Het Huis Anubis - de vloek van anchesenamon

Hoofdstuk 2.

Dan word de verbinding verbroken. Amber hapt naar adem. Amber kan het nog steeds niet geloven. Fabian, het was fabian!

"Wat doe je nou? We moeten weg!" Zegt Appie die het kantoor in loopt. "Wat is er?" Vraagt Nienke bezorgt als ze Amber versteend ziet staan. Amber reageert niet. "Amber, wat is er?" Vraagt Nienke weer. "Wie heb je aan de telefoon gehad?" Vraagt Nienke ongeduldig. Amber probeert naar woorden te zoeken, maar het lukt niet. "Fabian." Zegt Amber zacht.

"Ik. Zweer. het." Zegt Amber vastbesloten als ze samen met Appie door de schoolgang heen loopt op weg naar hun kluisjes. "Maar het kan niet!" Zegt Appie. "Ik zweer het op Hector en Oelie, mijn dwerghamsters." "Nienke, haar hamsters zijn heilig, zou het dan toch waar zijn?" Zegt Appie tegen Nienke die voor hun loopt. Nienke luisterd niet.

Ze opent haar kluis en pakt haar boeken uit haar kluis en stopt ze in haar tas. "Er werd gezegt, Amber, ik ben het Fa, en toen werd er opgehangen! Ik ben toch niet gek." Zegt Amber. "Dat weet ik niet, maar ik geloof het iedergeval wel." Zegt Appie. Amber knikt. "Het kan gewoon niet." Zegt Nienke terwijl ze door haar boek heen bladert. "Waar moet dan het telefoontje vandaan gekomen zijn? Uit de hemel?" Zegt Appie en kijkt naar boven. "We hebben thuis niet eens bereik dus laat staan als je in de hemel bent!" "Ap, ik heb even geen zin in die grapjes van jou." Jammert Amber.

Nadat de les is afgelopen loopt Nienke naar haar kluisje toe. Ze gelooft Amber niet, het kan Fabian niet zijn! Hij is dood.. denkt Nienke.

Als Nienke haar kluisje opent valt er iets uit. Een kaart, ze raapt het van de grond. Ze opent het kaartje en leest wat er op staat. 'Sorry dat ik al een tijdje niks meer van me heb laten horen. Wel blijven lachen he! Groetjes, Matthijs.' Ze glimlacht even en kijkt om haar heen. Haar oog valt op het kleine tafeltje voor het kluisje van Fabian, die bedekt is met bloemen, kaarsen, kaarten, knuffeltjes en natuurlijk een foto van hem. Het doet haar pijn om het te zien. Ze mist hem.

"Geloof je me niet?" Nienke schikt op uit haar gedachten. Ze draait zich om en ziet Amber staan. Nienke sluit haar kluisje en geeft geen antwoord. "Het was Fabian, ik weet het zeker!" Zegt Amber vastbesloten. "Misschien een soort grap?" Zegt Nienke en haalt haar schouders op. "Misschien kan ik wel met geesten praten!" Zegt Amber opgewonden. "Of, leeft Fabian nog!" "Nee." Zegt Nienke en schud haar hoofd. "Maar het ziekenhuis kan toch een grote fout hebben gemaakt dat Fabian van kamer is gewisselt." Ratelt Amber. "Daarover maak je toch geen grappen?" Zegt Nienke en loopt verslagen weg. "Fabian ligt ergens in het ziekenhuis en hij probeert ons te bellen!" Roept Amber nog na. Nienke draait zich om, "fabian is er niet meer." "Maar-" "Hou er over op!" Roept Nienke boos en loopt weg.

Het is rustig in de gang, het enigste wat ze hoort zijn haar hakken die op de vloer tikken als ze loopt. Ze hoort stemmen opzich afkomen en snel verschuilt ze zich achter een muur. Niemand mag haar zien, denkt ze. Daarna loopt ze snel verder. "Tijd geleden." Hoort ze een stem achter haar zeggen. Ze schrikt en draait zich snel om, daar staat Jeroen. Ze probeert snel weg te rennen, maar Jeroen pakt haar stevig vast bij haar arm. "Nee, jij gaat nergens naartoe."

[A/n] hoi! Echt super leuk als je me boek leest! Ik vind het echt super leuk om een boek te schrijven over het huis anubis! Het is mijn eerste boek en zal dus nog niet echt perfect zijn enzo, maar ik doe mijn best :) zouden jullie willen stemmen en reageren hoe jullie dit verhaal vinden? :) dankje wel alvast xx