Matapos kung makuha ang grades ko, dumeretso na ako sa Dean namin upang mailista ko na agad ang grade ko para di na hassle pag enrollment. Natagalan ako dahil nagkaroon pa ng Technical Difficulties ng turn ko na. parang ang malas ko nga eh. Pero parang sign na rin of some sort tung nangyari. I don’t know. Nauna na sila Charm and Maegan dahil may lakad pa sila.
|6 PM at umuulan|
Alas sais na ng matapos ko na ang mga dapat kong asikasuhin. Kasalukuyang umuulan ng pagkalakas at madilim na rin ang paligid. Nagsisi talaga ako dahil hindi ko dinalaka ang mini cooper ko, yan tuloy di ako makauwi. Kakaunti na ring ang mga estudyanteng nakikita at unti-unti naring sumasarado yung mga offices. Halos lahat sila ay patakbo na papunta sa kanilang sasakyan ng di inaantala ang ulan upang maka-uwi agad. Wala na akong choice kung hindi tumambay ditto sa waiting shed at hintayin ang pagtila ng ulan. Sa sobrang pagkabagot ko ay napag desisyunan kong making na lang ng musika habang nagpapalipas oras. Habang hinahanap ko ang ipod ko, nahagilap ng akig kamay ay isang hindi pamilyar na bagay sa loob ng aking bulsa. Nang kinuha ko ito upang matingnan, isang voice recorder ang tumambad sa aking paningi. Ng pinlay ko ito, I was surprised to hear the voice of the person that I don’t really wanna hear these days.Clyde.
Hi Cassandra! Oops! Teka lang wag mo muna tong i-stop! Hear me first. I promise it won’t take long.
Alam ko na pakiramdam mo’y parang piagtaksilan kita. Niloko. With all the chances that I have para ipagtapat sayo yung totoo, wala talaga akong kawala. I know you thik of me as a lying bastard. Believe me, I think er- rather felt the same way.
Nagkaroon ng static sounds hanggang sa may naririnig na ako na may nagstu-strum ng gitara. Tongue tied by Faber Drive.
Sa sobrang pagka-complex ng sitwasyon, hindi ko alam kung saan mag-sisimula. But I guess that I should introduce my self properly first. I’m Clyde Joshua Villaruel, a 4th Year engineering student. Ako ag bunso sa dalawang magkakapatid and as you have witness before, I have an older sister. My parents are busy eversince I was born that’s why close kami ni Ate. Like others, My parents are involved in Big-time businesse as well kaya nakaligtaan nila ang kanilang obligasyon sa amin. Nung bata ako, labas-pasok kami sa hospital. When I was 9, doon ko na discover na may sakit pala ako sa puso. Tinago nila sa akin yun. Kaya pala I wasn’t involved In any type of sports or outdoor games. Tinuri ko ang araw nay un na huling araw ng aking kabataan. Kahit ano pang pagkabaliktad ang gagawin ko ay hindi na mai-aalis yung fact nay un. I am a disappointment to my family. Hanggang isang araw, hindi ko na nakayanan ang lahat. Napuno na ako. Tumakbo ng pagkabilis . Gusto ko ng mamatay. Habang tumatakbo ako nararamdaman ko ang pagsakit ng aking dibdib pero binalewala ko yun. Unfortunately, I didn’t last that long unti-unti ng dumidilim ang paligid ko at ang huli kong narinig ay ang tunog ng isang humaharurot na sasakyan.
Nagising na ako sa ospital at ang mukha ng galit na galit si Ate ang agad tumambad sa aking harapan. And she did something that I least expected her to do on cirmcustances such as that. Binigyan niya ako ng mag-asawag sampal saka sinigawan na kung gusto ko daw magpakamatay, siguraduhin ko daw na mamamatay daw talaga ako ng di raw siya nag-aalala ng sobra. Ang sweet ni ate no?
Pero ang tumatak talaga sa isipan ko nung oras na yon ay yung sinabi ni ate na Kung titingin ka lang sa kung anon a wala ka, mararamdaman mo talaga na walang-wala ka kaya please, tigilan mo nay an. Awat na sap ag seself pity mo. Ba’t di mo na lang hanapin ang sarili mo? Ba’t di ka humanap ng isang bagay o Gawain a makapag sasaya sa’yo? Baka sakali sa ganung paraan ay Makita mo na yung matagal mo ng hinahanap.
Matapos sabihin ni ate sa akin yun, parang nagkaroon ng kaunting liwanag. Napag isip-isip ko na tama si ate. Kung tutuusin nga maswerte na rin ako dahil hindi pa ako kinukuha. May oras pa akong sulitin yung mga nalalabi kong oras. Doon na pumasok sa buhay ko yund Daddy mo. Alam mo bang sa kaniya ko naramdaman yung pakiramdam na magkaroon ng isang ama? At every moment that I spend with him, pinapahalagahan ko yun. Siya ang nagpakilala’t nagturo sa akin sa Musika. Unang nagkakilala kami sa music world. Gusto kog bilhan ng CD si ate noon ngunit hindi ko alam kug ano. Naabutan na nga ako ng closing time nun eh pero wala parin akong Makita. Sakto naming dumating ang daddy mo. My binili siyang CD saka pumunta na sa cashier. Nilapitan ako ng isang guard saka sinabihan na mag sisira na daw sila. Nakiusap ako na huwag muna dahil naghahanap pa ako ng CD na pwedeng ipang regalo. Narinig siguro ako ng daddy mo dahil pumunta siya sa akin at saka nagprisentang tumulong. Sinabihan niya pa ag guard na 5 mins. Lang daw tapos aalis na kami. Tinanong niya ako kung anong klase ng tao ba daw ang bibigyan ko. Inilarawan ko naman si ate. Yung mga hilig niyang gawin at anong klaseng personalidad ang meron siya. Sinabi niya sa akin na ang musika raw ay parang tao. Nag-iiba depende sa nakakasalamuha. Nang makpili’t nakabili na ako, paulit-ulit akong nagpasalamat sa kaniya. Tinawanan niya nga akon dahil daw para akong bata. Tianong niya pa ako na bakit raw wala akong hilig sa musika at sinabi ko sa kaniya na siguro dahil ayaw ko yung klase ng musika ngayon na halos auto-tuned at wala akong alam na tugtugin na intrumento. Inaalok ako ng daddy mo na tuturuan niya raw ako ng libre basta ba raw susundin ko lahat ng gusto niya. Tumango lang ako.
