Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 13

Jeroen legt een arm op mijn onderrug en begeleid me maar het huis. In de gang staat Thomas. "Jeroen, wie is dit?" Zijn stem is laag en zijn toon waarschuwend. "Thomas, ik ben het Duna. Zou je me willen helpen naar mijn kamer." Thomas herkent me nu en snelt naar ons toe. "Hemeltje, mevrouw Duna. Wat is er in godsnaam gebeurt?" Ik word door beide mannen ondersteund en naar mijn kamer begeleid. Ik hoor ze buiten mijn kamer tegen elkaar fluisteren terwijl ik in bed lig en probeer te slapen. Dit bed ligt duizend keer fijner dan het bed van Jeroen. Ik krijg het akelige gevoel dat Jeroen nu geen excuus verzint en aan Thomas vertelt dat Gerard dit heeft gedaan. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen, het lukt niet. Mijn hoofd doet pijn en daarbij de rest van mijn lichaam ook. Het gefluister stopt en ik hoor de deur open gaan. "Slaap je al?" De fluisterstil van Jeroen vult de kamer. "Ik kan niet slapen." Ik hoor zijn voetstappen dichterbij komen en voel hoe het bed indeukt als hij gaat zitten. "Mag ik je wat vragen?" Ik knik. "Waarom deed hij dit?" Ik slik en knipper heftig mijn ogen tegen de opkomende tranen. "Ik betrapte hem met dat meisje, ik was ergens waar ik niet hoorde te zijn." Het is even stil. "Met dat jonge meisje?" Vraag Jeroen uiteindelijk. Ik knik weer. "Hoezo hoorde je daar niet te zijn?" Ik draai me op mijn rug. "De bar is verboden terrein voor mij. Dat weet ik, dat wist ik en ik luisterde niet." Een traan ontsnapt mijn ooghoek en Jeroen veegt hem weg mijn zijn duim. "Het is niet jou schuld." Mompelt hij. Ik zucht. "Maar waarom voelt het dan wel als mijn schuld?" Ik kijk Jeroen aan, hij kijkt serieus terug. "Omdat hij een enorme klootzak is." Ik moet glimlachen om zijn antwoord. "Jij bent grappig." Mompel ik. "Maar ik ben ook sterk, ik kan die eikel wel aan." Ik schud mijn hoofd. "Dan beland je aan de strop. Hij is een gerespecteerd man hier." Hij haalt zijn schouders op. "En wat dan nog, dan doet hij je geen pijn meer." Ik glimlach verdrietig. "Dat kan ik je niet laten doen. Ik ben het niet waard." Hij schud zijn hoofd. "Jij bent het waard om voor te sterven." Mijn hart zwelt op en ik leg een hand op zijn wang. "En jij bent te goed voor de wereld. Waarom doe je dit allemaal?" Hij legt zijn hand over de mijne en streelt mijn duim met de zijne. "Omdat jij het bent." "Maar ik ben een getrouwde vrouw." Hij schud zijn hoofd. "Je bent een prachtig meisje." Ik trek zijn gezicht naar mij toe en druk mijn lippen zachtjes op de zijne. Snel laat ik ook weer los en sla mijn hand voor mijn mond. "Sorry! Het is niet mijn bedoeling om... Ik wilde niet... Het spijt me." Ik draai mijn gezicht opzij en kan het liefst de grond inzakken. Jeroen verast me door mijn hoofd weer terug te draaien. "Het spijt mij niet." Fluistert hij en hij drukt zijn lippen op de mijne. Het voelt alsof mijn hart ontploft en duizenden vlinders in mijn buik fladderen. Door een gekraak buiten op de hal schrikken we en snel laat Jeroen mijn lippen los. De deurklink beweegt en ondertussen schuift Jeroen wat verder van mij af. De deur zwaait open en Sanne komt de kamer binnenrennen. "Wat heb jij een pech hier! Eerst viel je op een stoelleuning met je keel en nu val je van de trap!" Ze knuffelt me voorzichtig en aait mijn gezicht. "Jij moet beter oppassen." Ik glimlach nep en knik. Ik heb tegen iedereen verteld dat ik op een houten stoelleuning ben gevallen en dat ik daardoor die blauwe plek op mijn nek had en buitenwesten was. En nu dan weer van de trap, ze denken vast dat ik een of andere kluns ben. Jeroen heeft over de deken heen zijn hand op mijn onderbeen gelegd en knijpt er zachtjes in. Ik kijk hem even aan en hij geeft me een waarschuwende blik. Ik schud ongemerkt mijn hoofd en ik hoor hem gefrustreerd zuchten. Ook Thom verschijnt in mijn kamer en ik zie hem dichtbij Sanne staan. Ik glimlach lichtjes. Hij haakt zijn pink om de hare en probeert nonchalant en stoer erbij te staan. Daarvan moet ik nog harder glimlachen. Ik gun het Sanne om te trouwen met iemand die van haar houd. Ze verdient op dezelfde manier te dansen als dat tante Rosafiere en oom Phillip met elkaar dansten om mijn huwelijksfeest. "Probeer wat te slapen." Zegt Thomas, die zich ondertussen ook aan het gezelschap heeft toegevoegd. "Ik kan niet slapen." Mopper ik. Jeroen gaat staan en grijnst, waarschijnlijk omdat ik die kinderachtige opmerking maakte. Tot mijn grote verbazing hoor ik nog een keer de deurklink naar beneden gaan. "Wie is dat?" Vraag ik verbaast. De deur wordt geopend en mijn humeur is verpest en mijn ogen vergroten zich van angst. In de deuropening staat een vals grijnzende Gerard. "Lieverd, wat ben je toch onhandig." Ik kruip wat meer onder mijn deken en probeer niet te laten merken dat ik tril van angst. Vanuit mijn ooghoek zie ik Jeroen zich klaarmaken om aan te vallen. Gerard gaat bij mij op bed zitten en stopt een plukje haren achter mijn oor. Ik verstijf en knijp mijn ogen dicht. "Sorry, maar ik ben heel erg moe." Fluister ik bevend. Gerard drukt een kus op mijn wang en ik moet moeite doen om mijn wang niet weg te draaien. "Geeft niets schatje. We laten je met rust." Sanne kijkt verbaast. "Maar je zei net..." Jeroen onderbreekt haar. "Mijnheer Gerard heeft gelijk. Laten we mevrouw Duna de tijd geven om uit te rusten en wat te slapen." Ik kijk hem dankbaar aan en iedereen verlaat mijn kamer. Wanneer de deur dicht is, ontspan ik me weer. Wat een enge, nare, misselijkmakende man is dat. Ik strompel uit bed en schuif mijn klip op de deur. Zo, nu kan die engerd ook niet naar binnenkomen.

💕💕💕💕💕💕💕

Hallo iedereen! Leuk dat je mijn verhaal leest.
Ik heb al meer dan 200 reads!
Daarvoor heel erg bedankt.
Ook bedankt voor de stemmen en reacties!
Love you all!
X Riez-_-