Once in, Never out

Hoofdstuk 8

p.o.v Drew

'Drew wil jij zeggen dat het eten bijna klaar is.' Met wat gemompel stond ik op. Waarom moest ze nu perse hier zijn? Waarom kon ze niet naar die andere vriendin van haar? Taylor was de sukkel van school, zoals ons groepje haar noemde. De deur deed ik open en zag niemand in de kamer, tot ik naar het bed keek. Taylor had zichzelf helemaal ingewikkeld in de dekens. Aan haar handen had ze nog steeds mijn handschoenen zitten. Haar gezicht was nog steeds lijkbleek. Zachtjes sloot ik de deur weer en liep weer terug naar beneden. 'Komt ze niet eten?' Vroeg mijn vader. Ik schudde mijn hoofd. 'Ze ligt al te slapen pap, het is een lange dag voor haar geweest en ik weet niet of ze wel trek had.' 'Nou zeg, daar maken we het eten toch niet voor! Dan ga ik haar maar zelf halen!' Mijn vader kon het slecht hebben als het niet naar zijn zin ging. Soms had hij ook wat losse handjes. 'Niet doen! Die meid is net haar ouders kwijtgeraakt! Ze heeft het hartstikke moeilijk en jij wilt haar dwingen om hier met ons te eten? Laat haar even lekker met rust, voorlopig heeft ze een zware tijd nog te gaan. De begrafenis is niet niks!' Met een plof ging hij weer zitten. Zijn handen tot vuisten gemaakt, die trilde van woede. Tegenspraak daar moest hij niks van weten. Na het eten ruimde ik het eten op en ging daarna naar boven toe. Even keek ik door een kiertje of Taylor niet wakker was geworden. Ze hoefde namelijk niet te weten dat er soms klappen werden uitgedeeld hier. Gelukkig sliep ze nog steeds door. Normaal ging ik nooit vroeg slapen, maar mijn gedachtes liepen overvol. Ik had verwarring en dacht eraan wat er gebeurt zou zijn als ik er niet was om haar aan de kant te duwen. Het mocht zijn dat Taylor absoluut niet populair was, maar om haar nou daar te laten staan, ging zelfs mij te ver. Zodra erover gepraat zou worden zou ik het zo kunnen draaien, dat het in mijn voordeel werkt. Voor ik nog verder kon nadenken viel ik al in slaap. Met een uitgerust gevoel werd ik wakker. Ik deed mijn kleren aan, deed mijn haar en liep naar beneden toe. Het ontbijt stond al klaar. Mijn vader kwam ook al aanschuiven. 'Lieverd, ik wil Taylor nog thuis houden.' Je hoorde de twijfel in haar stem. 'Best, ik heb het immers ook zelf tegen haar gezegd.' Het ontbijt was verder in stilte. 'Ik moet gaan. Je ziet me vanavond wel weer en jouw op school zoon.' Niet veel later vertrok ik ook met de auto, om Drake op te halen. Drake was de auto nog maar net ingestapt of hij had alweer wat te zeggen. 'Wat hoorde ik nou macho man? Ben je even de held wezen uithangen?' 'Waar heb je het over Drake?' Hij keek me verbaasd aan. 'Je hebt het filmpje van jouw en die sukkel niet gezien? Wacht ik zal hem er even bij pakken.' Drake liet het filmpje zien waarom te zien was dat ik dook naar Taylor en haar zo aan de kant duwde. Nu pas kon ik zien hoe weinig het scheelde voor er iets was gebeurt. 'Volgens mij was het een manier om aandacht te trekken hoor, maar he, iedereen praat erover wat voor een held je bent. Je bent nog nooit zo populair geweest. Die Victoria ziet je wel zitten hoor. Heb je gezien hoe ze naar je keek?' Drake bleef maar door ratelen. Heeft ze dit echt gedaan alleen maar voor aandacht. Gewoon een beetje zielig doen voor aandacht? Wat dacht ze wel niet! Nu ook nog een intrekken bij ons in huis. De dag ging als een waas voorbij. Iedereen feliciteerde me met de heldendaad. Met mijn handen hield ik het stuur zo hard vast, dat mijn knokkels wit waren geworden. Met een flinke duw, duwde ik de voordeur open. Mijn moeder en Taylor keken allebei naar me. 'Kunnen we even boven spreken Taylor?' Ze knikte en legde de dweil neer. 'Ik moet nog even naar een afspraak toe, voor het eten ben ik weer thuis.' Zodra mijn moeder weg was liep ik naar boven. 'Wat dacht je nou eigenlijk he Taylor, toen je midden op de weg stond? Laat ik eens even wat aandacht naar me toetrekken? Een beetje zielig doen en dat laten filmen! Hoe ziek kan je zijn in je hoofd!' Ze keek me onbegrijpelijk aan. 'Wat denk jij! Dat ik me voor de lol bijna wil laten overrijden? Dat ik alle aandacht wil? Ik was er niet bij met mijn hoofd! Wat denk je dan ook als je net hoort dat je ouders overleden zijn! Je let niet meer wat er om je heen gebeurt, alles komt traag aan! En van angst kon ik me niet bewegen, snap je! Oh nee, dat snap jij niet, want jij hoeft nooit ergens bang voor te zijn of angst voor te hebben!' Geen enkele emotie was te zien, maar haar stem was kalm en zacht. Er knapte iets in mij. Ik duwde Taylor tegen de muur. Mijn handen grepen naar haar keel en begon langzaam te drukken. Met alle macht probeerde ze uit mijn grip te komen, maar mijn grip werd steeds sterker. Geen woord kwam uit mijn keel. Alle boosheid leek naar mijn handen te gaan. Taylor liep rood aan, knalrood. Haar voeten begonnen te spartelen en begon steeds harder aan mijn handen te trekken. Vanaf het moment keek ik haar recht in de ogen. Haar ogen straalde pure angst uit. Ik was fout bezig, heel fout. Ik begon op mijn vader te lijken, iets wat ik absoluut niet wilde. Langzaam begon Taylor te stoppen met proberen. Haar hoofd was niet normaal rood geworden. Mijn handen lieten los en Taylor viel met een harde klap op de grond. Zo snel als ze kon begon ze lucht in te ademen. Rond haar keel stonden mijn handafdrukken en bleef maar kijken hoe ze met veel moeite moest ademhalen. Wat had ik gedaan!