It's a bad thing

Stop hurting me please

Ik barst in huilen uit, dat had ik niet moeten. En nog een klap, dit keer met zijn vuist recht onder mijn oog. Vervolgens voel ik een vreselijke steek ik mijn schouder en ik voel het bloed stromen, ze had een mes gepakt en hem in mijn schouder gestoken. Maar op een gegeven moment deed alles mijn, zo veel bloed en zo vaak geslagen, dat ik bijna neerviel. Ik wist dat ik dat niet kon doen want dan werd ik geslagen tot ik wakker werd.
Oh shit ik heb nog niks verteld.
Ik, Blake Lowe word elke dag in elkaar geslagen door mijn ouders.
Ja, mijn ouders. Je hoort het goed.
Niet alleen dat maar ze vertellen me ook dat ik dik, lelijk en nutteloos ben.
Al leef ik al jaren op water en brood. Ik ben stokmager maar alsnog vinden ze me dik, en lelijk.
En ik probeer ze te helpen maar ze vinden me dan alleen maar een nutteloze luie bitch die toch niks wil doen.
En ik geloof hun, ik ben alles hoe ze me noemen en nog slechter dan dat, ik haat mezelf.
Ik heb geen school omdat mensen het zagen, maar ik ben nog wel ingeschreven. Elke keer belt mijn moeder naar school met elke keer een ander slap excuus. Niet dat iemand me zal missen. Ik heb geen vrienden en ik word gepest.
Dus ik heb geen veilige basis om thuis the komen. Mijn leven is de letterlijke hel. Oke sorry ik overdrijf weer.
Waarom kan ik dan ook niks goed doen?? Uhg waarom ben ik zo stom zo stom ZO STOM!!!
Dat was ff wat korts over mij, niet dat het boeit want ik ben een niemand.
Toen ik in mijn gedachten zat werd ik zo wakker geschud door mijn vader die me een klap geeft. Ik haat ze, maar ik moet voor ze werken. Ik kan niet opgeven. Ooit zal ik vrij zijn, ooit zal er iemand zijn die om me geeft.... hoop ik. Ach wat lul ik ik ben een dik lelijk kind die nergens bij hoort. Ik ben gewoon een grote loser
(Even tussen door dit meisje leid aan anorexia nervosa wat een ernstige stoornis is, dit is geen grap en moet ernstig serieus genomen worden. Dit is een voorbeeld van een waargebeurd verhaal, meer zeg ik er nier over. Geen zorgen het is niet mijn verhaal)

Een week later
Een week lang heb ik weer niks gegeten, alleen wat water gedronken. Wel ben ik niet meer geslagen en zijn de meeste wonden geheeld, vandaag kan ik weer naar school. Ik heb er best zin in maar ik moet altijd hele wijde kleren dragen want niemand hoeft ze zien hoe dik ik ben.
Toen ik op school kwam liep er een meisje op me af die ik niet kende.
'Hoi! Jou ken ik niet! Ik ben Ciara en ik ben het hoofd van de schoolcommisie!'
Toen ik zei dat ik hier al bijna 3 jaar op school zat schrok ze. Ze ging snel over naar een ander onderwerp. Ze bleef heel de dag bij me en had al gauw door dat ik geen vrienden had hier. Toen we een onverwacht so hadden had ik een 10 gehaald en ik vond het niets spannends. Ondanks van wat er thuis gebeurt kan ik heel goed leren. Ciara wou me een high five geven alleen ik dacht dat ze me ging slaan dus ik dook weg, Ciara had een verschikte blik en had toen volgens mij door wat er aan de hand was. ' I i ik ben zo terug.' Stotterde ze uit haar mond. Een kwartier later hadden we pauze en ze was nog niet terug. Ik liep zelf naar de aula en daar kwam ik Ciara weer tegen met een vrouw, rond de 35 jaar met een vriendelijke blik op haar gezicht.
'Hallo Blake, ik ben mevrouw de Wit. Ik zou graag eventjes met je willen praten'
Ik knikte en liep met haar mee.
Ze vroeg of ik op de weegschaal ging staan. 27 kilo zag ik staan, veel te dik dus. De vrouw schrok en ik wist dat zij ook zag dat ik te dik was. 'Luna, je hebt heel erg ondergewicht, een normaal meisje van jou leeftijd weegt rond de 50 kilo. Ik schrok, zo dun? Wat een vreselijke ouders heb ik. Ik snap er niks van. 27 kilo?!? Mij werd altijd gezegt dat ik te dik was. 'Hoe oud ben je nu Luna? En in welke klas zit je?' Vraagt de vrouw. Ik zeg: ' ik ben 16 en ik zit in havo 4.' De vrouw kijkt me ernstig aan en loopt met snelle passen op me af. Ik deins achteruit van schrik en verberg mijn armen voor mijn hoofd zo bang dat ze me ging slaan. Ik trilde van angst en zei gauw sorry voor wat ik dan ook gedaan zou hebben. Er rolt een traan over haar wang. Ik snapte niet wat er gebeurde, waarom was deze vrouw om mij aan het huilen terwijl ze me helemaal niet kende, heb ik haar teleur gesteld? Dat zal wel, dat doe ik altijd, net zoals mijn ouders. Ik ben een teleurstelling, een loser.
Dan loopt de vrouw rustig op me af en zegt tegen me:'lieve lieve Blake, wat gebeurt er toch thuis allemaal met jou?'
Ik weet niet waarom, maar ik barste in tranen uit. Het was een teken van zwakte. Na ongeveer 7 seconden te staan huilen, schoten er gedachtes door me heen van iemand die me zou slaan als ik verder zou huilen. Dus ik beet op mijn lip en hield mijn tranen in.
'Wat ben jij een vreselijk sterke meid. Ik ben heel trots op je, ik zie dat je gebroken bent. Het geeft niet.' Zei ze.
Trost op mij? Hoe dan? Ik snap er niks van. Ze vroeg nog een keer wat er thuis gebeurde. En ineens, zonder erbij na te denken, zei ik alles. Het uithongeren, in elkaar slaan, als slaaf moeten werken. Alles. Ik heb niet een keer gehuild. Ik moest sterk zijn. Vervolgens zij de vrouw; jij mag daar nooit meer naar binnen, daar ga ik persoonlijk voor zorgen. Je slaapt vanavond bij mij en daarna ga ik er voor zorgen dat je een plek ver weg vind. Je ouders hoeven hier niks van te weten.