Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Τα νέα~

-Μέλπω; Μέλπω, ξύπνα! Μ' ακούς;

Άκουγα τη φωνή του Πέτρου, αλλά δεν μπορούσα ν' ανοίξω τα μάτια μου. Ένοιωθα κουρασμένη, τόσο μα τόσο κουρασμένη.

Κάποιος με σκούντηξε απαλά. Ένα φως διαπέρασε τα βλέφαρα μου, ύστερα τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα, με την τέταρτη ή πέμπτη φορά, δεν θυμάμαι.

-Πέτρο; Τι συνέβη; Που είμαστε;

-Ξέχασες; Στο νοσοκομείο! Πριν λίγες ώρες έδωσες αίμα για τον Νάσο κι έγινε η επέμβαση. Σε λίγο θα έρθει ο γιατρός να μας πει πως πήγε. Σε ξύπνησα γιατί σκέφτηκα ότι ήθελες ν' ακούσεις τα νέα. Μέλπω... όταν μπήκα σε άκουσα να παραμιλάς στον ύπνο σου. Έβλεπες κάποιο όνειρο;

-Όχι. Βασικά... δεν θυμάμαι! Τι έλεγα;

-Μόνο μια λέξη. Μη... ξανά και ξανά.

-Ναι, ε; Η αλήθεια είναι ότι έχω κάτι σαν δυσφορία, οπότε μάλλον έβλεπα κάποιο κακό όνειρο, που δεν το θυμάμαι.

-Χμ, το κατάλαβα αυτό.

-Μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι;

-Όχι, ακόμα, περίμενε. Είσαι αδύναμη.

-Πέτρο! Θέλω να σηκωθώ!

-Μ' αφού σου λέω...

-Πέτρο, είπα! Δεν μπορώ να μείνω άλλο ξαπλωμένη, αρκετά. Βοήθησε με.

-Είσαι πολύ πεισματάρα τελικά.

-Ακριβώς αυτό. Δώσε μου το χέρι σου τώρα.

Στηρίχθηκα πάνω του ζαλισμένη κι άρχισα να κάνω μερικά βήματα δειλά δειλά. Εκείνος με κοίταξε με αβεβαιότητα, σαν να μου έλεγε "είσαι σίγουρη για αυτό;".

Αγνόησα το βλέμμα του και προσπάθησα να περπατήσω πιο σταθερά τώρα. Μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.

Μόλις βγήκαμε στο διάδρομο πέσαμε πάνω στην Έλενα. Την είχε ενημερώσει ο Πέτρος άραγε;

-Μέλπω, γύρισα στο διαμέρισμα μου να πάρω κάτι, για λίγο και την είδα έξω από τη πόρτα του να βαράει τα κουδούνια. Της είπα...

-Κατάλαβα Πέτρο. Θα μας ζαλίσει όμως τώρα.

-Αυτό δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Ηρέμησε κι ασ' την να μιλάει, δεν μπορεί κάποια στιγμή θα σταματήσει.

Η Έλενα,κλαψουρίζοντας, όρμησε καταπάνω μας κι άρχισε τις ερωτήσεις.

-Πως είναι; Τι έγινε, που τον έχουν;

-Έλενα, μόλις έδωσα αίμα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να έχει τελειώσει η επέμβαση, σε λίγο θα έρθει ο γιατρός να μας πει, ηρέμησε., απάντησα εγώ.