Vemen an act of true friendship (VOLTOOID)

19.

~Kristel~
Het is al aardig laat in de avond. Ik moet eigenlijk slapen, maar het lukt mij niet. Ik lig alleen maar te woelen in het ziekenhuis bed, ja dat bed ligt ook niet echt bepaald lekker ofzo. Mijn eigen bed ligt veel lekkerder, tja logisch eigenlijk, naja ik laat het slapen zitten. Ik heb wel vaker dat ik niet kan slapen, en alleen maar lig te woelen in mijn bed, en hoe dat komt, dat weet ik niet, en ik kijk dromerig uit het ziekenhuis raam. Het is weer volle maan, net als gisternacht, en het ziet er kei tof uit, helaas kan het maan licht niet op mijn armbandje schijnen, want ja die zit nu om mij linkerpols heen. Gezien mijn rechter pols gekneusd is. Ik besluit om maar een douche te nemen, en ik kijk op mijn GSM hoellaat het is, 2uur snachts. Naja jammer dan. Ik wil douchen, en ik kom voorzichtig overeind, en stap dan uit bed, wauw! ik kan amper overeind blijven staan. Ik heb zee benen, logisch he als je heel lang niet meer hebt gelopen, en alleen maar heb gelegen op een bed in èèn en dezelfde houding, overal heb ik spierpijn. Ik voel allerlei spieren die ik volgens mij nog nooit gebruikt heb. Tja ik heb wel veel spieren gebruikt door het dansen, en dan had ik af en toe ook wel spierpijn, maar niet zo erg als nu, gelukkig kan weer normaal lopen, en ik loop zachtjes en voorzichtig naar het badkamertje. Het is klein, maar ik kan tenminste even douchen. Jakkes, moet je voorstellen hoeveel ziekenhuis patiënten hier gedoucht hebben, hopelijk maken ze het altijd schoon, en ik schuif voorzichtig het gordijn open van de douche. Het ziet er schoon uit, en het ruikt opzich wel fris. Alleen mijn douche thuis is sowieso schoner. Ach ja, ik durf en kan tenminste douchen. Ik pak voorzichtig schone kleding, en een handdoek, en een washandje. Lily slaapt nog gelukkig, en hopelijk gaat haar hart schermpje niet piepen, daar ben ik echt bang voor, dat dat binnen nu en een kwartier gaat gebeuren. Maar ik ga mij niet al te druk maken. Het zal echt niet gebeuren, en ik besluit om een warme douche te pakken. Enkele minuten later, ben ik klaar met douchen. Ik droog mij af, en ik kleed mij aan. Ik bind de handdoek om mijn natte haren heen, en ik laat het op die manier mijn haar drogen, en dan loop ik weer naar mijn ziekenhuis bed toe. Ik klim op bed, en ga dan zitten, zitten gaat goed en het doet niet heel erg veel pijn, en ik pak mijn GSM, en kijk even op instagram. Allemaal fan pagina's maken zich zorgen om mij, en ik heb medelijden met ze, Naja ik maak wel een foto van mijn pols met het druk verband, en schrijf er wel wat onder, en ik begin de foto te maken en te plaatsen. De foto is geplaatst, en ik krijg er allemaal lieve reacties onder. Dat is echt keilief, en dan klik ik instagram weg, en zet de tv aan, er is niks bijzonders op tv, en ik zet de tv weer uit, en ga mijn haren maar in orde maken. Ik wrijf mijn haren redelijk droog, en ik kam het een beetje, en dan laat ik het op de natuurlijke manier drogen. Dat is veel beter dan je haar te drogen met een haardroger, en ik pak een boek, en ga dan het boek lezen. Het is een boek van onze Kathleen, en het is echt een interessant boek. Ik ben bijna klaar met het hoofdstuk die ik aan het lezen, ben tot dat Lily haar hart computer, of hoe je dat ook noemt begint te piepen. Ik schrik er van, en storm het ziekenhuis bed uit, en kijk op Lily haar hartfilmpje, haar hart is hevig aan het dalen, en ik ren als een gek naar de rode knop, en druk erop. Ik kan mij niet kalm houden, en ik word zenuwachtig, en enkele seconden later staan er 4 zusters in de kamer, ze herstellen Lily haar hart filmpje, maar het duurt heel lang, en ik sta helemaal te shaken, en te trillen, en de tranen rollen over mijn wangen heen. Wij moeten Lily mee nemen naar de hart bewaking afdeling. Het spijt ons Kristel, maar daar kunnen wij haar beter in de gaten houden, en ik zie dat ze Lily mee nemen. Ik begin hardop te huilen, als ik mijn ziekenhuis kamer deur hoor dicht vallen. Ik zit nog steeds te trillen, en te huilen, tot dat opeens mijn ziekenhuis deur open vliegt. Ik schrik er van, en dan zie ik Karen op mij af rennen, en ze komt mij een dikke knuffel geven. Het komt goed Kristel! echt waar! en ook Karen heeft tranen in haar ogen. Ik maak mij zoveel zorgen om Lily, huil ik hardop. Mijn lieve mooie meid, naar de hart bewaking, en ik begin weer te trillen. Sssttt Kristel, het komt echt goed met Lily. Ik weet het zeker! hoor ik Karen zeggen. Denk je Karen, zeg ik. Heel zeker! Lily is net zo sterk als jou Kristel! en het komt echt wel goed met Lily! dat weet ik zeker! met jou gaat het nu toch ook beter? hoor ik Karen zeggen. Ja dat is waar zeg ik, en ik glimlach, kijk dat wil ik zien bij jou Kristel, die mooie glimlach van jou! hoor ik Karen zeggen, en ik en Karen moeten erom lachen. Ik en Karen kletsen een beetje, tot dat opeens de zuster binnen komt. Hallo Kristel, Dag Karen, Hallo zeggen ik, en Karen tegelijk. Lily is in orde, haar hart functioneert weer zoals het hoort, ze is nu zelfs wakker! zouden jullie naar haar toe willen? Ik knik hevig ja, en Karen knikt ook. Mooi dan, dan mogen jullie mee, en Kristel ik haal even een rolstoel voor jou, met die hersenschudding van jou is het niet handig om dat stuk te lopen, hoor ik de zuster zeggen. Ik knik, en de zuster loopt weg, maar is enkele minuten later weer terug met een rolstoel voor mij. Ik stap de rolstoel in, en Karen gaat mij duwen. Ik kijk omhoog naar Karen, en ik glimlach, en Karen glimlacht ook, en dan lopen wij met zijn drieën naar de hart bewakings afdeling om Lily te zien.