Sa Bahay Ni Ninong

Chapter 1: Si Ninong

NINONG'S POV

" Ninong?!"

Napatingin ako taong lumabas sa pintuan ng opisina ko, si Rene lang pala

"Oh! Bakit Rene?!

"Pwede po ba tayong mag-usap Ninong?

"Aba! Syempre 'alika upo ka'

Siya nga pala si Rene. Sobrang pinagkakatiwalaan ko si Rene sa lahat parang kapatid na nga ng tingin ko sa kanya sa loob ba naman ng 15 taon na paninilbihan niya sa akin

"Nababahala lang ako' pupunta na kasi tayo sa America sa susunod na buwan pero wala ka pa ring nahahanap na magbabantay sa bahay niyo"

Walang magbabantay?! Hahaha
Di ko yata nakwento sa kanya, ininum ko muna ang kape ko bago ko siya sagutin pero nagsimula na naman siya

"Ninong, alam kong labis mong pinagkakatiwalaan si Yong pero bata pa siya at nung nakaraang linggo lang umalis ang mga kapatid niya para alagaan ang nanay nila"

0____0

"Tungkol pala diyan Rene, syempre di ko hahayaan na si Yong lang dito noh' napakamatatakotin kaya nun! Huwag kang mag-alala Inasikaso ko na, darating na sila ngayong Huwebes"

Nakita ko kung paano nahimasmasan ang mukha ni Rene. Napakabait niya talaga

"Mabuti naman...... teka susunod na Huwebes po?

Parang pagtatakang tanong nito

"Hindi' ngayung Huwebes

"Eh' Huwebes po ngayun eh!!!!

Halos mabilaukan ako sa napag-alaman ko. Naku! Naman Bakit ko ba nakalimutan

"RENE, BILISAN MO!! PUMUNTA KA NG AIRPORT SUNDUIN MO ANG MGA PAMANGKIN KO!"

Matanda na talaga ako, matagal na siguro silang naghihintay dun

EDWARD'S POV

"Does uncle have such any plans of fetching us here?

Bailey murmurs as his face already describes the word
"Boredom". Marco already has his eyebrows up while looking up at nowhere. I remember he always wears that looks if he is mad or upset. Well I can't blame him, this thing is really annoying plus us coming from three different countries.

Marco from Italy, Bailey from UK and Me from Germany. We met up in States for us to be together in arriving here in the Philippines. For short we are already tired for more than 24 hours of travel. Damn.

When I took a glance towards them Bailey already rest his head   on the wall while trying to close his eyes and Marco is still standing with his arms crossed, leg fold and with his back of the wall.

I decided to stand up and try to break the silence

"Marco, do you somehow knew where Uncle's address is?

"No

He answered Without moving nor looking at me, what an atittude'

I'm just finding a way for us to be pulled up here. Marco can speak filipino very well unlike me and Bailey. He can ask for directions but it's another tiring way

Tuk..Tuk..Tuk..Tuk

Our attention was caught by a man running towards our way

"Kayo ba ang mga pamangkin ni Ninong?