Kalbini Öptüğüm Kadın

Düşe Kalka Tutunur Gibi

   Sonradan görme bir yalnızlık bu. Sonradan gelip hayatının ortasına oturan bir arsız. Şimdi gitmek en iyi iyilik sana. Düşe kalka tutunur gibi boşluk sana bakan gözler. Cebimde cümleler birikmiş ve susmuşlar öylece. Devrik cümleler, nokta konması gereken her yerde virgüller, devam etmek isterken edemeyen satırlar.
  Mutlusun sen. Mutlusun işte, özlemek geçti benden. Gülüyor gözlerin, ellerin üşümüş ama ısıtmak gelmiyor içimden. Ateşten dikilmiş bir gömlek kalbi hala ısıtamayabiliyor işte. Sessiz sessiz bağırmak mı yoksa avaz avaz susmak mı alıştırır acıya? Hayat buzullardan kopan bir parça ve kopmuş bir hayat işte bu kadar susturuyor kalbi. Zaten düşününce kırık bir hayatı kırık düşler yaşayabilirdi.
   Tecrübeyle sabit olan şeyler bile zorluyorsa artık doğruyu bulmaya çalışırken, ya yanlış giden bir şeyler vardı yada yalnız bir adamın buna gücü yetmiyordu. Ben gücü yetmeyendim işte. Işıkları söndürdüm şimdi. Karanlığım sesini özlemiş, imkansız olmuşuz ve parmak izlerin silinmiş tenimden. Koyduğumuzu bulamıyorsak aynı yerinde belki de biz koymamışızdır, bize bıraktırmıştır kendini gideceği yere kadar. Ve iki sokak aşağıda "sen buradan dön" demişler bize hep. Ruhumuz değil canlımız bile duymamış o çarpan kapının yanlış ses olduğunu. Oysa iki sokak yukarıda başka bir dünyası vardı belki de. Sadece biz iki sokak aşağıdaki tek küçük dünyasının kendimiz olduğunu düşünmüşüz. Ve aslında suç bizdeydi;

          Çünkü biz güvenmiştik...