Ticha talk
หลังจากวันนั้นที่เขามาหาฉันฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย หลังจากนั้นก็เป็นเวลาสามอาทิตย์มาแล้วล่ะแถ
มสามอาทิตย์นี้ฉันก็ได้แต่นอนขึ้นอืดอยู่บ้านไปวันๆส่วนคุณพ่อและคุณแม่ที่ทราบว่าฉันไม่ได้เข้าไปทำงานมานานหลายวันแล้วก็โทรมาบ่นๆฉันจนหูชา-_-
"เฮ้ออ..."
ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยๆแล้วล่ะมั้งเนี่ย ทำไม
เวลาทำอะไรต้องคิดถึงตานั่นด้วยนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เชิญค่ะ.."
ฉันเอ่ยออกไปด้วยนํ้าเสียงเอือยๆ บอกตามตรงในต
อนนี้ฉันแถบจะไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลย บางทีก็นั่ง
ร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ จนบางทีก็คิดว่าตัวเองบ้า
ไปแล้วแน่ๆ
"ดีจ้ะทิชา"
ยุนนาเองหรอกหรอ หึ! นี่ฉันหวังให้เป็นใครอยู่เนี่ยเลิ
กงี่เง่าสักทียัยทิชา!!
"สวัสดียุนนา แล้วยัยลิงสี่ตัวนั่นไม่มาด้วยหรอ?"
ฉันถามพลางมองไปยังประตูห้องเพื่อมองหายัยลิงตัวแสบทั้งสี่ตัวที่ชอบทำตัวซนเป็นลิงอยู่เรื่อย
"อือ เห็นบอกว่าไม่อยากมาเห็นแกในสภาพที่ดูเอ่อ."
"น่าสมเพช!!"
ใช่! ฉันรู้ว่าตัวเองดูน่าสมเพชมากในตอนนี้ แต่ใครไ
ม่เป็นฉันไม่มีทางเข้าใจหรอก ไม่มีทาง...
ยุนนาเดินมานั่งข้างๆฉันที่ปลายเตียงแล้วยิ้มอ่อนๆมาให้ฉัน จะว่าไปแล้วยัยนี่ก็.....
"อย่าคิดว่าคนที่ไม่ใช่แกไม่มีทางเข้าใจสิ บางทีคน
ที่ไม่ใช่แกอาจจะมีเรื่องที่เลวร้ายกว่าแกก็ได้นะเชื่อฉันสิ^^"
ฉันมองรอยยิ้มของยุนนาที่เหมือนจะปกติแต่มันไม่ใช่แบบนั้น รอยยิ้มนี้เต็มไปด้วยความฝืน...ฉันโถมตัว
เข้ากอดเพื่อนรักพร้อมกับนํ้าตา
ยุนนาจะเป็นคนที่เข้าใจเพื่อนๆเสมอ ไม่ว่าจะทุกข์
จะสุข ยัยนี่เป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีเหตุผล อบอุ่น
อ่อนโยน อ่อนหวาน เปรียบเสมือนนางฟ้าประจำกลุ่
มเลยล่ะ
