Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Και ο δολοφόνος είναι...~

Ένα δεύτερο κεφάλαιο επειδή προχθές δεν δημοσίευσα. Θέλω πριν το διαβάσετε, να κλείσετε τα μάτια και να σκεφτείτε ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος. Ναι; Το κάνατε; Περαστικά σας τώρα! (Θέλω σχόλια από κάτω.)

-Βρήκατε τον δολοφόνο;, ρώτησε ο Οικονομάκης.
-Ε, τι λέμε τώρα;, απάντησα.
-Και; Ποιος είναι;
-Μισό λεπτό! Πρώτα πρέπει να σας πω μια ιστορία. Ιστορία πέρα για πέρα αληθινή και σκληρή. Ν'αρχίσω;, ρώτησε ο Νίκος Παυλόπουλος.
Όλοι ένευσαν καταφατικά. Απόλυτη ησυχία.
-Λοιπόν... προσέξτε με. Τώρα θα πάμε πίσω, συγκεκριμένα στο 1995. Στο γυμνάσιο της γειτονιάς, όπου φοιτούσε εκείνη την περίοδο ένα αγοράκι. Ήταν αυτό που λέμε "επιθετικός" χαρακτήρας, βίαιος, αντιδραστικός. Είχε ξεσηκώσει όλο το σχολείο με τα καμώματα του!
Την ίδια περίοδο σε αυτό το σχολείο εργαζόταν ο Στάθης Ευσταθίου, ένας ευγενικός άνθρωπος, άξιος και καλός στην δουλειά του..., εκείνη τη στιγμή το βλέμμα του Παυλόπουλου σκοτείνιασε.
-...Φαινομενικά., συνέχισε. Γιατί ο Στάθης Ευσταθίου κυρίες και κύριοι δεν ήταν τόσο καλός, ευγενικός και άξιος άνθρωπος όσο νομίζαμε. Εκείνος ήταν ένας... άρρωστος, ένας... παιδεραστής!, είπε ο Νίκος φτύνοντας σχεδόν τις λέξεις του.
-Το παιδί, το αγόρι αυτό... Ήταν μαθητής του. Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε έτσι; Υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από τον καθηγητή του! Το παιδί, έγινε ακόμα πιο αντιδραστικό και επιθετικό σε ακραίο βαθμό, κλείστηκε στον εαυτό του. Όλοι αναρωτιόντουσαν τι του είχε συμβεί. Και ο Στάθης συνέχιζε το φριχτό του έργο ακάθεκτος! Μάλιστα ήταν πιο αυστηρός μαζί του για να μην υποψιαστεί κανείς το παραμικρό. Το αγόρι όμως μεγάλωσε κι ευτυχώς πήγε στο Λύκειο. Ωρίμασε, έγινε άντρας. Βρίσκεται σήμερα εδώ, σε αυτόν τον χώρο.
Ο Νίκος Παυλόπουλος γύρισε και κάρφωσε με το βλέμμα του τον Χαρίλαο.
-Καλά δεν τα λέω Χαρίλαε;
Εκείνος τον κοίταξε κατάπληκτος.
-Μα... πως;
-Πως τα ξέρω; Σε αναγνώρισε ο παλιός διευθυντής του Γυμνασίου. Έδειξα την φωτογραφία σου και σε θυμήθηκε.
-...
-Λοιπόν, συνεχίζω. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε στο Γυμνάσιο και η ετεροθαλής αδερφή του. Χαρίλαε, ξαναπαντρεύτηκε η μητέρα σου ή ο πατέρας σου; Θα μας εξηγήσεις μετά. Η ετεροθαλής αδερφή του, ήταν δύο χρόνια μικρότερη. Όμορφη κοπέλα, ήσυχη φαινόταν. Κι εκείνη τη περίοδο στο σχολείο δίδασκε ο Στάθης. Ήταν μαθήτρια του. Μπορείτε να μαντέψετε την συνέχεια, έτσι δεν είναι; Υπέστη κι αυτή σεξουαλική κακοποίηση, η οποία την στιγμάτισε για όλη την μετέπειτα ζωή της. Ησύχασε μόνο όταν ο Στάθης πήρε μετάθεση. Δεν μπόρεσε όμως ποτέ της να ξεχάσει ότι έγινε, σωστά... Κορίνα;
Η Κορίνα γύρισε και τον κοίταξε ανέκφραστη.
-Δεν ξέρετε τι λέτε.
-Κι όμως... ξέρω πολύ καλά. Σε αναγνώρισε κι εσένα ο διευθυντής του Γυμνασίου.
-Αποκλείεται.
-Σταμάτα πια να το αρνείσαι! Αφού ξέρουμε ότι είναι αλήθεια.
-...
-Συνεχίζω... λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 2010, ο Στάθης πήρε ξανά μετάθεση και επέστρεψε στο Γυμνάσιο της γειτονιάς μας, όπου φοιτούσε ένα άλλο κοριτσάκι, δεκατεσσάρων ετών τότε. Έγινε μαθήτρια του. Πληγώθηκε ανεπανόρθωτα από έναν άρρωστο άνθρωπο, έναν άνθρωπο φαινομενικά "φυσιολογικό". Γιατί παιδεραστής μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ακόμα και ο κουστουμάτος που βλέπουμε στον δρόμο, ακόμα και ο άντρας που μένει στο διπλανό διαμέρισμα, σωστά... Ασπασία;
Η Ασπασία γύρισε και τον κοίταξε τρομοκρατημένη. Ολόκληρο το σώμα της έτρεμε.
-Τι λες ρε; Πως τολμάς να μιλάς έτσι, για τέτοια πράγματα;, ο Νικόλας Οικονομάκης πετάχτηκε από τη θέση του εξοργισμένος.
-Την αλήθεια λέω κύριε Οικονομάκη και καθίστε στη θέση σας παρακαλώ. Έχουμε να συζητήσουμε πολλά μαζί.
-Συνεχίζω. Οι οικογένειες των τριών παιδιών γνωριζόντουσαν μεταξύ τους, αφού έμεναν στην ίδια γειτονιά. Πριν ένα χρόνο ο Στάθης μετακόμισε και ήρθε σε αυτή την πολυκατοικία. Όπως καταλαβαίνουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος επέστρεψαν...
Όμως αυτή τη φορά, η σιωπή έμοιαζε χειρότερη από τον πόνο. Η σιωπή έπνιγε! Κάποιος από τους τρεις έσπασε τη δική του, δεν ξέρω ποιος και δεν έχει σημασία...
-Βούλωσε το!, ούρλιαξε ο Οικονομάκης, μα ο Νίκος συνέχισε ακάθεκτος.
-Και ο δολοφόνος είναι...
Έμεινα να τον κοιτάζω με κομμένη την ανάσα. Ήξερα τι θα πει.
Εκείνος κοίταξε τον καθένα ξεχωριστά και το βλέμμα του σκοτείνιασε.
-...όλοι σας! Σχεδόν.
Ο Νικόλας Οικονομάκης μας πλησίασε οργισμένος. Όλοι μας κοιτούσαν παραξενεμένοι και στη στιγμή άρχισαν να διαμαρτύρονται.
-Τι είπες ρε; Το παιδί μου, δολοφόνος;, ο Χαρίλαος μπήκε στη μέση και τον εμπόδισε να προχωρήσει. Με κομμένη την ανάσα είδα τον Οικονομάκη να βγάζει κάτι από το σακάκι του. Χριστέ μου! Όπλο...

Πως σας φάνηκε;😉