My whole life is like a puzzle. It can never be whole when one piece is missing....... -Lianna Franco
Lianna
Akala ko kay daling gawin ang pagharap sa mga taong kay tagal ko nang hinahanap at pinagmamasdan. Napakalapit mo lang sa kanila pero hindi mo rin sila maabot. Totoo nga ang kasabihan na They are so near yet so far. Napakahirap pala kahit ilang beses mo na pinaghandaan ang oras na ito pero nandun ang takot at pangamba dahil sa maraming what ifs .
Katulad na lang ng....
Tatanggapin niya kaya ako?
Will they hate me?
Will they push me away?
Will they love me as I love them?
Will I ever hear from his mouth calling me 'anak', 'my princess'?
Will I ever feel that I have a family to call to?
Natatakot ako. Dahil once I make myself known, hindi lang ang ama ko ang masisira, kundi ang pamilya niya. Lalong-lalo na ang kanyang asawa. At ako pa ang magiging dahilan ng pagkasira nila. Hindi ko kayang gawin iyon.
Kaya ang tanong na paulit-ulit umiikot sa aking isipan...
Am I worthy to be called his own?
Am I worthy to be one of their family?
Would I want them to suffer because of me?
Can I be selfish at least once?
I want to be with my Tatay. My father who's with his lovely family. My father who doesn't know my existence, his own flesh and blood from another woman. Yes! From another woman, my Nanay, whom they call all worst adjectives they could say. My Nanay, who loves me the most.
I am an illegitimate child.
It hurts but it's true.....................
But what hurts the most? Ipagtakwil ka ng pamilya ng nanay mo dahil sa kasalanan na ginawa at dahil sa nagbunga ito... at ako iyon. They never accepted my nanay neither I who's their apo and family. Dahilan nila ay isa akong kasalanan...
I, myself, buried it in my mind. That I am a sin. I am nothing but an immoral human sent form hell. That's how I was treated when I was young.
Nonetheless, my Nanay loves me more than I could imagine. She was my bestfriend, my heroine, and my shield......
"Hey Dra. Franco! Kanina pa kita tinatawag a! How can you spend your time spacing out when you know that you have many patients to attend to? You are not helping. Your actions tell us you don't deserve to become a doctor!"
Isang sigaw at pukpok sa ulo ang nagpabalik sa aking pagmumuni-muni. Napahawak na lang ako sa parte kung nasaan ang masakit at humihingi ng paumanhing tumingin sa nagsasalita. Ang senior resident na siyang nagsusupervise sa aming juniors niya.
"I'm sorry po Doc Herrera. H-hindi na po mauulit." napayuko ako.
"Tsk. Wala ka talagang silbi. I don't know how you got in here? Tsk. O ayan!" patabog niyang ibinigay sa akin na halos patulak pa nga ang mga medical charts ng mga patients at kinuha ang attendance logbook for interns at nagsulat. "12 hrs sanction for you dra Franco for subordination." Nanlaki ang aking mga mata dahil tatlong araw na akong night shift at halos wala pang tulog.
"Pero Doc—"
"Are you complaining?"
Napatahimik na lang ako.
"You have all night para sa demerit mo. Next time, don't be complacent." masungit na sabi nito.
"Doc—." hindi ko na natuloy ang sasabihin ko pero nilakihan na niya ako ng mata at binulyawan na naman niya ako sa harap ng mga pasyente na nakakakita sa amin at sa nurse station.
"Ke-bago-bago mo pa lang nagrereklamo ka na?! Tsk. No buts Doctor Franco! End of discussion!" galit na umalis ito sa aking harapan. Nanatili naman ako at halos manginig ang aking tuhod dahil sa pagod at kahihiyan. Kitang-kita ko kung paano ako pagtawanan ng mga co-residents ko at ang awa sa mga pasyente.
Para hindi maiyak ay pumikit ako at huminga ng malalim.
Okay lang 'yan Yana! Kaya mo 'yan! Ikaw kasi kung ano-ano pa ang iniisip mo. God is with you, yan palagi ang paalala ni Nanay.
Napangiti ako dahil naalala ko si Nanay sa kanyang paalala at nagmulagat na.
"Para sa pangarap ni Nanay at para kay Liam! Isang kembot lang yan Yana. Isang gabing walang tulog lang yan." I cheered to myself bago simulan ang aking trabaho.
--
I was busy dressing up my patient's wound, she was hit by a car and it was hit and run. Ilang araw na rin siyang nasa ICU dahil hindi pa rin siya stable. Buti na lang her family was here from time to time. At least may nagbabantay at nagaalala sa kanya. Naisip ko nga na napaka-swerte niya kasi maraming nagmamahal sa kanya. E ako? If I were on her state, I'm sure no one will ever visit me nor worry about me. Nakakatawang isipin at mapapahinga ka na lang ng malalim.
"How many times you sighed this day, ha Yanapot?" someone's approaching me and I smiled on her.
"Hi doc Kristingting." pilit na ngumiti ako sa kanya na nauwi sa ngiwi at alam kong napansin niya ito. Siya si Doc Kristine Altamirano. She was my friend the day I stepped my feet here on this hospital. Kasabayan ko siya sa interview. One of the nicest? No! She's the NICEST batchie I knew. Bias ako kasi siya lang naman talaga ang may gustong makasama ako. "I heard napagalitan ka nanaman ni Doc Herrera. Ano nanaman ba ang bumubulabog sa utak mo? Hay naku, Lianna. Sinasabi ko na sayo na ihiwalay ang trabaho sa personal na problema. Ayaw kong paginitan ka lalo ng mga taong pangit na yan... tsk." nakangusong paalala sa akin nito na may kaonting hila pa sa buhok.
Hindi ko napigilang mapahagikgik. "Sorry po Tita Ting! Hindi na po mauulit." Inirapan lang ako bilang tugon nito.
"O sha! I'll wait you outside na lang. Let's grab our lunch. Kumain ka nga kahit konti, ang putla-putla mo na. Kaimbyerna talaga 'yang babaeng may malaking papaya sa dibdib akala mo kung sinong magaling na doctor." reklamo nito at patukoy niya kay doc Herrera. Lalo naman ako napahagikgik. Buti na lang nandyan si Kristine, at least napagaan ang loob ko kahit paano.
Nauna na siyang lumabas at ako naman ay saglit na nanatili sa ICU.
Tinignan ko ang batang nasagasaan at ngumiti rito.
"Hi Suzy, ako si Ate Yanapot. Gumising ka na ha. Ang daming naghihintay sa'yo at nagmamahal. Miss ka na nila at alam kong miss mo na rin sila. Kaya naman gising na. Open your eyes baby, hindi magandang matulog ng matagal. Ang sabi nila maganda ang iyong mga mata, and I want to see your hazelnut brown eyes. Aalis muna si Ate ha. See you later, baby." nakangiting hinaplos ko ang kanyang pisngi. I pray na magising na siya.
I was about to turn around but I was stopped by someone.
"What are you doing?" isang lalaking naka-white coat at gwapong-gwapo ang nakatayo sa aking harapan. Kunot ang noo nito at halos hindi maipinta ang kanyang mukhang nakatingin sa akin. Ang mga matang taglay na napakaganda katulad ng akin.
"A-ano ahm.." dinamba ako ng matinding kaba. huminga ako ng malalim bago nagpatuloy "Nilinisan ko lang po yung sugat ni Miss Suzy, D-doc Imperyo." nakayuko kong sagot sa kanya at tila nanginginig ang aking buong katawan. He is the attending physician of Suzy. Neurosurgeon, isa sa pinakamagaling dito sa Pilipinas. I am one of those who is proud of him. Why? because...
He is my half brother. My kuya...
Doctor Marco Lewis Dela Ruiz Imperyo.
------
Hola!.. I'm back not so active. I tried to write again. Tho' I wasn't able to finish my other stories. Na-mental block ako.. haha. may naisip nanaman akong story. Kaya lang busy nanaman this second sem. Gradwaiting na kasiiiiii... So help me God.. hehe.. Hope you'll like this story.. :)
God bless.
-A-
