Απόψε, στις τρεις {TYS_GR}

~Λίγο πριν το τέλος~

Συνάντησα τον Πέτρο στο διάδρομο. Έδειχνε εξαντλημένος, φυσιολογικό ήταν άλλωστε αφού δεν είχε κοιμηθεί καθόλου κι ήταν μαζί μου όλη την ώρα. Μόλις με είδε σηκώθηκε από την καρέκλα του.

-Πήγαινε στο σπίτι σου να κοιμηθείς. Θα μείνω εγώ με τον Νάσο., του είπα.

-Όχι, δεν σ' αφήνω μόνη σου, θέλω να είμαι εδώ, μαζί σου.

-Πέτρο, σ' ευχαριστώ πολύ. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι λίγη ξεκούραση θα σου έκανε καλό. Έλα, πήγαινε. Θα ξανάρθει το απόγευμα!

-Μέλπω...

-Πέτρο!

-Καλά. Θα έρθω το απόγευμα, αν θελήσεις κάτι μην διστάσεις να με πάρεις τηλέφωνο.

-Η Έλενα που είναι;

-Ξέρω κι εγώ που βολοδέρνει; Κάπου εδώ.

-Με πονάει το κεφάλι μου και ζαλίζομαι λίγο, πάω στο γραφείου του γιατρού να τον ρωτήσω αν μπορώ να πάρω κάποιο παυσίπονο.

-Είσαι καλά;

-Ναι! Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς.

-Εντάξει, φεύγω. Να προσέχεις κι αν τυχόν συμβεί κάτι να με ειδοποιήσεις σε παρακαλώ.

-Φυσικά...

Προχώρησα κατά μήκος του διαδρόμου και στο τέρμα έστριψα δεξιά. Η πρώτη πόρτα στο αριστερό μου χέρι, ήταν το γραφείο του γιατρού. Χτύπησα διακριτικά. 

Καμία απάντηση.

Μήπως έλειπε;

Ξαναχτύπησα.

Πάλι καμία απάντηση.

Μέσα από το δωμάτιο ακουγόντουσαν βογγητά. Και μια γυναικεία φωνή, γνωστή μου φαινόταν.

Βρε λες;, σκέφτηκα και άνοιξα την πόρτα χωρίς προειδοποίηση.

Αυτό που είδα μπροστά μου ήταν... αποκρουστικό. Μια σκέτη αηδία. 

Κοιτούσα μια τον γιατρό και μια την κοπέλα που βρισκόταν ακριβώς από κάτω του.

Εκείνη ήταν γυμνή, ακουμπισμένη πάνω στο γραφείο, ενώ ο γιατρός είχε κατεβασμένα τα παντελόνια του και μπορούσα να δω το... το...

-Έλενα;, στρίγγλισα.

Η Έλενα γύρισε και με κοίταξε σοκαρισμένη. Ύστερα έσπρωξε τον γιατρό από πάνω της.

-Δεν... δεν είναι αυτό που νομίζεις! Αυτός, ο άθλιος ήθελε να με βιάσει! Αλήθεια σου λέω, ήθελε να το κάνει, αλλά ήρθες στην κατάλληλη στιγμή.