Onbeschrijflijk Verdriet.

Hoofdstuk 1.

Ik doe mijn ogen open, en zie meteen wazig. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 7:38 is. Over een uurtje begint school en ik ben mijn bed niet eens uit! Snel ga ik bidden en trek mijn kleren aan. Gewoon een simpele Adidas t-shirt en een zwarte broek. En een lange vest. Ik pak mijn tas en verlaat de deur. Snel race ik met mijn fiets naar school, want Hey, welk meisje uit 4-havo wil nou meteen te laat komen op een maandag ochtend, ik dus. Mijn gezichtsuitdrukking verandert meteen bij het zien van Fady's lieve gezicht. Wat ben ik blij met een beste vriend zoals hem. We zijn alleen vrienden. Meer niet. Ik hou zielsveel van Fady! Maar niet op die manier. Alle meisjes zijn verliefd op Fady. Ik begrijp het ook wel. Ik snap alleen niet waarom hij vrienden wil zijn met mij. Snel word ik uit mijn gedachte geschud.

"Ibtissame!"
Ik glimlach.
Een oprechte glimlach.
"Hey Faid" - ik noem hem altijd ipv Fady, Faid.
Waarom, weet ik niet.
"Hoe gaat het met je?" Vraagt hij lief.
"Goed, Hamdoullilah en met jou?"
"Hamdoullilah!"
De bel gaat. Wat een stomme bel is het ook.
"Ik zie je straks bij Frans!" Roept hij me nog na.  Het enige wat ik terug zeg is "oke" met een vage glimlach. Ik verdien Faid niet. Ik verdien niemand...
Ik ben zo onzeker over mezelf. Dat komt vooral door mijn verleden... Ik bedoel maar, een meisje dat jarenlang gepest is, kan toch niet in 1 klap haar zelfvertrouwen terug winnen? Dat is onmogelijk voor mij! Ik versnel mijn pas naar biologie. De docent tettert maar door. Na 2 lange uurtjes, die leken op 30 uur, gaat de bel eindelijk. Het is pauze en loop naar beneden. "Tissame!" Een vertrouwelijke stem, Amirah dus. Amirah is mijn beste vriendin. We zitten jammer genoeg niet in hetzelfde klas. "Hehe, Ik had net kunstvakken, ik ben zo slecht in tekenen! We moesten een... Hey ibtissame waar zit je met je gedachte?"
"Ehm niks.. Is dat niet..." Ik wijs naar een jongen, die ik liever niet had willen zien.
Hij, die mijn leven heeft geruïneerd.
Hij, die ervoor heeft gezorgd dat ik met angst naar buiten ging.
"Hij is knap."
"Amirah.. Dat is .. Samir"
"Wacht... Dé Samir?"
"Ja!! Sinds wanneer zit hij hier op school? FUCK!" Bijna barst ik uit van tranen.
"Ibtissame kalmeer en kom met me mee!"

We rennen de wc binnen.
"Tiss, je weet maar nooit, misschien is het een misverstand. Misschien zit zijn broertje of zusje hier op school!"
"Amirah, ik haat hem zo erg."

Flashback -
Ik loop naar huis, na een lange schooldag!!
Blij, om mijn ouders te vertellen dat ik een 9 heb gehaald voor Duits. Ugh, ik haat Duits! Mijn gedachtes worden verstoord door een harde kuch. Ik draai me om en zie Samir. Vervelende Samir. Helaas mijn buurjongen.
"Wat moet je?"
Hij pakt me bij mijn haar, sleurt me naar de bos en geeft me stoten en trappen.
"STOP AUBB!" Ik huil het uit. Wat heb ik hem ooit aangedaan? "Je bent zo lelijk! Dat niemand wil dat je leeft!"
Ik schreeuw het uit in de hoop dat iemand me hoort en me komt helpen, maar helaas.
Hij laat me achter met blauwe plekken en bloed. Ik zak neer op de grond en huil het uit.
Waaraan heb ik dit verdiend?
Einde flashback.

bij de gedachte krijg ik al rillingen. Ik ben zolang lastiggevallen door mensen. Op de basisschool ben ik gepest. Daarna Samir. Ik denk gewoon dat de mensheid heeft gefaald. Ik bedoel maar..

Snel wordt ik wakkergeschud uit mijn gedachte. "Tiss, ik zal wel doorgeven aan die meneer van Frans dat je je niet lekker voelt, ga maar maar huis"
"Dankjewel Amirah!"
Ze geeft me een knuffel en we verlaten beide de wc. Gelukkig maar is er niemand binnengekomen! Ik trek mijn jas aan en loop naar de fietsenstalling. Ik pak mijn fiets, doe mijn oordopjes in, en race naar huis.

Thuis aangekomen

"Salam, mama!"
"Alaykoum Salam benti!"
Ik ren naar me kamer en plof neer op mijn bed.

Ik heb mezelf niet eens voorgesteld, ik ben Ibtissame Zeyani. 16 jaar oud (in november wordt ik 17) ik hou van kickbox en eten. Ik heb 3 broers, maar die wonen allemaal op zichzelf en 1 zus, die getrouwd is. Ik heb hamdoullilah (godzijdank) allebei mijn ouders. Mijn vader werkt in een ziekenhuis en mijn moeder is gewoon huisvrouw. Hoe ik er uit zie.. Nou ik ben heel erg onzeker. Ik heb groene ogen die ik van mijn moeder geërfd heb, stijl haar en een vriendelijk gezicht. Ik ben van Marokkaans-Islamitisch afkomst.

Wordt vervolgd !

-----------------------------------

Dit was het eerste deel van mijn nieuwe boek! Sorry als het eerste deel saai is! Maar het wordt leuker!
X