Ik was iemand zoals iedereen, maar met een gave. Ik voelde anderen. Ik voelde wat ze vonden en wat ze dachten. Op het moment dat iemand zich rot voelde, had ik het door. Iedereen was doorzichtig.
Wat mij vooral opviel waren de zwarte gedachten van mensen. Ze werden gecomplimenteerd, maar ze ontkende. Ze maakten promotie, maar ze namen niks aan. Al het goede lieten ze vallen en het slechte namen ze met beide handen aan. Mensen waren zo hopeloos.. zo naïef. Denken we werkelijk met z'n allen dat het allemaal vanzelf goed komt? Als we zo negatief blijven praten helpen we elkaar de afgrond in. We maken elkaar kapot. Hoe slechter we gaan praten, hoe meer we elkaar in onzin laten geloven. Er is geen waarheid meer. Waarheid is slechts een geloof. Wat is waarheid? Ik wil niet stilstaan, ik wil vooruit gaan. Leven word een grote zwarte vlek en wiens schuld is dat? Die van ons zelf. We maken onze eigen toekomst kapot.
