Καλωσόρισες στην Πραγματικότητα

Ευτυχία

Ευτυχία. Μία άκρως υποκειμενική και ασαφής έννοια. Μία κατάσταση που πάντοτε προσδιορίζεται ως προσδοκώμενη. Σκοπός που υποβιβάζει όλα τα μέσα. Κι όσο μεγαλώνουμε την παρακολουθούμε να καθίσταται όλο και πιο αδύνατη, όλο και πιο ανύπαρκτη. Και προσπαθούμε απελπισμένα να την προσεγγίσουμε προσωρινά μέσω ουσιών και καταχρήσεων. Για να πάρουμε γεύση του απαγορευμένου. Που εξελίσεται σε απωθημένο.

Απωθημένο διότι μεγαλώνουμε ακούγοντας την έννοια "ευτυχία" να καταχράται, να αναπαράγεται, να μεταδίδεται και να επαναλαμβάνεται χάνοντας το νόημα της. Το δυσνόητο νόημα της. Αυτό που δε θα μάθουμε ποτέ, εκτός κι αν ξεφύγουμε από τα όρια. Τα όρια του φυσιολογικού, του συγκεκριμένου, του εγκεκριμένου, του ανεκτού. Αν πάρουμε πρωτοβουλίες και ξεφύγουμε από ξένους δρόμους.

Δεν δίνονται υποσχέσεις, όμως. Κανένας όρκος. Είσαι ελεύθερος είτε να αποτύχεις, είτε να επιτύχεις. Οι πιθανότητες είναι οι ίδιες. Κι εσύ απρόβλεπτος, αν πληροίς τις προϋποθέσεις. Είσαι ελεύθερος να προσπαθήσεις.

Αλλά να ξέρεις ότι είσαι μόνος. Πάντα. Μόνος γεννιέσαι, μόνος πεθαίνεις και, κυρίως, μόνος βαδίζεις. Παρέα με μία συνείδηση, άλλοτε ψίθυρο, κι άλλοτε ουρλιαχτό, να σε καθοδηγεί μέσα από δρόμους και στενά.

Κι όταν οι δρόμοι αυτοί συσχετίζονται και μπλέκονται με αυτούς γειτονικών συνειδήσεων, η αντίδραση είναι μαγεία. Είναι έκθεση ιδεών, ανταλλαγή οπτικών γωνιών, μείγμα τρόπων σκέψης. Και σε όλη σου της ζωή αυτό αναζητείς. Και εν τέλει, το ονομάζεις ευτυχία. Και παύεις να είσαι μόνος. Και το θηρίο, ο εαυτός σου, εξημερώνεται. Ομως, παράλληλα, ζεις με έναν μόνιμο φόβο. Εχεις εξαρτηθεί. Και πλέον φοβάσαι την απόλυτη ελευθερία. Φοβάσαι την μοναξιά. Επειδή βίωσες αυτό που συνειδητά ονόμασες ευτυχία. Κι έψαχνες πολύ καιρό να το βρείς. Και μετά δεν ξέρεις πώς να ζεις χωρίς αυτό. Δεν ξέρεις πώς να το ανακτήσεις. Και φλέγεσαι. Μια ζωή καταρρακώνεσαι, αρχικά από προσμονή, έπειτα από υπερένταση και τέλος από φόβο.

Αραγε είναι αυτό ευτυχία; Μήπως σφάλαμε στον ορισμό;