Κρυστάλλινα Δάκρυα

Κεφάλαιο 11ο

«Μα που στο καλό είναι αυτή η Μαρίνα;» μονολογώ καθώς προσπαθώ να τακτοποιήσω τα μαλλιά μου. Θα έπρεπε να βρισκόταν ήδη εδώ. Ετοιμάζομαι να βγάλω το κινητό από την τσέπη και εκείνο πέφτει κάτω. Γονατίζω γρήγορα και εύχομαι να μην έχει σπάσει η οθόνη του.

«Βλέπω μαθαίνεις τι θέση σου μικρή» η εκνευριστική φωνή της Ήβη έφτασε στα αφτιά μου. Αυτό με έκανε να πεταχτώ σχεδόν τρία μέτρα μακριά της. Τοποθετώ τα χέρια στη μέση μου και την κοιτάζω με στόμφο βλέμμα.

«Ωραία είχαμε τον Ανδρέα τώρα θα έχω και σένα; Σοβαρά τώρα δεν έχετε να κάνετε τίποτα καλύτερο;» μου χαμογελά στραβά και με πλησιάζει. Αυτό μου δίνει αρκετό χρόνο ώστε να την παρατηρήσω. Είναι στο ίδιο ύψος με εμένα, ίσως η διαφορά να είναι μερικοί πόντοι. Τα μάτια της είναι χρυσά ενώ τα μαλλιά της δεν έχουν καμία διαφορά με τα δικά μου.

«Ξέρεις έχω πολλά καλύτερα να κάνω. Δυστυχώς όμως ο Ανδρέας έχει ένα γελοίο ενδιαφέρον για σένα» λέει αδιάφορα χωρίς να κρύψει το γεμάτο μίσος βλέμμα της. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ ξεφουρνίζω την πρώτη μου σκέψη.

«Ζηλεύουμε Ήβη;» ως απάντηση γρυλίζει και ένα κύμα αέρα πέφτει πάνω μου με ορμή. Με έχει πετάξει αρκετά μέτρα από το σημείο που βρισκόμουν. Είχα γονατίσει και εκείνη με πλησίαζε.

«Αν ξαναπείς κάτι τέτοιο δε θα ζήσεις για να δεις το επόμενο ξημέρωμα» έσφιξα τα δόντια μου και προσπάθησα να ανασηκωθώ καθώς οι παλάμες μου πετούσαν φλόγες. Αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο τα αποτυπώματα μου στην άσφαλτο. Ισιώνω τους ώμους μου και πετάω μια πύρινη μπάλα προς το μέρος της. Τόσο αδιάφορα, σαν να έδιωχνε μύγα, η φλόγα εξαφανίστηκε από μπρος της.

«Μικρό μπάσταρδο πως τολμάς να τα βάζεις μαζί μου; Μπορεί όλοι να πιστεύουν πως είσαι κάτι ξεχωριστό, αλλά για μένα είσαι ένα τίποτα.» τραβάει τα μαλλιά μου με δύναμη. Με το ζόρι δεν ουρλιάζω. Παρόλα αυτά τη βρίζω μέσα από τα δόντια μου.

«Για αυτό τσουλάκι μη με προκαλείς.» ένα στιλέτο αστράφτει στο χέρι της. «Αν χαλάσουμε αυτό το όμορφο πρόσωπο ίσως να μην έχει τέτοια εμμονή για σένα» βλέπω τη λεπίδα να πλησιάζει το μάγουλό μου όταν ξαφνικά πέφτει κάτω φωνάζοντας.

«Πότε θα μάθεις να υπακούς τους κανόνες;» ρωτάει ο Φίλιππος και βλέπω την Ήβη να απομακρύνεται.

«Ωραία οι μονόκεροι και τα ξωτικά μένουν να έρθουν στην παρέα μας» η φωνή της γεμάτη αλαζονεία. Αυτόματα το σώμα μου πλησίασε το Φίλιππο. Ένιωθα πιο ασφαλής δίπλα του. Αν και ήξερα πως δεν ευθυνόταν για τον πόνο της Ήβη, αλλά το ξόρκι που με προστατεύει.