KANIN İZLERİ (Tamamlandı)

32-) Griden ve Karanlıktan Aydınlığa

Medya: Aylin Yılmaz

30 Gün Sonra Ali'den:

Tam bir aydır. Hep aynı yerdeydik. Bir gelişme hiçbir şey yoktu. Selin yatağında derin bir uykuya yatmış hiç hareket dahi etmiyordu. Sadece nefes alıyordu. Onu böyle görmek beni daha da üzüyordu. Ama yapacak bir şeyim yoktu. Allah kahretsin ki yapacak bir şeyim yoktu.

Yanına giderek ellerini avcumun içine aldım. Bir yandan da saçlarını okşuyordum. Çok zayıflamıştı. O çok sevdiğim yanaklarında sanki bir boşluk vardı. Sevdiğim kadın gözümün önünde eriyip gidiyordu!!!

S'E'L'İ'N'D'E'N:

"Ahahah neden bir türlü kurtulamadın yoksa seninde bizim gibi orda gidebileceğin biri yokmu,"

"Sende burda bizim gibi kuru bir iskelet olacaksın ruhun hep var olacak ama bedenin bir iskelet ahahah"

"İlk olarak bedenini kaybedeceksin ki bu güzelim bedene yazık olacak ikincide yavaş yavaş sadece bir ruh olacaksın sevgi nefret hiçbir şey hissetmeyeceksin! Sadece gereksiz bir ruh ahahahah"

"Benim gerçek dünyaya dönmek için bir çok sebebim var tamam mı?!!!! Ben sizin gibi iğrenç bir ucube olmayacağım!!"

"Hadi yaa nasıl olacakmış o daha bu zamana kadar bir ilerleme bile yapamadın! Sana inanmamızımı bekliyorsun. Seni seven isteyen yok işte,"!!!

Arkamı dönerek grinin içinde ne kadar  hareket edebileceksem artık ilerlemeye başladım. Siyahın yanına yaklaştığımda elimi ona doğru uzattım. Elimi anında kaptı. Siyahın içine istersem girebilir ve sonsuza kadar orada kuruyup gidebilirdim. Belki de en doğru olan buydu.

Aliden:

Olmuyordu işte!! Yanında oluyordum onu geri istiyordum ama bir türlü olmuyordu!! Geri dönmüyordu. Onu çok özlemiştim. Beline kollarımı dolamayı, öpmeyi, sarılmayı......

Belki bir kere öpsem bir şey olmazdı ha? Belki de iyileşirdi. Belki de geri dönerdi. Olur muydu??

Yanına uzandım ve onu öptüm. Özlediğim şeye kavuştum. Sadece kendisine kavuşmam gerekiyordu. Elimde hala şans vardı. Onu kurtaracaktım.

Selinden:

Artık burdan kurtulmam imkansız gibi bir şeydi. Kimse beni kurtarmayacaktı. Burdaydım. Kurtulacak hiçbir şeyim yoktu. Kalmıştım burda. Belki de benim öldüğüme çoktan inanmışlardı ve benden umutlarını kesmişlerdi.

Yolun sonuna gelmiştim. Karanlığa doğru bir adım attım. İçine doğru yürüdüm ve karanlığın içinde yok olduğumu hissettim.

Birden o karanlık dumanlar yok olmaya başladı. Etrafıma bakınmaya başladım. Siyahlık tamamen yok olmuştu. Grilik yoktu. Aydınlığın içindeydim. Her şey o kadar parlaktıki gözlerimi bir an için açamadım. Gözlerimi açtığım da ise karşımda bir silüet vardı. Işıktan hiçbir şey görünmüyordu. Yüzünü seçemiyordum. Sadece dudakları, dudakları pespembeydi ve gülümsüyordu. Bana yavaşca elini uzattı. Koşarak yanına gittim. Tam elini tutacaktım ki o aydınlık birden zifiri karanlığa döndü ve sonra yeniden griye geri döndüm.

Gülümsedim. Burdan kurtulmam için bir yol vardı. Beni unutmamışlardı kurtarmaya çalışıyorlardı. Ve griye geri dönmüştüm. Bu benim için bir şanstı. Karanlığa kesinlikle adım atmayacak umudumu yerle bir etmeyecektim. İşte bu bendim. Asla pes etmeyecektim. Ta ki başaramadığım zamana kadar..... Başaramadığım gün karanlığa kendi ayaklarımla gidecektim. Bunu kesinlikle yapacaktım.

Aliden:

Dudaklarımı selinin dudaklarından çektiğim an selinin bedeni küçücük bir şekilde titremişti. Bu da demek oluyordu ki onu bu şekilde kurtaracaktım. Tam tekrardan yapacaktım ki dışardan adımın bağırılması ile bahçeye çıktım.