Butterfly ( Jimin's Short Story )

|| 03 ||

Hello po, may nagbabasa ba nito? Kahit isa lang HAHAHA paramdam naman kayo uyyy. Itutuloy ko pa ba to? HAHAHAHA osige basa na kayo, padaan lang.

******

Pagka-alis ni Jimin ay umuwi na din ako agad. Wala naman na kong gagawin. Naabutan ko si mommy sa office niya dito sa bahay at busyng busy sa mga paperworks niya. One thing i hate about business, ang daming paperworks, daming isusulat at babasahin. Nakakapagod.

Pumasok ako sa office niya para magmano.

"Good evening Mom." I was about to get her hands para magmano pero agad niyang inalis yung kamay niya.

"Darling i told you na ayokong nagmamano ka sakin right? Feel ko ang tanda tanda ko na haha. Here let me give you a kiss." At kiniss niya nga ako sa cheeks. Aish i forgot. Mas sanay kasi ako sa pagmamano at hindi ako masyadong affectionate towards them.

"How's school? Doing great?"

"Yes Mom, the play wag successful awhile ago." I told her while smiling.

"Ohh that, Im sorry i wasn't able to watch it, alam mo namang busy ako right?"

"Yes Mom, i understand. Btw where's Dad?"

"He's on a business trip hon."

"But I thought ngayon yung uwi niya from the trip?"

"Yes hon umuwi na siya kanina dito pero wala ka pa, then somebody called him again para sa isang business trip abroad."

"Ahh i see, when will he come back?"

"Were not yet sure hon, it depends."

After our short chitchat, dumiretso na ko sa room ko para magpalit. I just did my assignments and requirements para wala na kong iintindihin mamaya. After that bumaba na ko para kumain. Nandun pa rin si mommy sa office. I asked her kung sasabay siyang kumain sakin but she told me na mauna na daw ako.

Hindi naman bago to. Busy siya at wala siyang time para sumabay man lang kumain sakin. But i understand, she is just working hard for our family, both my mother and father.

Pagdating ko sa kusina nakahanda na yung mga pagkain sa mesa. I started eating dahil wala naman akong hihintayin. Pagkatapos kong kumain ay napagdesisyunan kong maglakad lakad muna sa labas. Kinuha ko lang yung cardigan ko at nagpaalam kay mommy.

"Ma lalabas lang po ako."

"Where will you go? Gabi na baka kung mapano ka."

"I'll be fine Mom."

"But--"

"Bye Mom.."

"Aiisshh this kid, take care of yourself okay?"

"Yes Mom."

Lumabas na ko at naglakad papuntang park. Masarap maglakad lakad dun pag gabi. So peaceful. Habang naglalakad lakad ako, napaisip ako bigla. Kailan kaya babalik yung memorya ko? Sabi nung doctor temporary amnesia lang naman to dahil sa shock at trauma galing sa aksidente, pero isang taon na ang nakakalipas wala pa rin ako maalala ni isa. Well meron naman, little things about me pero parang kulang pa rin eh, may kulang pa rin sa pagkatao ko.

I should be patient though, i should trust myself na babalik din ang alaala ko someday. I cant wait for that day to come. Ang hirap din kasi eh. Parang ang dami kong namiss sa mundong to. I may be happy on the outside pero hindi nila alam kung ano ang nangyayari sa loob ng isip at katawan ko. I feel empty.

Nang makarating ako sa playground ng park, may nakita kong pamilyar na taong nakaupo sa swing. Right, its Jimin again. Anong ginagawa nun dito? At bakit siya tulala? Lumapit ako sa kanya at umupo sa swing na katabi niya. Tignan mo, hindi man lang ako napansin nato.

"BOOO!" Gulat ko sakanya hahhahaahhaa at mukhang successful naman yun dahil nalaglag siya sa sahig pfft.

"Tss problema mo? Ginulat mo ko ah."

"Halata nga eh."

He just rolled his eyes on me. "Anong ginagawa mo dito?"

"I should be the one asking you that. Anong ginagawa mo dito? May problema ka ba? Okay ka na ba? Bigla ka nalang umalis kanina eh."

"Aahh yeah im fine, sumama lang pakiramdam ko kanina, im sorry about that."

"That's fine. Buti naman at okay ka na." He just nodded and smiled at me. Something's odd.

"I know there's something bothering you. You are too quiet and its so not you."

"Ha? Ahh no worries, im fine really."

"Okay whatever you say."

Binalot ulit kami ng katahimikan. Ugh im not used to this.

"Ikaw, bakit ka nandito?" Nagulat ako ng bigla siyang nagsalita but thankful din dahil sa wakas nagsalita siya. What?

"Ahh wala naman magagawa sa bahay so i decided to go out, then nakita kita."

"Hmm." Ugh yung lang sasabihin niya? It not even a word. Tumayo na lang ako at balak na sanang umalis dahil wala rin naman palang magagawa dito.

I was about to walk away when he held my wrist and pulled me into a tight hug. His both hands around my back and waist. My eyes started to get watery. Wait. Waeyo? Why does this feel so familiar?

"Jimin..."

"Shh, 5 minutes."

"But..."

"Lets just stay like this for a while, araseo?"

Hinayaan ko lang siya. I feel like im longing for his touch, his hug. Why? Biglang sumakit yung ulo, too painful that i felt like dying.

"Aarrggghh." Napabitiw na ko kay jimin dahil ang sakit talaga ng ulo ko.

"Alisa anong nangyayari? Anong masakit sayo?" Naramdaman kong nagpanic na si Jimin pero wala na kong lakas para magsalita sobrang sakit.

"P-Phone...J-Jimin....m-mommy..."

"Huh?" Aish mas lalong pinapasakit ni Jimin yung ulo ko, ang slow. Ughhhh. Sinenyas kong tawagan niya si mommy para puntahan ako. Ang sakit na talaga ng ulo ko. Then small and unclear images are playing in my head, ako may kasamang lalaki dito sa park, i tried remembering it pero kahit anong pilit ko wala akong maalala at hindi ko makilala yung nasa utak ko. Mas lalo lang sumasakit yung ulo ko.

Bago pa matawagan ni Jimin si mommy ay nagblack out na ko.

*****

I know, this chapter is lame. Kailangan ko lang talaga isingit kung ano yung nangyayari sa pang-araw araw na buhay ni Alisa sa bahay nila hahahhaha yung sa park echos ko lang yun. Hehehe! And please leave your reactions on the comment section, I want to know what you're feeling about this story haha, and vote too. Kamsa, it means a lot.

- Nyxx :)