Secret

Hfd 1

"Lex, schiet op!" Ik zucht. Ik heb absoluut geen zin in vandaag, en we zijn toch al te laat.

Langzaam laat ik me van m'n bed zakken. Deze dag heeft toch geen nut. Ik sta op en pak m'n rugzak. Als ik m'n deur open zie ik net hoe Lea (mijn zus) de trap op stormt.

"Waar bleef je nou?!" Ik rol m'n ogen. "Ik kom er nu toch aan? Dus wat is je probleem?" Ze wil wat zeggen maar besluit haar mond te houden. Ze draait zich om en rent de trap weer af.

Ik volg haar op een slakken tempo en ga de keuken in. Aan de keuken tafel zitten m'n ouders en Alex (mijn broer). Ik zie hoe Lea haar lunch pakt en gedag zegt tegen onze ouders.

"Lex, moet jij niet al lang op de fiets zitten?" hoor ik m'n moeder vragen. "Ja ja, ik ga zo. Ik heb nog genoeg tijd." M'n moeder knikt en neemt nog een slok van haar thee. "En, heb je een beetje zin in vandaag?" Vraagt Alex.

Ik draai me om en kijk hem vernietigend aan. "Nee Alex, ik heb absoluut geen zin in vandaag." Ik gris m'n lunch van het aanrecht en prop het in m'n rugzak.

Ik loop naar de deur en hoor m'n moeder roepen. "Dag lieverd, tot vanmiddag!" "Ja mam, daaag!"

Ik haal m'n fiets uit de schuur en prop m'n tas in de krat en stap op.

Lea was al weg toen ik nog op moest stappen. Ik snap gewoon niet waarom zij dit zo leuk of belangrijk vind.

Nadat mijn ouders aan mij en mijn broer en zus hadden gemeld dat we gingen verhuizen naar dit gat was ik niet wat je noemt blij. Lea en Alex daar in tegen konden er prima mee leven.

En toen ik dacht dat alles al erg genoeg was kreeg ik ook nog te horen dat ik naar een andere school moest, yep erg leuk.

Ik schiet op uit mijn gedachte en kijk om me heen. De plek waar ik nu ben lijkt absoluut niet op de weg die mam liet zien toen ze samen met mij de weg naar de nieuwe school fietste.

"Shit, ook dit nog." Ik kijk om me heen en zie nergens iets herkenbaars. Het enige wat ik zie is bos, bos en bos. "Waar zat ik met m'n hoofd dat ik hier terecht gekomen ben." Ik stap van m'n fiets, niet dat dat veel nut heeft maar oké.

Met m'n fiets aan mijn hand loop ik het soort van bos pad af. Hoe verder ik loop hoe meer bos er komt. Dit is nou niet wat je noemt een typische eerste schooldag.

Het bos is donker en niet bepaalt gezellig, je hebt soms wel van die bossen die een beetje vrolijk en liefelijk aan doen maar deze gewoon echt niet.

Plots hoor ik iets. Ik draai me om in de hoop iemand te zien die me kan helpen, maar ik zie niemand. Ik kijk om me heen en zie niks. "Vreemd." Ik loop weer een stukje verder tot dat ik het geluid weer hoor. Het begint me nu te irriteren en ik word er ook lichtelijk zenuwachtig van. Voor dat ik ook nog maar een stap kan zetten hoor ik opnieuw het geluid.

"Wil de sukkel die mij hier een beetje loopt op te fokken misschien uit de bosjes komen?!" Ik probeer nog zo stoer mogelijk te klinken terwijl elke sukkel hoort dat ik zo bang ben als de pest. Ik kijk schichtig om me heen maar zie opnieuw niemand.

Ik staar naar de bosjes waar van ik dacht dat daar het geluid vandaan kwam. Plots beweegt het bosje. "Euh, hallo? Is daar iemand? Sorry dat ik je een sukkel noemde ik bedoelde het niet zo." Ik loop naar het bosje om te kijken. Het enige wat ik zie is een grijs konijn. Zodra die me opmerkt rent hij met een rotgang weg.

Ik zucht. "Fijn, ik heb net mijn excuses aan een konijn aangeboden." Ik loop terug naar m'n fiets. Net als ik op wil stappen zie ik...een jongen? Was die er al de hele tijd?

"Hey!" De jongen draait zich met een ruk om. Ik haal opgelucht adem. Eindelijk, iemand die me kan helpen. Ik ren naar hem toe. Hoe dichter bij ik kom, hoe meer ik kan zien hoe hij er uit ziet. Hij heeft een zwarte beanie op, en iets in zijn handen maar ik kan niet zien wat.

Als ik bij hem ben moet ik op adem komen. "Hey, kan je me helpen?" Ik kijk de jongen aan. Nu pas zie ik echt goed hoe hij er uit ziet. Gewone simpele kleren, het enige wat me echt opvalt zijn zijn ogen. Eerst dacht ik dat het gewone groene ogen waren, maar ze zijn geel? Raar.

De jongen staart me aan, het lijkt wel alsof hij totaal geen idee heeft van wat ik net heb gezegd.

"Euh, hallo? Begrijp je me? Spreek je Nederlands?" De jongen knikt en opent zijn mond om iets te zeggen. "Ja, maar volgens mij is de vraag wat jij hier doet. Ik bedoel, hoe kom je hier." Ik kijk hem aan. Meent hij dit nou? Ziet hij soms niet deze knal paarse fiets die ik vast heb?

"Nou dat lijkt me logisch." Zeg ik terwijl ik naar de fiets kijk. Hij rolt met z'n ogen. "Ja ik snap ook wel dat je op de fiets bent, maar ik bedoel eigenlijk letterlijk hoe je hier bent gekomen. Hier komen namelijk bijna nooit mensen." Ik trek m'n wenkbrauw op. "Vriend, ik weet niet af jij het door hebt maar jij bent ook een mens, dat denk ik tenminste."

Zijn gezichtsuitdrukking verandert. "Natuurlijk ben ik een mens. Wil je weten hoe je terug moet?" Ik kijk hem vragend aan maar knik toch ja. "Oké, nou je gaat eerst helemaal deze weg terug tot een kruispunt. Bij dat kruispunt staat een paal met vier bordjes er aan, volg het bordje waar opstaat 1. Volg die hele weg tot een T splitsing en ga dan links. Volg die hele weg en dan ben je er als het goed is."

Ik knik en glimlach. "Bedankt." Ik stap op m'n fiets en rij de weg terug. Als ik me omdraai om te zwaaien naar die uiterst vreemde jongen, staat hij er niet meer. "Die is vast weggelopen."

Ik fiets de weg uit tot ik bij de kruising kom. Ik zie inderdaad het bordje met de een staan en op nieuw volg ik die weg. Bij de T splitsing ga ik links.

Het was echt een vreemde jongen, en wat deed hij eigenlijk daar in dat bos. En hoe the fuck konden zijn ogen geel zijn?! Ik schut mijn hoofd. "Lex rustig, het was gewoon een vreemde jongen, punt."

Stukje bij beetje kom ik weer in het bewoonde gedeelte terecht. Ik fiets nog een eindje en zie op het gegeven moment ook de school verschijnen.

"Joepie." Ik rij de fietsenstalling in. Er zijn al geen kinderen meer op het plein wat alleen maar voordeliger is voor mij. Ik pak mijn tas en maak mijn weg naar binnen.