ตื่นนอน
อาบน้ำ
ไปเรียน
กลับบ้าน
ทำการบ้าน
คุยแชท
นอน
เป็นเช่นนี้ทุกๆวัน.... และคิดว่าจะเป็นตลอดไป
'ถ้าไม่มีเหตุการณ์วันนั้น'
'แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ
อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ'
"นี่แหนะอีนังเด๋อออออ! เหม่ออัลไลลล"เสียงของ 'อีจู๊ด'ตุ๊ดน้อยผู้มีร่างกายบอบบางต่างกับจิตใจดังขึ้นพร้อมกับมือที่ตบลงมาเต็มกะโหลกของ 'หมอนอิง'ผู้อ่อนโยนต่อโลก
จู๊ดจะรู้ไหมนะว่า...
'มันเจ็บ' ;__;
"จู๊ดแกเรียกไอ้อิงดีๆก็ได้ป้ะวะ จะไปตบหัวมันทำไม" 'ลลิน'บอกแล้วกรอกตาอย่างหน่ายๆ
"ฉันบอกให้เรียกว่าจูดี้ไงงงงง จำไม่ได้หลอ"
"ช่างมันเถอะแก เค้าไม่ได้เป็นอะไรมาก"หมอนอิงบอกก่อนจะยิ้มให้ลลิน
หมอนอิง...
ไม่ใช่ลูกครึ่ง..
แม่ติดหมอนอิงมากเลยตั้งชื่อว่าหมอนอิง..ʕ·ᴥ·ʔ
"เออแล้วกระดาษที่อีจู๊ดมันโยนไปในกองถังขยะอ่ะ หาเจอไหม?"ลลินถาม
"เจอแล้วอะ พอดีมีคนมาช่วยหา"
"เหยยยยย ผู้ปะ หล่อไหมนังอิงงง"
"อืม ผู้ชาย แต่เฉยๆอ่ะ"
"โหยย อดแดก!"
เฉยๆ
แต่ก็แอบมองตลอด..
แต่ก็ไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน
'เราไม่รู้จักกัน'
ขอเรียกว่าพี่สุดหล่อแล้วกันนะ ꈍ .̮ ꈍ
หล่อที่ใจไงเราไม่ได้โกหก(｡･･｡)
"วันนี้เลิกเรียนเจอกันที่สนามบอลนะพวกชะนี"จู๊ดพูดติดกระแดะ
"ไปเพื่อออ ไหนบอกช่วยแม่ขายของนังจูดี้ขี้ทอแหล่"ลลินพูดพลางเบะปากมองบน
"ก็แบบ ส่องผู้นิดนึงชีวิตจะได้มีสีสัน._."จู๊ดบอกพร้อมกับทำหน้าที่น่าสงสารที่สุด(เหรอ)
"โอเคเราก็ไปเจอกันที่สนามบอลนะ อย่าทะเลาะกันเล้ย"หมอนอิงบอกเนื่องจากเพื่อนทั้งสองใกล้จะเริ่มศึกกันเต็มที -_-^
"เคจบ แยกย้ายไปเรียนข่าาาา"จู๊ดบอกแล้วก็วิ่งขึ้นห้องเร็วเหมือนคูณสอง..
ลลินชวนหมอนอิงขึ้นห้องเรียนทันทีเนื่องจากใกล้เวลาเรียนแล้ว
จะได้เจอกันอีกไหม?
หมอนอิงอยากเจอพี่สุดหล่อ . __ .
อยากขอบคุณเฉยๆ คิดมากหน่า ʘ̥ꀾʘ̥
จบปิ้งงงงงงงงงง~
.
.
.
.
.
.
.
.
ฮัลโหลวววววววววว
ได้ฤกษ์เปิดฟิคใหม่<3 ตั้งใจทำมากๆเลยเรื่องนี้ หวังว่าจะชอบกันนร้า ของดีไม่พูดมากอ่านกันเองเนาะะะ อิอิอิ
ซียูอะเกนเยสเธอร์เดยยยยย์❤️
#แก้คำผิดแล้วจ้า
