rusyaya
