A Story That Can't Be Told

This is story is based on a real life situation.

Years have passed but I can still remember how it feels to love your best friend!

Bata pa lang kami, magkakilala na kami. We studied on the same school and syempre we do things much the same all the time. When we're together it feels like we don't have any other world aside from ours. Mabaits'ya, masayang kasama. Everytime may problema ako, s'ya agad ang nalalapitan ko. Magaan ang loob ko pagkasama kos'ya.

Dumaan nga ang mga taon at huling taon na namin yun sa grade school. Una, ang saya saya namin. Nagkekwentuhan, nagtatawanan, at nagsasayahan.

"Mee, san ka maghahigh school?" tanongn'ya sa akin. Nagulat ako sa sinabin'ya. Para naman kasi s'yang nagpapaalam. Kaya tiningnan ko langs'ya na para bang nag iisip ako kung anong sasabihin ko.

"Ah! Dito parin. Ikaw?"

"Sabi ni mommy, papalipatinn'ya raw ako ng ibang school. Ewan!"

Hindi ako nakapagsalita sa sinabin'ya. May usapan naman kasi kami na dapat magkasama kami sa iisang school until sa magtapos kami ng college. Kaya nagulat nalang ako nang sinabin'ya yun.

But then after that conversation, we haven't talked about it again. Until one day, that was our lunch break, he went to my classrooom ang asked me to come out of the room, which I did. Una, para s'yang natatakot na magsalita. Habang tinitingnan kos'ya, parang ang important ng sasabihinn'ya. Kaya naman pinangunahan ko nas'ya habang nakangiti ako.

"Hoy Ray! Ano ba yung sasabihin mo? Ba't di ka mapakali dyan?" 

Nakayuko langs'ya na para bang naghahanap ng mga words na sasabihin sa akin.

"Ahmm... Mee! Sabi nimommy I'm gonna move to another school for my high school!"

Nagulat ako. Hindi ko alam ang gagawin ko. Parang nanigas yung buong katawan ko sa narinig ko. Wala akong masabi. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Para akong tangang naka tulala lang na para bang nakatanggap ng masamang balita. Well, masama naman talaga yung balitang sinabin'ya eh.

"Mee!"

"Akala ko ba  walang iwanan Ray?" bigla kong nasabi. Hindi ko alam kung bakit, pero tumutulo luha ko. Siguro sa sakit na rin ng nararamdaman ko. "Pero bakit ka aalis?"

"Hindi naman ako aaliseh! Hindi ako papayag na ilipat ako ni mommy!" hinawakann'ya ang mga kamay ko. "Wag ka ng umiyak. Alam mo naman na ayaw kong nakikita kang umiiyak diba? Please wag ka ng umiyak Mee!" hinawakann'ya yung mukha ko at pinunasan yung luha ko.

"Eh ikaw naman kasi eh! Diba we made a promise? Walang iwanan! So ba't ka aalis? Ba't ka lilipat? Wag ka nalang kasing lumipat. Alam mo na man na ikaw lang yung kasundo ko dito sa school diba?"

"Promise ko! Hinding hindi kita iiwan Mee. Promise ko yan!" niyakapn'ya ako ng mahigpit. "Kaya wag ka ng umiyak!"

 After that tearfull conversation. Talaga namang tinupadn'ya yung pangakon'ya. Di ngas'ya lilipat ng school gaya ng sabin'ya. Napapayagn'ya si tita na wag nas'ya palipatin. Kaya ayun, magsasama pa kami sa iisang school. Syempre tuwang tuwa ako sa mga nangyari.

Being his friend was a total disaster, kasi naman, simula pa nuon 'talk of the town' nas'ya. Kung baga, s'ya yung 'crush ng campus' ika nga. Pano ba naman, gwapo na nga, matangkad pa, matalino, mabait, at syempre sporty na tao. Basketball Varsity s'ya saschool. So most of the girls in school, s'ya ang usap usapan. Great! Kaya naman, we made a deal na hindi magkakagusto o maiinlove sa isa't isa. And that's crazy.