Κρυστάλλινα Δάκρυα

Κεφάλαιο 1ο

Η μικρή Νεφέλη είναι καθισμένη στην αυλή του σπιτιού της. Είναι μόλις τριών ετών, πολύ μικρή για να κουβαλά αυτό το βάρος. Ίσως ακόμα να μην το έχει ανακαλύψει καν, όμως κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα το μάθει Κόρη των πιο θαυμαστών πλασμάτων. Μάτια γαλάζια και κρυστάλλινα, ομολογούν αγγελική καταγωγή. Τα μαλλιά της κόκκινα όπως η φωτιές της πατρίδας. Τόσο μικρή, τόσο αγνή , αλλά παράλληλα τόσο επικίνδυνη και δαιμονική. Ποιος θα το φανταζόταν; Άγγελος και Δαίμονας να φιλιόσουν. - Η μικρή κραυγή της διέκοψε τον ειρμό μου. Έμοιαζε τόσο πολύ με τις δικές μας. Σηκώθηκε αδέξια και κατευθύνθηκε προς την βεράντα. Ενώ στην διαδρομή σκόνταψε σε μερικά παρατημένα παιχνίδια. Ήμουν εκατό τις εκατό σίγουρη πως ήταν λάθος να την πλησιάσω, όμως δεν μπορούσα να εμποδίσω το σώμα μου από το να κουνηθεί. « Νομίζω πως ξέρεις ποια θα είναι η τιμωρία σου αν πας κοντά της.» Η γλυκιά φωνή του τρύπησε τα αφτιά μου. Έπρεπε να το περιμένω πως θα βρισκόταν εδώ γύρω. Τόσο οι Άγγελοι όσο και οι Δαίμονες θέλουν αυτό το μικρό κορίτσι «Φυσικά δεν είμαι κανένας χαζοαγγελος» ανταπάντησα κάνοντας μια γκριμάτσα «Εμίλια θα μπορούσες να είσαι λιγάκι πιο ευγενική. Εξάλλου μην ξεχνάς ότι μέχρι η Νεφέλη να επιλέξει. Εσύ και εγώ θα περνάμε πολλές ώρες μαζί» με κοίταξε με τα μεγάλα γαλάζια μάτια του και μου χαμογέλασε στοργικά. Μισάνοιξα το στόμα μου και ένα υπόκωφο "χιιι" αναδύθηκε από το λαιμό μου. Τραβήχτηκα πίσω αφήνοντας ελαφριά γρυλίσματα στην ατμόσφαιρα. « Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι καθόλου ευγενική, δε νομίζεις;» μουρμούρισε ξανά Ίσιωσα τους ώμους μου και τίναξα μερικές από τις μαύρες μπούκλες μου υπεροπτικά. «Το γεγονός ότι και οι δυο έχουμε καθήκον να προσέχουμε την Νεφέλη δεν σημαίνει πως είμαι αναγκασμένη να έχω ευγενική συμπεριφορά απέναντι σου, Αλεξ!» είπα σαρκαστικά χρησιμοποιώντας το υποκοριστικό του ονόματος του. Αυτό έδειξε να τον ενοχλεί. Χαμογέλασα ευχαριστημένη «Είσαι μια μικρή Δαίμονας Εμίλια. Βρίσκομαι ανάμεσα στους Αγγέλους εδώ και μια χιλιετία. Ενώ εσύ μόνο τέσσερις αιώνες ούτε καν μισή χιλιετία. Θα έπρεπε να με σέβεσαι και να με φοβάσαι!» είπε αυστηρά και με πλησίασε. Ένα ειρωνικό δυνατό γέλιο ανέβηκε στο στήθος μου. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά στα χείλη μου για να το σταματήσω όμως αυτό δυνάμωνε «Χα! Ήσαστε άθλια πλάσματα. Αν θέλεις φόβο και σεβασμό τράβα στους ηλίθιους ανθρώπους. Εμείς ήμαστε πολύ ανώτεροι σας!» έδειξα τα δόντια μου και εξαφανίστηκα!

***

Στο μάθημα αυτοσυγκράτησης η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη οι μαθητές δεν με πρόσεχαν καθόλου. Αυτοί οι νεαροί Δαιμονες ήταν αυθάδης και άμυαλοι. Αργότερα θα είχαν αρκετά προβλήματα με τους ανωτέρους τους. «Σελήνη πες μας για πιο λόγο χρειαζόμαστε την αυτοσυγκράτηση» το μαυρισμένο σώμα της σηκώθηκε γεμάτο σιγουριά, εκείνη χαμογέλασε πονηρά προς την υπόλοιπη τάξη. « Η αυτοσυγκράτηση είναι απαραίτητη ώστε ναι μπλεκόμαστε με τους θνητούς και να σπέρνουμε την διχόνοια χωρίς να κινούμε υποψίες. Διότι με την χρήση των δυνάμεων μας εμφανίζονται μικρές σπίθες στα ακροδάχτυλα μας και το χρώμα των ματιών μας γίνετε κόκκινο» « Θα ήταν πολύ κουλ αν μας έβλεπαν οι άνθρωποι, έτσι θα μας φοβόντουσαν και θα μας σέβονταν περισσότερο» μουρμούρισε ένας ξανθωπός Δαίμονας Το ίδιο δευτερόλεπτο κούνησα ελαφρά προς το μέρος του το χέρι μου. Ελάχιστη δαπάνη ενέργειας και ο διαβολάκος πετάχτηκε στη άλλη πλευρά της αίθουσας. Έδειχνε τρομαγμένος. «Κανένας από εσάς μην σκεφτεί ποτέ να αφήσει τους ανθρώπους να τον δουν. Οι εξωτερική σας εμφάνιση και η μεταβολές της κατά την χρήση των δυνάμεων πρέπει να παραμείνουν κρυφές. Ο Δαίμονας που θα κάνει κάτι τέτοιο τιμωρείτε με θάνατο» τον έφερα κοντά μου κοιτώντας τον άγρια « Το μάθημα τελείωσε μπορείτε να περάσετε έξω» άφησα κάτω τον μικρό και μεταφέρθηκα στο γραφείο μου