REVİN (KAÇ - MA - K)

♠Kanatlarımı veririm♠

♠3♠

🌒🌓🌔🌕🌖🌗🌘

Yer çekimine meydan okuyan ruhum, kanat takıp uçmaya hazırlanıyor.

kivircikbirdunya

( Şifa İstemem Balından)

Acının içinde bir el ararsın ya.. Tutunacak bir dal.
Sana uyan bir kalp.. İşte öyle çaresiz gecelerde yüreğinin ağırlığıyla uyuyamaz kimileri .. Unutamadığından uyuyamaz..

Birikmiştir tutamaz da gözyaşlarını akıtır yastığın en kuru yerlerine. Sonra ıslaklığından dayanamaz ters yüzünü çevirir yastığının..

Hani olur ya düşmek istersinde, inadına ayakta kalacağım der devam edersin, nefesin kesilsin isterken aslında bu hayattan kopamayacağını farkedersin..

Kadının yüreğide tamda böyleydi bu gece.. Karanlığının içinde bir ışık arar gibi uykuya dalamamış, sağa sola dönerek sabahı zor etmişti.

Gece herkes odasına çekildikten sonra uzun uzun düşünmüş ve kabristana gitmişti, abisinin ve yüzünü zor hatırladığı annesinin kabristanına..

Sevdiğini kaybetmeyen bilmez o mezarlığın gece bile huzur verdiğini.. Önceleri ürkütücü gelen mezarlıklar kalbinizin yuvası olur ister istemez...

Uzun uzun duramadı, annesinin ve abisinin onu öyle güçsüz görmesini istemedi..

Oysa hiç ağlamazdı karşılarında.. Yine dik omuzlarıyla girmiş ,çökmüş bedeniyle geri çıkmıştı kabristandan.. Yukarı doğru yol almış tepeye giderek ayaklarını uçurumdan aşağı sarkıtarak oturmuştu.

En sevdiği tepeydi burası. Tüm Mezopotamya ayaklarının altına seriliyordu sanki..

Ölümden korkmayalı çok olmuştu. Çünkü kadın ölüme bile kucak açmıştı zamanında.

Ölümden korkmayan birinin ölümden çok daha büyük acıları, ızdırapları vardır derler . Kadın onca medeniyete beşiklik etmiş mezopotamyaya bakarken "kaç can yaktı bu topraklar" diye iç geçirmişti.

Bu esnada yanındaki hareketlikle kafasını yana çevirmiş tam yan tarafına oturarak ayaklarını uçurumdan aşağı sarkıtan Boran'a bakmıştı.  Kırgın bir nefes çekti ciğerlerine

"Yine kanatlarımın olduğunu unuttum!" Sesi uçurumun dibinden geliyor gibiydi.

Kadın, uçurum dibinde kanat çırpmak istemiş, göğe, sevdiklerinin yanında olma hayaliyle gözlerini kuşlardan alamamıştı.

"Kanatlarımı veririm istersen!"demişti adam. Revinin en sevdiği tepeydi burası, Boran ve Sidardan başka kimse bilmezdi onun özel yerini. Küçükken hep buraya gelir Boranda arada kaybolan Revin'i merak ederdi..

Boran bir gün Revini takip etmiş ve bu uçurumun dibinde korkusuzca oturduğunu görmüştü.

Revin büyüyünce kanatlarının çıkacağını söylemişti Borana. Boranda buna inanıp beraber kanatlarının çıkacağı günü beklemişlerdi..

Çocukluk aklı işte..

Daha sonraları yolda kanadı kırık bir kuş görmüş onu iyileştirme pahasına ellerinden ne geldiyse yapmışlardı ve Revin ya benimde kanadım kırılırsa demiş Boranda "kanatlarımı veririm istersen" demişti. Çocukluğun o saf temiz iki kalbi yine aynı uçurumun dibindeydi.