Scared To Death (Oneshot)

Scared To Death

Scared To Death(Oneshot)

© originally wrote by : DropDownByMyGravity

 @SelosangElyen thank you for the cover

PLAGIARISM is defined in dictionaries as the "wrongful appropriation," "close imitation," or "purloining and publication" of another author's "language, thoughts, ideas, or expressions," and the representation of them as one's own original work. (by WIKI)

--

Vielle's POV

I'm dying, tinaningan na ko ng doctor and I have only a week to live, nararamdam ko na din na bilang na ang mga araw ko.

Ayoko pang mamatay! Ayoko pang-iwan sila. Pero kahit ayoko pa, yung katawan ko hindi na din talaga kaya. I'm Vielle R. Kim, 16 years old at kagaya ng sinabi ko. I'm dying. I have a cancer of blood, Leukaemia and I'm at the end stage of it.

Masayahin ako kung tutuusin, bago ko malaman na may sakit ako at dahil sa nalaman ko nawala yung masayahing ako. Mahal na mahal ko ang pamilya ko, mga kaibigan ko pati na rin ang lalaking sobrang nagpasaya at kumumpleto ng buhay ko.

Natatakot akong mamatay, ayokong iwan sila, ayokong masaktan sila pag nawala na ko at ayokong iwan sila dahil hindi ko pa kaya. Marami pa kong gustong gawin sa buhay ko.

Nandito ako ngayon sa seesaw sa garden namin, may playground kasi dito at kung bakit meron ganito dito ay dahil sa akin. Hiniling ko to kay Mommy at kung bakit? Ayoko ng idetalye pa. Nakaupo ako dito sa seesaw habang nakayuko at nakapatong ang ulo sa handle ng seesaw ng maramdaman kong umaangat ako. Iniaangat ko ang ulo ko at tinignan kung sino ang umupo sa kabilang dulo, nakita ko si Braham Diaz ang lalaking kumumpleto sa buhay ko. He gave me a weak smile.

"Bakit ka nandito. Are you feeling well?" umiling ako and give him a smile.

He keeps on smiling kahit alam kong labag sa kalooban nya, sinabi ko kasi yun sa kanya. Sabi ko na wag ko silang makikitang malungkot o umiiyak tsaka na lang pag wala na ko para hindi ko na sila nakikita. Kung hindi ko na nga sila makikita pa? "Namiss kita sorry kung hindi ako nakapunta agad." sabi pa nya. "That's okay at least you're here now." I gave him my most genuine smile.

"I love you Vielle." he mouthed.

"I love you more Braham." I said in my sweetest tone. Tapos ngumiti ako, mahina na ko pero kada makikita ko si Braham especially when I hear those I love you's from him napapangiti talaga ko. Si Braham yan eh, bestfriend since birth ko yan tapos minahal ko ng sobra at nalaman kong he feel the same way as mine, he courted me pero nung nalaman kong may leukaemia ako I stop him. What the sense of having him as my boyfriend and vice versa kung mawawala din naman ako sakanya. Mabuti nang mahal nya ko, mahal ko sya pero walang commitment na involve. Natatakot lang ako. Natatakot akong pag nawala ako mas lalong hindi nya kayanin. Then a tear fell on my cheeks.

"Vielle? Bakit ka umiiyak?" bumaba na kami ng seesaw at umupo sa bench. Hindi pa rin tumitigil ang mga luha ko sa pagpatak."Hey wag kana umiyak? M-may masakit ba? Uy sumagot ka naman, bakit ba?"

"Nothing Braham." I said while sobbing. Lumuhod sya para mapantayan ako. "Wag ka ng umiyak."

Hinawakan ko ang kamay na para patayuin sya. "T-tmayo k-ka nga dyan Braham." hinawakan nya lang ang kamay ko habang nakaluhod. "Wag ka na sabing umiyak eh, sige ka iiyak din ako!" pinunasan ko ang mga luha ko kahit panay pa rin ang tulo. Ngumiti nalang ako para hindi nya na mapansin ang mga luha ko."I love you." sabi nya habang nakatinggin deretso sa mga mata ko. Napapaiyak nanaman tuloy ako, lagi kasi syang ganyan eh, showy sa nararamdaman nya para sakin, pinararamdam nya na sobrang mahal nya ko. Ganun din naman ako sakanya though hindi naman kami pero pinapakita namin ang nararamdaman namin hangga't kaya ko pa at hindi pa ko nawawala. He's my strenght but he's also my weakness too at dahil nga sa hindi pa ko humihinto sa pag iyak, narinig ko nalang yung hikbi nya. Nararamdaman ko na din yung luha nya dahil nasa pisngi nya lang ang kamay ko. Sinabi ko na wag iiyak eh, bakit kaya ang kulit. "Hey! Stop crying!" I said in an irritated tone.