รสจูบรุกรัก กับรสหวานๆของลูกกวาดช่างหอมหวานรัญจวนใจ
‘โคลอี’
‘ว่าไง’
‘เย็นนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะ’
‘ขอโทษนะทอม ฉันมีนัดทานข้าวกับครอบครัว’
‘โคลอี’
‘หือ?’
‘ไปเล่นกัน’
‘ฉันมีการบ้านต้องทำ ขอโทษด้วย’
‘โคลอี’
‘คะ?’
‘ฉันชอบเธอ’
‘เธอต้องล้อเล่นแน่ๆ ทอม’
‘โคลอี’
‘ว่าไงทอม’
‘คือ…ไปงานพรอมไหม’
‘ฉัน…ฉันขอโทษ แต่มีคนชวนฉันแล้ว’
“โคลอี…”
“โทษทีนะทอม ฉันมีเรียนพิเศษ เจอกันพรุ่งนี้”
“โอเค…เจอกันพรุ่งนี้”
เด็กหนุ่มยกมือโบกลาเพื่อนสาว ที่แอบชอบมาตั้งแต่ประถม ตอนนี้เราอยู่เกรด 12 กันแล้ว เหมือนเจ้าหล่อนจะคิดกับเขาแค่เพื่อนจริงๆ
นี่เราจะนกไปถึงเมื่อไหร่กัน
ปึก!
เด็กหนุ่มหยุดเดินทันทีเมื่อหน้าผากรับแรงกระแทก
“เดินดูทางบ้างก็ได้ฮอลแลนด์”
เสียงทุ้มคุ้นหูที่ทำให้ขนคอทั้งหมดแทบลุกพร้อมกัน เด็กหนุ่มเงยหน้ามองเจ้าของเสียงทุ้มนั่นด้วยท่าทีหวาดกลัว แล้วส่งยิ้มให้พอเป็นพิธี
ตอนนี้ไม่ต้องรออะไรแล้ว ชิ่งเถอะ
“จะไปไหนกัน” ไรอันรีบเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อของทอมทันที วันนี้เขาไม่ยอมปล่อยเด็กคนนี้ไปแน่นอน
“ผม…ผมจะกลับบ้าน”
“หืม งั้นฉันไปส่งนะ”
