Spencer & Toby, New York

11. Het begin van de herfstvakantie

Spencer zat in de auto naast haar moeder. Ze reden over de snelweg op weg naar Rosewood. Het regende pijpenstelen, dikke druppels drupten langs de ramen en de ruitenwissers zwiepte luid piepend heen en weer. Veronica ratelde aan een stuk door over haar campagne. Spencer vertelde haar ook over school en over haar nieuwe vrienden. Maar ze vertelde niks over het feit dat ze had overgegeven op school, en al helemaal niet dat ze erachter was gekomen dat ze zwanger was... Spencer was enorm zenuwachtig om het aan Toby te gaan vertellen, maar aan de andere kant kon ze niet wachten tot ze het eindelijk eruit kon gooien. Toen ze na drie kwartier rijden de straat in draaiden verscheen er een glimlach op Spencers gezicht.

'We zijn thuis!' Verzuchtte ze. Haar moeder lachte. Ze reden de oprijlaan op en stapte de stromende regen in.

'Ga maar vast naar binnen! Ik pak je tas wel uit de achterbak!' Riep Veronica. Spencer knikte en liep snel naar de voordeur. Ze duwde de deur open en stapte de hal in.

'Mam, moet ik niet even...' Begon Spencer, maar ze zag dat haar moeder weer in de auto was gestapt. Veronica zwaaide naar haar en reed de oprijlaan af. Spencer snapte er niks van. Waarom ging haar moeder weg? Spencer keek verward om haar heen en zag plotseling flakkerend kaarslicht komen vanuit de woonkamer. Zachtjes duwde ze de voordeur dicht. Ze liep naar de woonkamer, nog steeds verward. De woonkamer werd verlicht door tientallen kaarsjes. Ze stonden op de bijzettafel, het aanrecht, op tafel en op de vensterbanken. Het haardvuur brandde. Het was werkelijk prachtig om te zien. Toen zag Spencer Toby staan. Haar mond viel open.

'Toby?' Zei ze. Toby glimlachte en liep naar haar toe. Spencer vloog hem in zijn armen en kuste hem.

'Ik heb je zo gemist!' Fluisterde Spencer.

'Ik jou ook, Spence...' Zei Toby zachtjes.

'Heb je dit voor mij gedaan?' Vroeg Spencer en ze wees naar alle kaarsen. Toby knikte. Spencer kuste hem nog een keer. Ze kon haast niet geloven dat ze hier stond, in de armen van Toby. Ze gingen op de bank zitten. Spencer legde haar hoofd op Toby's schouder.

'Vertel eens over New York!' Zei Toby.

'Ehm, nou mijn appartement is heel mooi. En op school gaat het goed. Ik heb wat vrienden gemaakt, en er is een starbucks om de hoek. Oja, ik heb nogal vreemde buren. Charlotte en nog een jongen, maar de jongen is inmiddels weg na een hele rechtszaak (die mijn vader heeft geleid). En ja. Dat is alles, kort samengevat.' Toby lachte.

'Klinkt goed. Veel relaxter dan toen -A er was.' Zei hij. Spencer huiverde bij de herinnering aan -A.

'Maar vertel jij eens. Hoe is het bij jou?' Vroeg Spencer.

'Wel goed, denk ik. Ik werk gewoon elke dag op het bureau en sinds alle drama weg is met -A gebeurt er niet zoveel spannends.'

Nadat ze een tijdje hadden gepraat over hun dagelijks leven, werd het stil. Spencer luisterde naar het knetteren van het haardvuur. Ze wist dat ze het moest vertellen.

'Toob. Ik moet je iets vertellen.' Mompelde ze. Ze tilde haar hoofd van zijn schouder en ging rechtop zitten. Toby keek haar vragend aan.

'Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?' Zei hij bezorgd. Spencer knikte.

'Er is iets dat ik je al een tijdje wil vertellen.' Zuchtte Spencer.

'Ik... ik ben zwanger, Toby.' Zei ze zachtjes. Toby's mond zakte open.

'Maar... huh, maar? Echt! O god.' Fluisterde hij. Hij omhelsde Spencer.

'Hoe lang weet je dit al?!' Vroeg Toby.

'Twee weken...' Mompelde Spencer.

'Hoe heb je... Waarom heb je het zolang... ach doet er niet toe! We krijgen een kindje Spencer!' Zei hij. Er verscheen een brede lach op zijn gezicht.

'Maar hoe gaan we dat ooit doen, Toby? Hoe komen we aan het geld om een kind te onderhouden, en ik zit in New York en jij hebt je baan hier, en en en kan ik mijn studie wel afmaken? En en wat als, als...' Ratelde Spencer en er stroomde tranen over haar wangen. Toby veegde een traan weg met zijn duim.

'Rustig, Spence... Het komt wel goed! We gaan sparen en samen in New York wonen, en ik bouw een wiegje voor ons babytje en en... het wordt geweldig!' Zei hij. Hij glimlachte naar haar. Spencer knikte en glimlachte.