Aynanın karşısında durmuş bana tanıdık gelen yabancıyı izliyordum. Kahverengi gözleri koyu makyajının ardından tıpkı benim gibi bakıyordu. Ama umursamazlığından eser kalmamış gibiydi. Sanki içinde var olduğundan haberi olmadığı bir şeyler bulmuştu ve hemen ardından kırılıp dökülmüştü, bu da gözlerine yansımıştı. Artık daha derin bakıyordu. İçindeki karmaşaya acımadan etrafındaki herkesi sürükleyebilecek gibi.
Bana ne olduğunu bilmiyordum. Bildiğim tek şey değiştiğimdi. Ve eskisinden daha yalnız hissettiğim. Boğazıma tıkanmış kanlı kelimeler ve ölü hisler taşıyordum. Ama sorun değildi. Sonunda hislerim kadar benim de ölü olacağım zamanlar gelecekti. Bu düşünce tenimi karıncalandırsa da kabullenme evresine gelmiştim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KOREL
RomanceROMANTİZM'DE #20 Sevgi dolu bir insandım ben, birkaç kez ölmeden önce. Neşeli ve hatta renklere sahip... Şimdi ise beni avlamak isteyen, yatağımın altında gizlenen canavarlarla boğuşuyorum. Hayatta kalmak ve sınırlarımı korumak için her canavarın da...
