Zimny Błękit

21. Kac morderca i jego żniwa

Olivia

Obudziłam się sama. Nikt nie grał na pianinie Beethovena, żadne słońce nie wpadało przez okno ani nic podobnego. Poczułam się po prostu wyspana...i cholernie skacowana. Jak tylko otworzyłam oczy, dopadł mnie masywny ból głowy, który za nic nie chciał ustąpić. Rozejrzałam się po pokoju.

Zauważyłam, że to nie jest mój pokój. W fotelu obok spał Oliver, zwinięty w kłębek. Jak na co dzień, we śnie jest równie poważny.

Przeciągnęłam się i podniosłam się do pionu. Zakręciło mi się w głowie od kaca, ale zdołałam się ogarnąć. O dziwo, za oknem nie było słońca. Spojrzałam na zegarek. Siódma wieczorem. Cały dzień w ciul.

- Super, po prostu idealnie! - zawołałam i chyba obudziłam Olivera...

........................................

Diana

Nie spałam już od paru godzin, w porównaniu do reszty. Razem z Sif siedziałyśmy w kuchni. Radio wygrywało jakąś piosenkę country. Obierałam marchewkę i nuciłam razem z wokalistą.

- której wróciła Eva?-zapytałam kobiety którą zawzięcie mieszkała w garnku.

- Dzisiaj rano.

- Ooo. Nieźle jej zeszło u Mattiego.

Szatyna zapaliła papierosa nie odpowiadając. Westchnęłam i zamknęłam na zegarek 19:30. Ani jeden z Daggersów nie wyjrzał nawet ze swojego pokoju.

- Sif nie będziesz miała mi za złe jak cię zostawię?

Znów nie odpowiedziała tylko skinęła głową na zgodę. Odłożyłam wszystko i wdrapałam się na parter. Kiedy przechodziłem koło pokoju Olivera usłyszałam cichą rozmowę.

..............................................

Olivia

Zobaczyłam, jak chłopak otwiera zaspane oczy. Ku mojemu zdziwieniu nie był zły. Uśmiechał się.

- Witaj śpiochu, nareszcie wstałaś. Ja już zdążyłem przeczytać całą książkę i jeszcze zasnąć, a ty jak kamień, od momentu, gdy zasnęłaś, tak do teraz samcznie spałaś. Jak ci nie wstyd.

- Oj weź sie weź, mam kaca i kiepsko się czuję. - powiedziałam masując pulsujące skronie.

- Coś cię boli oprócz głowy? - spytał z nagłym niepokojem w głosie i oczach

- Nie, wiesz? Wszystko mnie boli. Oczy szczególnie.

- Wszystkich nas nieźle wystraszyłaś.

- Jak to? Czym?

- Wizją?

- Miałam wizję?

- Tak, płonącego Niflheim i dziewczyny w drzwiach. Nuciłaś też jakąś piosenkę. Na trochę całkiem oślepłaś, a potem byłaś tak wykończona, że jak tylko się umyłaś, zaraz zasnęłaś. Kiedy potem przyszedłem, spałaś w poprzek łóżka i stąd spałem w fotelu. - powiedział to raz ze smutkiem i obawą, a raz z wesołymi ognikami w oczach

- Czy ja się spiłam? Oliver, ile wypiłam?

- Około 5 butelek czystej. Ty i Diana zabalowałyście grubo. - przerwał na chwilę wywód. - Olivia, czemu nikomu nie powiedziałaś, że nie powinnaś pić.