Canzone Di Rome

Κεφαλαιο 1°

Ξύπνησα αποτομα απο το φως του ηλιου που διαπερνουσε τα πορτοφυλλα του παραθυρου και επεφτε κατευθειαν πανω στα ματια μου. Σημερα για κάποιον ανεξήγητο λογο ειχα υπερβολικό κέφι! Πεταρισα τα βλέφαρα μου και σηκώθηκα απο το κρεβατι. Αμεσως άνοιξα την ντουλάπα μου και άρχισα να ψάχνω κατάλληλα ρούχα για την πρώτη μερα στην σχολη. Ημουν καπως αγχωμενη αλλα συναμα ενθουσιασμενη γιατι,οπως και να το δεις, ειναι μια καινουργια αρχη. Το βλέμμα μου έπεσε αμέσως στο αγαπημένο μου ζευγάρι μπότες, που το συνδύασα με μαύρο παντελόνι και μια μπλούζα σε παρόμοιες αποχρωσεις. Αποφασισα να αφήσω τα μαλλιά μου κάτω, πήρα την ζακέτα μου και κατέβηκα για πρωινο. Το ψυγείο ηταν συνεχως άδειο καθώς ποτε δεν προλάβαινα να ψωνίσω και παντα το ξεχνουσα. Δεν ειχα συνηθίσει ακόμα την ιδέα να μένω μόνη μου. Αφου έβαλα λιγο γάλα, σ' ενα ποτήρι και μερικά μπισκότα απο το ντουλαπι, βγηκα εξω για να απολαυσω το πρωινο μου. Τραβηξα μια απο την μεταλλικες σομον καρεκλες στο μπαλκονακι μου και καθισα απολαμβανοντας το απαλο αερακι. Η θεα της γειτονιας μου ηταν μοναδικη. Ίσως να μην έμοιαζε με τα εξωτικά νησιά ή τις γνωστές τουριστικές περιοχές αλλά είχε κάτι δικο της που την εκανε να ξεχωριζει. Τα γραφικα σοκακια της Ιταλιας και τα πετροχτιστα σπιτια σε ταξιδευαν πισω στον χρονο. Τα ανθισμένα μπαλκόνια σε συνδυασμό με τα μαγευτικα αρωματα των λουλουδιων συνέθεταν μια διαχρονική αύρα και για λιγο ξεχνούσα τα πάντα. Καθως μαζευα και ετοιμαζομουν να φυγω μια μελωδικη μουσικη με διεκοψε. Στην αρχη νομιζα οτι ηταν η ιδεα μου...γιατι κάποιος να τραγουδουσε τοσο νωρις; Λες να εχω παραισθησεις;
Ωχ οχι! Ειναι απο το αγχος μου για την νέα αρχή...
Το τραγουδι συνέχιζε έχοντας κατι αποκοσμο στην μελωδια του. Είχα παρεξενευτει σε υπερβολικο βαθμο μεχρι που ειδα την ωρα και επανηλθα στην πραγματικοτητα....
Οχιιιι! Δεν γινεται να χασω το λεωφορειο.
Βγήκα τρεχοντας απο το σπιτι για να φτασω στην σταση εγκαιρως. Συνεχιζα να ακουω την μουσικη αλλα δεν εδωσα σημασια γιατι ηταν προφανως ο λογος που αργησα!(ή απλά μια δικαιολογια). Λαχανιασμενη φτανω στην σταση και μολις σηκωνω το κεφαλι μου βλεπω το λεωφορειο να φευγει.Ενταξει.Ηταν αναμενομενο να αργησω την πρωτη μερα. Κλασική Ολίβια...
***
Μετα απο αρκετη ωρα φανηκε το επομενο λεωφορειο και μπηκα μεσα ανακουφισμενη.Τουλαχιστον θα φτασω *σημερα*στην σχολη! Καθισα σε μια απο τις αδειες θεσεις και εξερευνουσα τον χωρο γυρω μου.Σιγα σιγα το λεωφορειο γεμιζε και ολο και περισσοτεροι ανθρωποι εμπαιναν,καποιοι σκυνθρωποι και καποιοι χαρουμενοι. Μετα απο αρκετη ωρα εφτασα στον προορισμο μου και αφου κατεβηκα απο το λεωφορειο,συνεχισα τον δρομο μου μεχρι την σχολη. Μολις αντικρισα το επιβλητικο κτιριο πηρα μια βαθια ανασα και γεματη αγχος προχωρησα μεσα. Ειχα την τύχη να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο la sapienza,ενα απο τα καλυτερα στην Ευρωπη,στην σχολή αρχιτεκτονικής.