Lou POV
Ik word wakker door het licht dat door de kier van mijn deur schijnt. Ik sta op en pak mijn gsm en chek sociale media. Dan herinner ik me weer het gesprek met Thomas. Het is al tien uur dus besluit ik me aan te kleden. Ik doe mijn haar in een staart en doe een jeansbroek en een blauwe trui aan. Als ik ben aangekleed ga ik naar beneden en eet een boterham.
Ondertussen is het al twee voor twaalf. Thomas kan elk moment aanbellen. De zenuwen gieren door m'n lijf. Dan gaat de bel. Ik loop snel naar de deur en open hem. 'Hey' 'Hey. Waar gaan we eigenlijk naartoe ?' 'Dat zul je wel zien.' Ik stap naar buiten en sluit de deur. We wandelen naar het park en ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik het bankje zie waar we ooit op zaten. Ik denk terug aan onze tijd samen ... de tijd die hij kwijt is. Bij die gedachte veranderd mijn glimlach als sneeuw voor de zon. Thomas kijkt me bezorgd aan en vraagt 'Wat is er?'. 'Niks hoor ik....' 'Wat?' 'Nee niks laat maar...' 'Nee zeg maar.' 'Het is gewoon raar dat je niets meer weet over mij ... over ons...' 'Ja daar wou ik het over hebben , het spijt me.' 'Dat heb je al gezegd , het is niet jouw schuld.' Er valt een pijnlijke stilte. 'Ik denk dat maar beter kan gaan' zeg ik zacht. 'Nee niet weggaan.' 'Ik weet dat je me bent vergeten jij kan er niks aan doen niemand kan er iets aan doen ik weet dat je van me af wilt zijn en wil verdergaan met je leven en samen kan zijn met iemand anders ik begrijp het .' 'Nee Lou je begrijpt het niet ik wil je terug leren kennen.' 'En dat meisje dan...' 'Ik dacht niet na en liet me gaan het betekende niets ik meen het.' Ik kijk naar mn schoenen en weet niet wat te zeggen. 'Lou ik hield van je en dat gevoel wil ik terug' Ik kijk omhoog en voor ik weet voel ik zijn lippen op de mijne. Wat heb ik dit gemist wat heb ik hem gemist wat heb ik ons gemist. Als de kus gedaan is kijk ik in zijn ogen en pakt hij me vast in een knuffel. Tranen stromen over mijn wangen. Hij veegt de tranen weg en trekt me nog dichter tegen hem aan.
